Toen de club vorig jaar bekend maakte dat ze een reis naar Schotland gingen organiseren was ik meteen zeer enthousiast. Schotland staat bekend als één van de mooiste landen van Europa. Daarnaast was ik toe aan een vakantie zonder de kinderen. Het zou mijn eerste grote vakantie worden na de scheiding en ook nog eens mijn eerste vakantie op de Harley.
Ik ben nu pas één jaar lid bij de club en ken de leden nog niet zo goed. Een vakantie is natuurlijk een goede gelegenheid om elkaar beter kennen.
De reis is georganiseerd door Ton in samenwerking met Motoerit uit Oosterhout. Ludo Sidler is nog maar net met zijn reisbureau begonnen en deze rit is zijn eerste grote groep. Hoewel Ludo pas begonnen is, hebben we geen twijfel over zijn kwaliteiten. Hij is immers een grote Great Britain kenner. Ludo heeft voor de club de ritten uitgezet, de boot en de hotels geboekt.
Maar liefst 46 leden incl. partners met 36 motoren schrijven zich in voor de vakantie. Een enorme opkomst. Jaren later zou blijken dat dit één van de meest succesvolle vakantie van de club zou zijn en ook niet meer geëvenaard is.
We starten met een makkelijke eerste dag en hoeven alleen maar van Breda naar IJmuiden te rijden. Bij Hotel Princenville verzamelen we op het parkeerterrein rond 13:30 uur. Na de welkomstgroet en het afscheid door diverse familieleden vertrekken we over de snelweg naar IJmuiden. Bij Rotterdam komen we in de file terecht, maar de lange sliert wurmt zich gemakkelijk tussen de auto’s door.
In IJmuiden ligt het schip ‘Prince of Scandinavia’ van DFDS Seaways op ons te wachten. Wat een enorm schip zeg, het lijkt wel een flat zo groot. Ludo rijdt met zijn Landrover en aanhangwagen met ons mee als bezemwagen. Voor hem is het ook allemaal nieuw.
Na de paspoortcontrole rijden we het schip in. Toch even vreemd om over stalen platen te rijden in plaats van asfalt. Onze motoren denderen luidruchtig in het stalen parkeerdek, maar wat denk je; 36 Harley’s in een schip is geen alledaags tafereel.
We sjorren de motoren vast met spanbanden aan de vloer en dat gaat met veel zweet gepaard. Zij aan zij staan de motoren opgesteld. Als dat maar goed gaat? We hebben nog geen ervaring met dit soort dingen. Als er één dondert, donderen ze allemaal!
We zoeken onze vier persoons cabines op, welke bestaan uit een kleine douche/wc en twee opklapbare stapelbedden. Na het opfrissen nemen we eerst een paar stevige potten bier aan de bar. Even moed indrinken! We hebben geen idee wat ons te wachten staat. Om 18:00 uur vertrekt het schip richting Newcastle.
Tijdens het diner wordt door Ludo van Motoerit een Harley T-shirt met een opdruk van de toertocht uitgedeeld aan de leden. Een origineel T-shirt dat speciaal voor ons gemaakt is. Kijk, dat wordt gewaardeerd.
Het schip heeft wel tien dekken en er zijn o.a. winkels, bar’s, restaurant’s, een zwembad, een sauna, een casino en podia aan boord. Wat een luxe. In de zalen treden muziekbandjes op. We drinken nog wat lekkere biertjes, die hier toch aanzienlijk duurder zijn. En dan is het rust. Het schip deint een beetje, maar het is verder vrij rustig.
De volgende ochtend blijken er toch nog wat clubleden zeeziek te zijn geweest. Nou zeg, wat een stoere bikers!
De Engelse kust met zijn witte krijtrotsen is al in zicht. We douchen en lunchen en rijden rond 9:00 uur van het schip. Vanwege de grootte van de groep wordt de groep gesplitst in drie kleinere groepen van elke gemiddeld twaalf motoren. We rijden voor de eerste keer meteen links en dat valt voor de volgelingen best mee. Kwestie van je voorganger volgen.
Door de Scottish borders met het glooiende landschap rijden we naar het noorden richting Edenburgh. Na ca. 1,5 uur bereiken we de grens van Schotland. In totaal rijden we 300km vandaag. Het weer is ondertussen grijs geworden en de eerste druppels vallen. De regenpakken gaan aan. Aan de zuidkant van de baai bij Edinburgh doen we een fotostop. Rechts zien we de mooie twee kilometer lange spoorbrug met zijn imposante stalen constructie met de naam “The Firth of Forth”. Rechts daarvan ligt de brug van de snelweg hoog boven het water, die we zo meteen zullen nemen.
In St. Fillians worden we gastvrij ontvangen door de hoteleigenaar van Drummond Hotel. Het karakteristieke in Victoriaanse stijl hotel ligt rustiek tegenover het Loch Earn. Prachtig gewoon.
Alle motoren worden achter het hotel gezet en de hoteleigenaar zet zijn Landrover er dwars voor om zo illegale handelingen van ongewenst gespuis te belemmeren. Nou, geeft dat goede moed zeg? Is het hier zo onveilig?
Het hotel heeft maar een heel klein barretje en weldra worden de eerste glaasjes whisky geschonken, maar de meesten houden het toch op een pint. Allemaal halve liter glazen en dan tot de rand toe gevuld. Mmmmh.
Tijdens het diner verzorgt de hoteleigenaar een quiz met vragen over Harley-Davidson. Hij heeft het allemaal goed voorbereid. De winnaars worden beloond met een leuk presentje. We hebben een geweldige avond en zijn enorm verrast door de gastvrije en enthousiaste hoteleigenaar. We houden nu al van Schotland. Het hotel zal ongetwijfeld een fantastische omzet hebben gedraaid deze dag.
Blauwe lucht, zon en een heerlijk temperatuurtje komen ons in de ochtend tegemoet. Op het menu een echt English Breakfast. Mijn eerste English Breakfast in mijn leven. Lekker hoor.
De route voert langs Queens View bij Loch Tummel. Volgens de overlevering zou vanaf deze plek koningin Victoria in 1866 voor het eerst het landschap bewonderd hebben. Volgens een andere versie is het Isable of Mar, de vrouw van Robert the Bruce die deze plaats haar naam gaf.
We rijden door het schone Graingorms National Park naar Aviemore dat in het park ligt. Het is een geweldige rit, zonder een spat regen, door een prachtig en zeer gevarieerd landschap, vallend van de ene verbazing in de andere. Diepe en vooral brede dalen met alleen maar groen en paars. Mooie meren (loch op zijn Schots) welke vooral veel rust uitstralen en schapen… heel veel schapen. Ook op de weg dus. Gelukkig blijven ze meestal rustig staan, maar af en toe springt er toch een verschrikt voor je motor langs. Superlatieven schieten te kort. Dit land laat zich moeilijk beschrijven. Je moet dit niet alleen zien…. je moet het ook zelf voelen! Rust, ruimte, ruigte en stilte. Dwars door een wintersport gebied op prachtige hellingen, verstoken van enige accommodaties rijden we naar Aviemore.
Aviemore staat dat weekend in het teken van een Harley rally georganiseerd door het Dunedin Of Clyde Chapter. Het is een drukte van jewelste in de stad. De rally is één van de hoogtepunten in het jaar in Aviemore. Ons hotel ligt in het midden van het spektakel, maar omdat we pas laat in Aviemore aankomen, missen we eigenlijk het grootste deel van de rally. Veel clubleden houden het wel voor gezien als we te horen krijgen dat er slechts 7 pin’s en T-shirts zijn. Hè, dat hadden we nou net zo leuk gevonden. Met 1400 inschrijvingen kan in ieder geval het Clyde Chapter spreken van een geweldig succes.
In de avond worden we nog getrakteerd op vuurwerk, speciaal voor ons, maar niet heus.
Vandaag een prachtige dag door de Schotse Highlands. We brengen een bezoek aan The Livet Distillery waar we hartelijk ontvangen worden en een rondleiding krijgen. We zien o.a. de mooie koperen ‘potstills’ terwijl de vrouwelijke gids in kilt ons uitlegt hoe whisky geproduceerd wordt. In het warehouse zien we, hoe de whiskyvaten meters hoog zijn opgesteld in de stellingen en liggen te rijpen tot ze op dronk zijn. Hier ligt voor een gigantisch kapitaal aan whisky. Gelukkig mogen we er wat van proeven in het proeflokaal. Iedereen krijgt drie kleine glaasjes, een van 12, 15 en 18 jaar oud. Niet te vol natuurlijk, want het is nog vroeg in de middag en we moeten nog een heel eind rijden.
De route voert verder naar de stad Nairn, waar we nog even op het strand zitten en genieten van de zee.
De grote groep splitst hier in vier groepjes, omdat de groep simpelweg te groot is voor één hotel. We dineren dus ook niet als één grote groep deze avond, maar op verschillende locaties.
We blijven twee nachten in het hotel ‘Conventantes Inn in Nairn, zodat we lekker zonder bepakking door de Highlands kunnen toeren.
Een lange dag vandaag, want we rijden 400 km. We gaan helemaal naar de westkust van Schotland naar het idyllische plaatsje Applecross. Onderweg rijden we langs Inverness en het lang uitgestrekte meer Loch Ness. Het meer is maar liefst 40 km lang. We stoppen er een paar keer. Op borden wordt de mythe van het monster van Loch Ness weergeven. Een vreemd gevoel en iedereen heeft toch even het gevoel dat het monster echt bestaan heeft en ieder moment kan opduiken. We staren naar het meer en uiteraard zien we niks.
Omdat de groep in drieën gesplitst is en allemaal dezelfde route rijden, zien we regelmatig een andere groep voorbij rijden. Iedere groep heeft zo zijn eigen stopplaatsen. Telkens als een groep voorbij rijdt zwaaien we uitvoerig naar onze vrienden. De Schotten zijn zelf ook erg vriendelijk naar ons. Ze zijn niet gewend aan deze grote groepen met motoren en vinden het prachtig als we voorbij rijden. Zeker als ze zien dat ook nog eens allemaal Harley’s zijn. Zou dat komen omdat de families Davidson en Harley oorspronkelijk uit Schotland komen? Menig Schot zwaait spontaan naar ons tijdens het rijden.
Onderweg rijden we langs het Eilean Donan Castle waar diverse bekende films zijn opgenomen. We hebben niet de tijd om het kasteel verder te bezoeken en genieten van het weidse uitzicht.
Buiten op het parkeerterrein staat een doedelzakspeler ferm op zijn zak te blazen. Je zult maar de hele dag op je zak moeten blazen… We vinden het prachtig hoe de man in Schotse met kilt en tasje ons vermaakt met Schotse muziek. Menig muntje wordt in het bakje gegooid. Het is nog redelijk hard werken op zo’n doedelzak. In feite breng je met je mond alleen maar lucht in de zak, dat vervolgens via een rietje met gaatjes naar buiten wordt geperst. Door met je vingers de gaatjes te bespelen, zoals bij een blokfluit, ontstaan de tonen. Tja, wat maken we toch veel nieuwe dingen mee in ons leven. Ik heb het hier prima naar mijn zin.
Naar mate dat we dichter bij Applecross komen wordt de omgeving steeds ruiger en ruiger. En dat geldt ook voor de wegen. We zitten hier op grote hoogte. We hebben enkele serieuze haarspelbochten en ook dat is best vreemd de eerste keer in je leven. Maar we komen er allemaal goed doorheen. De wolken hangen soms halverwege de bergen en dat geeft een mooi plaatje. Aan de andere kant van de berg ligt het lieflijke Applecross. Het voelt alsof we een etappe overwonnen hebben. We genieten van een prachtig uitzicht op het eiland Raasay en daarachter het bekende schiereiland Isle of Skye. De lunch smaakt hier goed en we tanken de motoren (duur) af. We zijn pas halverwege en moeten dus het hele stuk nog terug.
Ham, bacon, saucages, eggs, gebakken tomaten, champignons en rösti… zo we zitten weer stevig in het zadel.
Via Loch Ness rijden we richting Drymen. We komen langs het prachtige Fort Williams en zien schitterende plaatjes onderweg in de 300 km lange tocht. In het plaatsje Fort Augustus stoppen we en bezoeken een café met de mooie naam “The Neuk Cafe”. Ja, echt waar. Je begrijpt hilariteit al om.
In het plaatsje liggen 6 sluizen achter elkaar om het sterke verval van de rivier te kunnen overbruggen. Gelukkig zijn we niet met de boot en kunnen snel verder op onze stalen rossen.
Achter Fort Williams ligt de Ben Nevis. Met 1344 meter is dit de hoogste berg van Schotland en van Engeland.
Via de Glencoe rijden we richting Lochmond en Trossachs National Park. De weg door de Glencoe is geweldig mooi. De weg (A82) slingert door de hoge bergen links en rechts van de weg. Het Trossachs National Park heeft vele meren en het is het eerste National Park van Schotland. Typisch voor het gebied zijn de vele loofbomen.
Het 17e eeuws hotel in Drymen ligt in het mooie National Park. In een pub vlakbij het hotel drinken we nog wat whisky.
Het einde van onze trip komt in zicht. Een route van 300 km leidt ons naar Newcastle. We nemen gedeeltelijk dezelfde weg als de heenreis. Heel veel smalle weggetjes met ‘passing places’ zien we onderweg op de smalle wegen. Soms lijkt er geen einde aan de bochten te komen. Als een rollercoaster glijden we door het landschap. Heerlijk motorrijden, maar ook wel vermoeiend. In totaal hebben we deze reis 1900 kilometer gereden.
Diverse leden kopen bij een winkel Schots geruite petten met rood haar eronder. Prachtig gezicht. Enkele Schotse vlaggen worden aan de motor gebonden en flapperen sierlijk tijdens het rijden.
The Queen of Scandinavia die nog een maatje groter is dan het eerste schip brengt ons weer netjes op een gladde zee naar IJmuiden.
De boot heeft aan de voorzijde een restaurant met een enorm panoramaraam met uitzicht op zee.
Een fantastische reis zit er op. Vooral de ruige natuur van Schotland is uniek. Een groot deel van het land is zeer dun bevolkt. Schotland telt vijf miljoen inwoners terwijl het twee maal zo groot is als Nederland.
De samenhorigheid was geweldig. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Vrienden voor het leven.
Volg mijn reis 