Zandstorm

Het is weekend en ik besluit naar Dubai te gaan. Gisteren en vandaag hangt de lucht vol met stof dat uit de woestijn omhoog wordt geblazen door de harde wind. Ik weet niet wat het weer in Dubai is, maar ik neem de gok dat het daar misschien mee valt. Het is per slot van rekening 150 kilometer verder.
Op de snelweg buiten de stad neemt de stof al snel toe. Bij het benzinestation dragen de pompbediendes brillen om hun ogen te beschermen tegen het fijne stuifzand. Ik vervolg mij weg, maar helaas neemt de stof richting Dubai niet af maar eerder toe. Logisch, want de hele snelweg tussen Abu Dhabi en Dubai ligt in een woestijn. Het gaat nog steeds goed en ik heb nog steeds hoop, dat het minder waait in Dubai. Het dunne stuifzand waait sierlijk van rechts naar links laag over de snelweg. Het zand neemt toe en het zicht wordt steeds minder. Soms is het zicht maar 30 meter. Ik rijd veel te hard, maar durf niet te remmen, omdat ik bang ben dat een idioot achter mij binnen komt rijden! Rijdend op de tweede rijbaan probeer ik het rustig aan te doen. De eerste rijstrook vermijd ik, omdat daar misschien zeer langzaam rijdend vrachtverkeer is. Ik zet mijn alarmlichten aan in de hoop dat ik gezien word. De meeste auto’s rijden nog steeds zonder licht. Op de vijfde rijstrook vliegen de auto’s nog steeds met hoge snelheid voorbij en op veel te korte afstand. Idioten zijn het. Hersenloos. Zijn ze onsterfelijk of zo? Plots zie ik voor mij op alle rijstroken het verkeer stil staan en besef dat er ongeluk is gebeurd. Ik rem, kijk in de spiegel, leg mijn hoofd tegen het hoofdsteun en hoop heel erg hard, dat de auto achter mij ook op tijd zal remmen. Ik zie hem slingeren en ik hoor auto’s met piepende banden tot stilstand komen. Phoe, alles om mij heen staat stil. Ik ben niet geraakt en ik heb zelf ook niemand geraakt. Langzaam rijden we door. Ondertussen ligt de weg vol met brokstukken. Dit moet een mega ongeluk zijn. Het moet een kettingbotsing zijn. Auto’s staan schots en scheef stil op de weg. Sommige staan 180 graden gedraaid. Auto’s met blikschade staan in het zand naast de weg. Het zijn er misschien wel tien bij elkaar. Ondertussen probeert het rijdend verkeer respectloos zijn weg te vinden tussen de wrakstukken, het glas en de troep. Iedereen rijdt door! Auto’s wisselen veelvuldig van rijstrook om de wrakstukken te vermijden. Een enkele politieauto staat er machteloos tussen met zwaailichten. 30 meter verder een zelfde verhaal. Ook hier zijn veel auto’s op elkaar geknald. Met een trillend been van de zenuwen wurm ik mij er door heen. Hier moet ik zo snel mogelijk uit zien te komen. Ik wil zo snel mogelijk teug naar Abu Dhabi veilig in mijn hotel. De eerste beste afslag keer ik om naar Abu Dhabi. Gelukkig is het in deze richting minder druk. Spoedig zie ik op de andere baan de chaos waar ik net doorheen ben gewurmd. Ondertussen staat er een hele file voor het ongeluk. Ambulances rijden met hoge snelheid de file in. Hopelijk gaat alles goed. Ik realiseer dat deze chaos nog minstens een hele dag gaat duren. De weersverwachtingen zijn niet goed. Auto’s moeten weggesleept worden. Gewonden moeten zo snel mogelijk opgehaald worden. Wat een ellende. Ik ben door het oog van de naald gekropen, maar ik moet nog een uur terugrijden naar Abu Dhabi en moet dus nog een uur met volle concentratie rijden. De drukte en het stuifzand vallen mee. Ongeschonden kom in terug bij het hotel. Wat een bizarre ervaring in mijn leven.