Cidade
Wat valt er na vijf keer Cidade (Portugal) nog te vertellen over ons jaarlijks verblijf in de “hut”? Na vijf jaar hebben we de omgeving wel zo’n beetje gezien. Nog altijd gaan we echter met veel plezier naar Portugal. Het begint een beetje als ons tweede thuisland te worden. We voelen ons er thuis en leren er de weg in de omgeving kennen. De mensen, het landschap, de cultuur, het eten en de bezienswaardigheden zijn voor ons de redenen om steeds terug te komen en dat houden we waarschijnlijk nog wel een aantal jaren vol. Een bezoek aan de markt in Santana en wandelen langs de kust zijn de vertrouwde dingen die we gedaan hebben. Deze keer genieten we vooral van de rust, het samen zijn, een glaasje wijn en een lekker hapje. We genieten van de kleine dingen en praten over onze toekomst; een pad dat nog moeilijk uit te stippelen valt. Ondertussen doen we onze eigen dingetjes; schrijven, lezen. Met Netflix en Youtube is het net een echte huiskamer. We vermaken ons prima. We genieten er van.
São Martinho do Porto
Wat een prachtige naam is het toch. In het Nederlands zou het Sint Martinus aan de Haven heten. De door de natuur gevormde baai heeft de perfecte vorm van een halve cirkel van pak hem beet een doorsnede van een paar kilometer. Een smalle opening van circa 200 meter in het midden van de rechte zijde verbindt de baai met de oceaan. Nu, eind oktober als het weer wat onstuimiger is, persen meters hoge golven zich door de smalle opening. Witte schuimkoppen klotsen tot wel zes meter hoog tegen de rotsen.
Het is een prachtig gezicht. In het midden van de baai liggen tientallen kleine kleurrijke vissers- en plezierbootjes van niet meer dan drie à vier meter. Door de hoge golven deinen ze gebroederlijk heen en weer wachtend op het moment dat de zee weer begaanbaar is.
De baai heeft een prachtig breed zandstrand, maar het is verlaten vanwege het ontbreken van toeristen.
Martinho is een prachtig toeristisch plaatsje vanwege zijn ligging. Aan de lange boulevard staan diverse mooie appartementencomplexen. Je ziet er geen lelijke rechte flatgebouwen. Alle rolluiken zijn echter dicht. Veel welgestelde hebben in Martinho hun tweede huis. De meeste appartementen worden slechts enkele weken per jaar bewoond. De appartementen zijn duidelijk aangekocht als geldbelegging of om te gaan bewonen na het pensioen. Eerlijk gezegd zou ik hier ook best willen wonen als ik met pensioen ben.
Ondertussen worstelen winkels en horeca met het gebrek aan klandizie. Ze moeten het hebben van toeristen in het hoogseizoen dat loopt van eind mei tot september. De winkels en restaurants zijn veelal leeg, hetgeen Martinho een beetje een troosteloze blik geeft. Het stadje heeft zoveel potentie, maar de toeristen zijn er niet.
We dachten na vijf jaar het stadje wel te kennen, maar ontdekken allerlei nieuwe straatjes. Overal zien we kleine restaurantjes en cafetaria’s. We hebben blijkbaar nog een lange weg te gaan voordat we ze allemaal hebben gehad. Mooi, een goede reden om terug te blijven komen.
Klik voor meer foto’s
Caldas Da Rainha
Weer zo’n mooie naam. Het betekent letterlijk “plaats van de koningin”. Caldas is een goed ontwikkelde stad met een bovengemiddelde Portugese welvaart. In Caldas zie je weinig leegstaande krotten, zoals dat bijvoorbeeld wel het geval is in Lissabon en Porto. Er is veel bedrijvigheid en werkgelegenheid in Caldas hetgeen voor welvaart zorgt.
Caldas is niet echt een toeristische stad, toch kom ik altijd graag in de stad vanwege zijn schoonheid. Het centrale plein waar zich het stadhuis, de arrondissementsrechtbank en de kerk bevindt, is ondertussen helemaal gereconstrueerd, autoluw gemaakt en in een modern jasje gestoken met fonteintjes en terrassen. De stad heeft mooie en gezellige winkelstraten en mooie panden. Net naast het centrum ligt een mooi park (Parque Dom Carlos I) waar zich het Museu José Malhoa bevindt. Ook al ga je er niet naar binnen, buiten staan ook diverse beelden om te bekijken. Aan de rand van het park staat een vervallen oude school. Het is misschien wel het mooiste gebouw van de stad. Het staat leeg en de gemeente heeft waarschijnlijk geen geld om het op te knapen. De kosten liggen waarschijnlijk in de miljoenen. Hopelijk wordt het ooit gerenoveerd voordat het rijp voor de sloop is.
Aan de andere kant van het park ligt het cultureel gebied met drie kunstmusea en het keramisch museum. Deze keer bezoeken we het Museu Barata Fyeo. In het kleine museum staan circa 100 beelden van brons, terracotta, natuursteen en gips. Er staat weinig informatie over de beelden op bordjes maar de meeste zijn halverwege de 20ste eeuw gemaakt.
Klik voor meer foto’s
Obidos
We bezoeken waarschijnlijk voor de vierde keer Obidos. Gewoon, omdat het een verschrikkelijk mooi stadje is. Bij aankomst worden we letterlijk verwelkomt door Gandalf, je weet wel van Lord of the Rings. Hij verdient dus zijn geld door alleen maar Gandalf te zijn. Even verderop zien we een heks die met haar bezem de straat veegt. Op een bordje staat: “I’m an artist. This does not mean I will work for free. I have bills, just like you. Thank you”.
We ontdekken toch weer allerlei mooie hoekjes en details in Obidos die we vervolgens fotograferen. Het kerkje aan het einde van de winkelstraat is open. Er is nu een boekenhandel gevestigd. We besluiten via een “secundaire” steegjes terug te lopen en dat zouden eigenlijk alle toeristen moeten doen, want hier is nog veel meer moois te zien. Deze steegjes zijn echter leeg. Toeristen lopen liever via de vele souvenirwinkels die het stadje rijk is.
Klik voor meer foto’s
Bombarral, Balcalhão Buddha Eden
Voor mij is dit park dé ontdekking van Portugal voor dit jaar. Wat heb ik hier genoten. Buddha Eden is Europa’s grootste oosterse tuin en is gelegen in de Quinta dos Loridos (landgoed). De oosterse tuin met ongeveer 35 hectare grond werd opgericht als reactie op de vernietiging van de boeddha’s van Banyan, waarbij één van de grootste barbaarse misdaden op cultureel gebied plaatsvond, namelijk het vernietigen van de meesterwerken van de laat Gandhara kunstperiode.
In het park bevinden zich diverse gebieden met beelden van een bepaald thema, cultuur of geloof, waarbij het Boeddhisme de boventoon voert. Voor de boeddha’s, pagodes, terracottabeelden en de diverse andere beelden wordt geschat dat zo’n 6.000 ton aan marmer en graniet werd gebruikt om de monumentale kunstwerken te maken. De centrale trap is het middelpunt van de tuin, waar de gouden Boeddha’s je een rustig welkom heten. Op de heuvel daarachter bevinden zich gigantische beelden van een liggende en een staande boeddha. In het centrale meer kunnen Japanse Koikarpers gesignaleerd worden en gebeeldhouwde draken die uit het water stijgen. Verdeeld over twee locaties zijn 700 soldaten en paarden van het Terracottaleger te zien. Aanvankelijk waren ze handgeschilderd maar nu zijn ze allemaal blauw geschilderd, op één uitzondering na, de generaal, die is rood geschilderd. Alle beelden zijn verschillend en kopieën van het unieke Chinese Terracottaleger die 2200 jaar geleden werden begraven. Naast het Terracottaleger staan er nog circa 400 andere beelden verdeeld in groepjes over het park. Centraal staan circa 10 grote kunstvoorwerpen van niet-oosterse kunstenaars met naamsvermelding. Nooit eerder heb ik zoveel beelden bij elkaar gezien. Het park is uniek aangelegd in een landgoed en prachtig aangekleed met vijvertjes, paadjes en een mooie diversiteit aan beplanting. Het is een schitterende oase aan rust en een unieke plek op aarde. Het park is waarschijnlijk pas in 2014 aangelegd en nog zo nieuw dat er nog weinig over bekend is. De toegang kost slechts 2,5 euro pp en da’s best opvallend laag, want het kostte waarschijnlijk miljoenen om het park aan te leggen.
Volg mijn reis 