Harley-Davidson heeft ons 2 motoren ter beschikking gesteld om ze eens flink aan de tand te voelen. We pikken de haast hagelnieuwe (4000 km op de teller) Heritage en Road King op bij de dealer in Auckland in New Zealand. Euhmm, jammer dat we toch een hoop geld moeten neerleggen om ze mee te krijgen! Maar what the hack, kan ons geen fuck schelen, we zijn hier om te genieten en niet zo’n beetje ook. We gaan een rondreis maken op één van de mooiste en meest zuidelijkst gelegen landen van de wereld nl New Zealand. Het land van de kiwi’s, althans dat dacht ik. De vreemde vogels blijken haast uitgestorven te zijn.
We worden vriendelijk geholpen bij de dealer. Buiten treffen Tony, een aardige ‘kiwibiker’ met wie we aan te praat raken en we spreken af om morgen samen te gaan rijden. We rijden naar het zuiden waar we de komende 3 weken in een 8-vorm op de beiden eilanden gaan rondtoeren. Na een klein stukje snelweg, zeg maar het enige stukje snelweg dat het land rijk is, begeven we ons meteen in een landschap met een hoog “aaah” en “oooh” gehalte.
We rijden door het Coromandel Forest Park waar we gelijk de eerste pass nemen. Langs de noordkust vervolgen we de weg tot Tauranga waar we al vrij snel ons eerste motel vinden en heerlijk dineren in een Thais restaurant nabij de vulkaan Mount Mauao en de Bay of Plenty. Onze verbrande gezichten vergeten we snel bij de eerste potten bier die prima smaken.
In Tauranga treffen we Tony al vroeg in de ochtend. Hij neemt ons op sleeptouw door het noordelijk gedeelte van het eiland. Het voelt alsof we al jaren samen rijden. We rijden o.a. langs de meren van Rotorua, Rotoiti, Rotoehu en Ratama. Veel plaatsnamen zijn in de taal van de Maori’s, de oorspronkelijke eilandbewoners.
In het kuststadje Whakatane bezoeken we nog een klein Harley zaakje met de naam Fatboy Café, waar ze customfietsen bouwen. Tijdens de koffiestop en lunch kletsen we over van alles en nog wat met onze nieuwe vriend. Na de lunch in een truckerscafé nemen we afscheid van de kiwibiker. We zullen elkaar weer treffen op de H.O.G.-rally in Wellington over een paar dagen.
De kustweg waar we vervolgens langs rijden is wonderschoon. Opvallend is de diversiteit van de natuur. Al het natuurschoon dat we onderweg zien kunnen we onmogelijk vastleggen op foto’s.
We wisselen van fiets. Mijn maat op de Road King en ik dus op de Heritage. We willen allebei wel eens weten wat de verschillen zijn tussen deze populaire fietsen. We hebben/hadden beiden nog nooit op een Road King gereden. De verschillen zijn verbluffend terwijl de fietsen uiterlijk best veel op elkaar lijken. Het zijn totaal verschillende fietsen als het gaat om rijeigenschappen. Beide hebben hun voor- en nadelen. In fantasie stellen we een fiets samen met de best of both: van Road King de wegligging, het motorblok en remmen, van de Heritage zijn wendbaarheid, lage gewicht en lage zwaartepunt en de souplesse.
We rijden verder van Gisborne naar Palmerston North. Alles verloopt goed totdat er plots een schaap voor me op de weg stil staat. Het is het eerste schaap dat we op de weg zien lopen. Van schrik verkramp ik totaal. Ik kan haast niets meer, niet remmen, sturen of toeteren en denk dat ik er bovenop knal. Ik zie de vakantie in gedachte voorbij schieten. Het schaap kijkt me schaapachtig aan, ziet mijn rare kop en rent gelukkig weg.
De stranden langs de kustweg van de SH2 zijn adembenemend mooi. Opvallend genoeg is er haast niemand op de zwarte lava stranden. De diversiteit die we vandaag meemaken is weer groot, slingerende bergwegen, schitterende meren, prachtige kustwegen, enorme uitgehakte bergwegen. Het is gewoon overal mooi.
In Nieuw Zeeland rijden van die enorme Amerikaanse trucks rond. Ik moet telkens even slikken als zo’n 50-70 tonnen diesel met een noodgang om de bocht van de berg komt en vervolgens een windstoot meegeeft terwijl je schuin hangt in de bocht.
Het aantal HD rijders dat we zien wordt langzaam maar zeker groter naarmate we dichter bij de H.O.G.-rally in Wellington komen.
We overnachten in Palmerston North en bezoeken daar de plaatselijke Harley-Davidson dealer. Daar is het al een gezellige drukte met rallyrijders. Ik koop er mijn eerste T-shirt.
De volgende ochtend regent het en behoorlijk ook. Onderweg zien we steeds meer Harley’s naar het zuiden rijden. Ondanks de regen zit de stemming bij de bikers er goed in op rally site in Wellington. We zijn stik benieuwd hoe de rally hier gaat verlopen aan de andere kant van de wereld. De eerste biertjes glijden al snel naar binnen. Dat is dus al niet anders. Gelukkig, zonder bier geen rally! De rally vindt deels plaats in een congresgebouw, binnen dus. Lekker makkelijk zodat het niet kan verregenen. Hebben ze vast ervaring mee.
Het diner nemen we in een druk grandcafé in de stad waar ze vóóraf onze creditcard vragen. Heù, waar maak je dat mee? Is dat voor het geval we de boel kort en klein slaan? We hebben (natuurlijk) geen creditcard bij en de kelner die overleg heeft met de manager vindt het goed! We eten goed en bestellen bier in een grote schenkkan die ik nog even aan mijn grote bek zet voor de foto.
In de avond treffen we Tony met partner en hun vrienden in de lounge van het Ibis hotel waar zij ook slapen. Wat een toeval. Het is (pas) 21:00 uur en zij gaan al niet eens meer naar de rallyside. Heù, big party Tony! Dus gaan we er maar met z’n tweeën naar toe.
En de rest van de avond. Je kent het; zuipen, meiden kijken, genieten, bier, muziek, body painted girls, tattoo-show, tits, meer bier. Om 24:00 is echter het binnenprogramma afgelopen. Geen nachtbrakers dus die Nieuw Zeelanders. Snurken dan maar.
De volgende dag staat ‘The Thunder Ride’ op het programma. Met de zon op ons bolleke rijden we samen met 1200 kiwi-bikers de ride out die voornamelijk over snelwegen gaan. Ondanks dat is de ca. 60 km tocht erg leuk en gevarieerd. De rode helikopter die met grote snelheid en geopende deur haaks over de weg vliegt om de bikers te filmen is spectaculair om te zien. De matrixborden boven de weg geven waarschuwingen voor de overige weggebruikers. Kruispunten zijn afgezet door o.a. politie. Vele mensen staan op viaducten en langs de kant te zwaaien.
Bij de Harley dealer (Wellington Motorcycles) – die op loopafstand van de rallysite is – is het ook gezellig druk en kopen we allebei wat kleding. Op de rallysite zijn ondertussen het stuntrijden, de trial demo’s en de sprintwedstrijden van de rallybezoekers. Dus als je eens wil weten hoe snel je fiets optrekt? Ga je gang. We drinken wat en genieten enorm van de entourage. Het Wellington chapter heeft het goed voor elkaar. Alles is goed georganiseerd en gezellig.
De rally heeft een vol en leuk programma. Alleen jammer dat er op het buitenterrein van de rallysite geen terrasjes zijn waar je kan zitten en kan drinken.
Ik laat me nog op de foto zetten met een mooie blondine van de Jäger Meister stand in korte broek en heééeel mooie lange benen. Het stuk en ik pakken elkaar stevig vast, maar de ‘bodyguard’ zegt: “Dat moet veel beter (lees heter)”. De mooie meid trekt haar lange been sexy langs mijn lichaam omhoog. Je raadt het al, ik in een deuk met een big smile terwijl we elkaar lekker vastpakken!
We dineren in een Belgisch restaurant met een Belgisch menukaart en Belgische bieren. Wie had dat nou gedacht in Nieuw Zeeland? Doe mij maar een Leffe.
In de avond worden de helikopter beelden van de ride out getoond en daarna volgen de toespraken en de bedankjes. Het duurt allemaal vreselijk lang en het is oer saai. En wij, wij maken ons op voor de tocht naar het zuid eiland.
De oversteek naar het zuid eiland duurt 3 uur ondanks dat de kortste verbinding maar 14 km is. De baai rondom Wellington en het water tussen de schiereilanden richting Picton maken de vaartocht lang. De schiereilanden zijn echter schitterend om te zien.
In Picton verlaten wij – evenals de ca. 50 andere Harley’s – de boot en we rijden naar het westen. Weldra zien we haast niets meer van deze bikers. We slingeren echt 20 km achter elkaar door de bergen, wat een bochten. Het uitzicht is regelmatig fenomenaal mooi.
Rond 4 uur komen we in Nelson bij een B&B. Het huis is 150 jaar oud en geheel in Engelse klassieke stijl ingericht. 150 jaar is echt heel oud voor een huis in New Zealand, die zie je hier niet veel. Het huis heeft ook een prachtige ontbijtkamer met een grote klassieke tafel en stoelen. De wijn en port staan al klaar in kristallen karaffen. Op de waranda drinken we wat whisky in antieke glazen en eten wat cashewnoten. Oo, wat is het hier heerlijk. We kijken onze ogen uit. De kamer is echt geweldig. Het heeft alleen een vrij klein tweepersoonsbed waar we ‘het’ samen moeten doen! De kurk van de wijnfles van het diner krijgt een tweede leven….
De eigenaar van de B&B ziet er uit als een echte butler en is zeer vriendelijk en behulpzaam. We nemen het ontbijt in de riante ontbijtzaal. We zijn vroeg en dus nog lekker alleen. Ik zie 7 borden staan, dus max. 7 personen in het huis. De ‘butler’ is een Engelse advocaat die vroeger nog met die malle pruik en pak moest werken. We kletsen nog wat met de man die blijkbaar graag wat wil vertellen.
We rijden weg aanvankelijk in een stralende zon. Het lijkt een mooie dag te worden, maar het weer in New Zealand laat zich moeilijk voorspellen; de invloeden van de zee en bergen zijn groot. Het kan mooi weer zijn, terwijl het aan de andere kant van de berg regent. De eerste druppels vallen echter spoedig aan onze kant. We rijden over de SH6 door het Kahurangi National Park. Helaas is de lucht grijs en grauw. Het neemt veel van het uitzicht weg.
In Westport gaan we lunchen en tanken. Tanken moeten we hier zeker doen, het gebied dat we nu in gaan is haast onbewoond. We naderen de kustweg bij Punakaiki. Het uitzicht is echt fenomenaal. Enorme woeste rotspartijen, mooie vergezichten en gele stranden, prachtig. Links van de weg ligt het Paparoa National Park.
De reis verloopt zoals tot nu soepel. De wegen zijn zeer uitgestrekt. Ik denk dat op een paar piepkleine plaatsjes na we wel 150 km rijden zonder gebouwen en mensen te zien. Wat is het hier groots en onbewoond.
Onze reis voor vandaag eindigt aanvankelijk in Punakaiki. Als we daar zijn zien we alleen een cafeetje en wat andere gebouwen. We zien ook een grote parkeerplaats, veel mensen en wat bussen. We besluiten na de koffie door te rijden tot de eerst volgende plaats waar je wel kan overnachten. Zonder het te beseffen hebben we iets heel moois gemist in Punakaiki. Deze omgeving staat bekend om zijn “Pancake Rocks”. Dit zijn enorme rotspartijen waarbij het gesteente er uitziet als gestapelde pannenkoeken, vandaar de naam. Helaas gemist, volgende keer beter! Het land is gewoon te groot om in drie weken te zien. We moeten gewoon een keer terug.
We rijden nog altijd over de SH6 ca. 45 km verder tot Greymouth. We vinden een hotel waar we overnachten. Een groot hotel maar vreemd genoeg blijkt het stadje behoorlijk uitgestorven te zijn.
We trekken verder naar het zuiden. Meteen als we Greymouth uit zijn zien we al de besneeuwde bergtoppen in de verte. Wat moeten die enorm groot zijn als je die hier al kan zien. We rijden door het Westland Tai Poutini National Park en voor een groot deel langs de kust op de SH6. Wat is het hier overal mooi.
Omdat we goed op schema zitten bereiken we al spoedig van stadje Franz Josef, dat alleen drijft op helikoptervluchten naar de besneeuwde bergtoppen. We zitten nu dichtbij de hoogste berg van New Zealand. Met 3766 meter is Mount Cook de hoogste berg. In totaal zijn er 17 pieken die boven de 3000 meter uitkomen.
Na lang wachten stijgen we eindelijk op in een klein lawaaierig ‘libelletje’: wij, nog een jong koppel en natuurlijk de piloot. Binnen een paar minuten hangen we al boven de Franz Josef gletsjer. Eerst vliegen we er laag over en zien hoe ruw het kruiend ijs prachtige reuze kristallen maakt. Weldra bereiken we een grote open besneeuwde vlakte met bergtoppen op de achtergrond. Er staan drie helikopters op een rij. Hier is het komen en gaan met mensen. We lopen tot onze knieën in de verse sneeuw. Het moet hier echt onlangs gesneeuwd hebben anders kan die sneeuw niet meer zo mooi zijn met al die helikopterlandingen. We spelen wat met de sneeuw, maken veel foto’s en genieten enorm. Als we 10 minuten later weer opstijgen, vliegen we wat rond waarbij het uitzicht onbeschrijfelijk mooi is. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw op het immens gebergte. De piloot speelt nog wat met ons door het gas er af te halen en zo ons in een vrije val te brengen, wauw wat een kick, grote bigsmiles op onze gezichten. Na een half uur staan we op de grond terwijl de adrenaline nog voelbaar is. We voelen ons zweverig, zijn nog even in de hemel en beseffen dat dit één van de mooiste momenten in ons leven is geweest.
Ondertussen is het 16:45 uur en we besluiten toch nog een stukje door te rijden om al dat moois, dat ons nog te wachten staat mee te kunnen maken. Dat stukje wordt echter 150 km rijden omdat we simpelweg geen enkel huis tegen komen in dit gebied. Het is onvoorstelbaar dat hier zo weinig mensen wonen.
We begeven ons nog steeds over de SH6 langs de westkust, een bijzonder mooi gedeelte van het land. Onderweg rijden we door het Mt Aspiring National Park langs lange stukken met rivieren parallel aan de weg. We nemen de prachtige Haast Pass waar we heerlijk doorheen slingeren. Vervolgens komen we langs drie grote meren: Lake Wanaka, Lake Hawea en Lake Wakatipu
Ook vandaag komen we haast geen bebouwing tegen. De wegen zijn zoals tot nu bijna leeg. Het zonnetje schijnt de hele dag, wat willen we nog meer? Het is hier dus enorm mooi. Dit is gewoon niet te beschrijven. Woorden als geweldig, magnifiek, schitterend en dergelijke dekken nog lang niet de lading van de schoonheid.
De wegen in New Zealand zijn zo gevarieerd, dan weer rijd je op een open vlakte met bergen op de achtergrond, dan weer midden in een bergpass met haakse bochten, regelmatig zeer snelle kaarsrechte stukken en dan weer snelle bochtige stukken.
Het is een lange dag met veel kilometers voor een groot deel over de SH6 en het laatste stukje over de SH94. Met 435 km op de dagteller de langste dag tot nu toe en dat zal zo wel blijven. We hebben er echter geen moeite mee. De fietsen doen het geweldig.
Als we in Te Anau aankomen, kunnen we met moeite een vrij motel vinden. Het barst hier nog van de toeristen die in Milford de fjorden gaan bekijken. Er leidt slecht één weg (SH94) naar Milford van 120 km en die is alleen aangelegd voor de toeristen die de fjorden willen zien. Het laatste stuk naar Milford is echt heel erg mooi. We rijden bijna tussen de sneeuw, zo hoog. De bergtoppen zijn ruw en erg hoog. We hebben nog geen idee hoe hoog we rijden. We moeten door een tunnel van 1250 meter, die gelukkig kaarsrecht is maar wel een helling heeft (als een viaduct). De weg zit vol bulten en gaten, het water sijpelt naar beneden en het is slecht verlicht. Met een slakkengang gaat het verkeer om de beurt er doorheen. Erg link dus. Gelukkig komen we er weer (twee keer) heelhuids uit. We zien mooie watervallen. We kijken overal onze ogen uit.
Bij het eindpunt Milford stikt het van de mensen die de fjorden gaan bezoeken waaronder hele hordes Chinezen. En het stikt hier ook van de muggen. Ik denk dat ik nu al ca. 30 muggenbeten heb. Helaas zijn de fjorden alleen te zien vanuit een rondvaartboot. We eten nog een salade en besluiten de 120 km maar weer terug te rijden naar Te Anau.
We rijden door naar Gore over de SH94. Het is één rechte weg met hier en daar een snelle bocht of klein plaatsje. We verlaten het toeristisch gebied. De 140 km leggen we dan ook in één keer af. Het tempo is hoog. We rijden bijna constant 120 km. op de bijna verlaten wegen. Het landschap is hier echt weer heel anders. Het is een vlakte tussen twee bergruggen. Wel mooi, maar minder spectaculair. Hier en daar zien we een weide waar wel duizenden schapen bij elkaar staan, een apart gezicht.
We zitten in een zuidelijke stad en besluiten nog zuidelijker te gaan, namelijk naar Bluff dat op een schiereiland ligt. Dit is ongeveer het zuidelijkste punt van de aarde waar je sowieso met de motor kunt rijden, alleen Chili is nog zuidelijker. Onder New Zealand ligt weliswaar nog het Stewart Eiland, maar dit is geheel onbewoond. In Bluff gaan we eerst naar een uitkijkpunt op een heuvel van 250 meter, maar door de laaghangende bewolking zien we echt bijna niets. Jammer, want hier kijk je echt uit op een mega grote zee, de Zuid Oceaan. We rijden verder naar Stirling Point aan zee. Hier is haast niets te doen en er staat alleen een soort vuurtorentje. Het was een hele afstand naar Bluff voor relatief weinig mooie omgeving (vanwege de hei), maar we kunnen in ieder geval zeggen dat we op het allerverste punt van Nederland vandaan zijn geweest. Het ligt letterlijk precies aan de andere kant van de grote wereldbol.
We vertrekken weer via de SH1 naar het noorden. Deze langste snelweg van New Zealand loopt letterlijk van het meest zuidelijkste naar het meest noordelijkste deel van het land. Lekker handig dus als je van zuid naar noord wil reizen. Wij nemen echter toch grotendeels een andere route over de SH90 en SH8. We rijden hier door een prachtig park waar het werkelijk extreem mooi is. De wegen slingeren hier door het ruwe landschap. De natuur wordt alleen maar mooier als we langs het meer tussen Alexandra en Cromwell rijden. Het is eigenlijk geen meer maar een brede rivier. Het lange meer lijkt hier gewoon op één groot schilderij, zo prachtig.
We rijden verder langs het Lake Dunstan richting de Lindis Pass die echt wonderschoon is. We blijven ons verrassen over de diversiteit van de natuur. Niet alleen dat, maar ook over hoe radicaal de natuur kan veranderen binnen een paar kilometer.
Na de Lindis Pass komen we in een zeer rechte en dus snelle verbindingsweg richting Lake Punaki. Het stuk weg is ca. 25 km kaarsrecht en haast verlaten. De teller tikt regelmatig tegen de 140 km, terwijl we volop van de natuur genieten. Wie had dat nou gedacht; 140 km/uur rijden en toch van de omgeving kunnen genieten? Het uitzicht is verbluffend. Een enorm groot vlak gebied met bergruggen parallel aan weerszijden in de verte. Het gebied is ook een grote ‘opvangbak’ van al het regenwater. Helaas zien we door de laag hangende bewolking Mount Cook niet in de verte, maar de rivieren en de meren die we zien zijn indrukwekkend. We rijden weer een stuk van 100 km zonder maar ook één huis tegen te komen. Wat is de natuur hier ongerept en groots.
Het is voor het eerst koud, maar de omgeving maakt veel goed. Door dat enorm lange verbindingsstuk zijn we al om 13:00 uur bij Lake Tekapo. We nemen hier de lunch en besluiten door te rijden naar de stad Temara en zelfs daar komen we al om 15:00 uur aan. We liggen dus voor op ons schema. We zijn dus al een heel eind op scheut. We hebben het nog steeds naar ons zin en willen nog niet echt naar huis.
Het eerste stuk van Temara over de SH1 naar Christchurch is saai. Het is vlak. We zien wel wat bergen maar die zijn ver weg. Het weer is weer extreem goed. Een goede reden om naar het vreemde gevormde schiereiland bij Christchurch te rijden. De 60 km enkele weg over de SH75 naar het verste stadje Akaroa op het schiereiland bestaat hoofdzakelijk uit bochten, haarspeldbochten en nog eens bochten, al dan niet onder lichte tot steile hellingen. Na de lunch in Akaroa rijden we het zelfde stuk weer terug richting Christchurch waar we per ongeluk doorheen rijden i.p.v. er omheen. In deze stad wonen 380.000 mensen en dat is éénderde van het hele eiland! We kunnen helaas niet naar de HD- dealer (Rolling Thunder) in Christchurch omdat het zondag is. We vervolgen de weg en rijden wat verder over de SH1 richting Picton tot het kleine plaatsje Cheviot.
Onderweg zien we bij een ‘lookpoint’ circa 10-15 zeeleeuwen luieren en badderen op een afstand van circa 30 meter. Echt heel bijzonder. Opnieuw zien we geweldige natuur. De zon schijnt weer volop en doet het water van de zee enorm mooi glinsteren en tegelijkertijd krijgt het water een onbeschrijfelijke mooie kleur dat we nooit eerder zagen.
Al vroeg komen we in Picton aan. Het laatste stadje op het zuid eiland waar we neerstrijken. Morgenvroeg de overtocht naar het noord eiland, maar eerst genieten we het hemelse leven hier. Na het diner gaan we meteen stappen in een Ierse pub. We raken hem vandaag weer goed: eerst bier, dan whisky, daarna wijn, toen weer whisky en als laatst voor mij weer bier! Jonge jonge, wat een leven hebben we hier. ‘The liver is evil it must be punished’, zoals op het T-shirt ergens stond!
De ferry brengt ons in de ochtend weer naar het noord eiland. We besluiten van de route af te wijken en langs de westkust omhoog te gaan via de SH1 en SH3 in plaats van middendoor naar Lake Taupo. We ervaren dat hier op het noord eiland veel anders is. Wat opvalt, is de enorme drukte op het noord eiland. We zijn de drukte niet meer gewend en we beginnen een beetje tegen de verzadiging van natuurschoon aan te lopen. We merken dat de reis zijn einde gaan naderen. Zonder een rustdag hebben we de twee eilanden op ons gemak rondgereden. Als we echter rond vijf uur in de stad Wanganui neerstrijken is de stad al uitgestorven. Nergens cafeetjes en terrasjes. Wel stikt het hier van de kerken. Alle geloven zijn wel vertegenwoordigd. Soms zie je meerdere (moderne) kerken naast elkaar.
We karren door naar het westen over de SH3 richting Mount Taranaki. De vulkaan met een hoogte van 2518 steekt gigantisch boven de vlakte uit. We stoppen even bij het dorpje Patea waar een rivier uitmondt in de zee. Het is hier tegelijk mooi en lelijk! Het strand is gitzwart van de vulkaanuitbarstingen. We rijden letterlijk met een grote straal om de vulkaan heen over de SH45. De helling van de vulkaan is zo groot dat deze niet toegankelijk is via wegen. De slapende vulkaan is meer dan 70.000 jaar geleden gevormd en de laatste uitbarsting was in 1775.
We nemen zoals gebruikelijk de koffiestop bij een café. Als we koffie en thee bestellen kijkt de barvrouw ons vreemd aan en verwijst ons naar een tafel waar we de koffie en thee maar zelf moeten maken. Maar daar staat tegenover dat het gratis is, waar maak je dat mee in een café? De andere gasten van het café zitten al aan het bier, het is nog ochtend hoor!
De lunch nemen we in de drukke en grote stad New Plymouth. We vervolgen daarna over de kustweg de SH3 naar het noorden. Als de weg afbuigt en landwaarts gaat denk ik: “Alweer een bergpas, hoeveel hebben we er al gehad en hoeveel bochten hebben we al gehad?” Ontzettend veel.
We stoppen in Te Kuiti, een middelgrote stad waar slechts drie motels zijn. Later blijkt er ook maar één restaurant te zijn en daar blijken we ook maar enkele gasten te zijn. Wat een rare gewaarwording is dit. Nieuw Zeelanders leven niet echt buiten. ’s Avonds is het uitgestorven.
Ik heb het nog steeds naar mijn zin en heb niet echt het gevoel dat ik snel naar huis wil. Dat verbaast me enigszins, omdat ik dit wel verwacht had aan het einde van de vakantie. Via de SH3 rijden we tot aan Hamilton. De weg is nog redelijk mooi. Het is wel erg winderig en licht tot zwaar bewolkt. Houden we het droog? We rijden in één stuk door naar de HD-dealer (Road and Sport Motorcycles) in Hamilton. We kopen er nog een T-shirt, drinken koffie. Dit is de vierde van zes HD-dealers die we bezoeken in New Zealand. Vier zitten er op het noodeiland en twee dus op zuid eiland.
We rijden door naar de dealer in Auckland waar we motoren voor de deur parkeren. We schudden elkaar de hand en kijken terug op een onvergetelijke vakantie. We hebben 5000 km gereden en dat zonder pech, ongelukken of onregelmatigheden. De fietsen hebben zich prima gedragen.
Ondertussen is het weer over gegaan van harde wind naar regen en naar storm. New Zealand rouwt om ons vertrek. De volgende dag horen we dat zo’n storm maar enkele keren per jaar voorkomt. Wat zijn wij een mazzelpikken met het weer geweest zeg. New Zealand was één van onze mooiste ervaringen in ons leven.
Volg mijn reis 