Nederland-Verdun (F) 375 km
Al vrij snel werd na het introduceren van de Zwitserlandtour deze vakantie gekscherend Jodelahietie-tour genoemd. Leuk, ludiek, zo leuk zelfs dat sindsdien iedereen over de Jodelahietie tour sprak. Zelfs op de T-shirts, die we traditiegetrouw ontvingen, stond deze tekst vermeld. Met 32 mensen en 19 motoren beginnen we aan onze reis.
Om zes uur verzamelen we bij Hazeldonk op de A16 omdat we het eerste stuk tot aan Namen over de snelweg nemen. Goed en wel op de snelweg valt de groep uiteen in diverse kleine groepjes om in te kunnen voegen voor, tussen en na diverse vrachtwagens. Ik zit in de staartgroep en ons groepje van een motor of tien gaat vrijwel direct naar de linkse baan om de voorliggende vrachtwagens in te halen. Een paar honderd meter verder beukt een vrachtwagen plots de linkerbaan op. Hij kon kiezen tussen vol op zijn voorganger knallen of een stel motorrijders platrijden. En dan is de keuze niet moeilijk toch? Asshole. In de verte zie ik een stel motorrijders extreem hard remmen voor de vrachtwagen. Tegelijk besef ik dat ik een noodstop moet gaan maken tussen de plaats waar ik rij en waar de andere motorrijders die ondertussen tegen de vrachtwagen omhoog knallen of onderuit gaan en dat in de regen en bij donker! Beheerst ga ik in de remmen om zeker niet onderuit te gaan en om zeker zelf ook nergens tegen aan te knallen. Laverend tussen platliggende motoren, mensen, brokstukken en vrachtwagens red ik het om eerst mijzelf in veiligheid te brengen op de vluchtstrook. Ondertussen schiet mijn achterligger mij keihard voorbij en kan me te nauwer nood ontwijken. Blijkbaar is zijn reactievermogen minder snel dan die van mij. Gelukkig heeft hij mij niet van achter gelanceerd. Bijna alle motoren die voor mij reden waren onderuit gegaan. Het was dus bijna mijn beurt om ook plat te gaan. Gelukkig sliep mijn gardian angel die ochtend niet uit!
Ik ga niet vertellen hoe het ongeluk nou precies gebeurd is, wie de schuldige is en waar het fout ging. Dat is al genoeg besproken. Ik vertel liever wat wij daarna met zijn allen ondergingen. Wat ik zag was chaos, grote chaos. Overal stonden motoren op de weg en liepen mensen rond. Drie motoren lagen plat en enkele mensen lagen ernaast. Het verkeer stond stil. Iedereen schoot onmiddellijk de gevallen motorrijders te hulp, terwijl de auto’s ondertussen weer langzaam om ons heen reden! Wonderwel raakte niemand in paniek. Je wist wat je moest doen. We stonden met zijn allen te shaken. Het kon dit gebeuren? Wat ging er mis? En dat al na één kilometer van onze vakantie. Verbijstering, verdriet en tranen volgden. De gewonden werden verzorgd. Voor zover we het konden beoordelen vielen de lichamelijke letsels mee. Twee motoren konden in ieder geval de reis niet voortzetten. Spoedig daarna arriveerden twee politieauto’s en een ambulance.
Om een lang verhaal kort te maken. Twee uur later zijn we nog steeds bij het benzinestation waar we om zes uur vertrokken waren. Een vriendin is intussen met de ambulance afgevoerd. Het was een moeilijk moment voor ons om de reis te hervatten terwijl voor vier vrienden de reis is afgelopen. Mixed emotions, gelukkig vielen de letsels mee. Met de eerdere afvallers erbij die door andere redenen niet aan deze reis konden deelnemen stond de teller inmiddels op negen personen. Een bijzondere slechte start. Was dit een voorteken voor nog meer ellende?
We hervatten de reis op weg naar de kopgroep die ondertussen per sms op de hoogte is gesteld. Omdat de kopgroep voor het groepje vrachtauto’s reed hadden zij niets van ons ongeluk gemerkt. We duwen nog twee motoren aan omdat de accu’s leeg waren geraakt door de alarmlichten. Voorbij Antwerpen ontmoeten we de kopgroep die dus al twee uur zit te wachten. We moesten natuurlijk eerst op verhaal komen. Het viel me op dat er meteen al weer grappen werden gemaakt. Het lijkt misplaatst en onverschillig, maar dat was niet zo. Waarschijnlijk hoorde het gewoon bij het verwerkingsproces. Het leven gaat verder. We moeten gewoon verder en de draad weer op zien te pakken. Hoe vreemd het ook klinkt.
Met de schrik in de benen en de nare ervaring in ons hoofd rijden we de eerste uren versuft tot Namen. Al die tijd heeft het geregend. De waterdichte kleding blijkt niet overal waterdicht te zijn. Continu regendruppels op je vizier en bril. Het water sijpelt langs mijn nek door tot aan mijn navel en veroorzaakt een nat spoor op alle kledinglagen. Het zadel waar ik op zit fungeert als een spons, met als gevolg een nat achterwerk. De natte lichaamsdelen worden koud. Ik overweeg nog even om in mijn broek te plassen omdat dat zo’n lekker warm gevoel geeft, maar het feit dat dit plezier slechts van korte duur is weerhoudt mij er van. De zithouding is monotoon. De herrie en het windgeruis zijn continu irritant aanwezig. De weg is saai. Ik voel me kwetsbaar. Wat doe ik hier eigenlijk. Ik haat motorrijden!!!! Tenminste voor dit moment.
Bij Namen verlaten we de snelweg. We komen meteen in het mooie landschap van de Maas. We volgen de meanders van deze rivier en om 15.30 uur passeren we voor de vierde keer of zo de Franse grens. De regen stopt eindelijk. Wij stoppen in Bouillon. Nee, niet in de soep maar in het plaatsje Bouillon, waar we de eerste lunchstop houden.
We rijden door tot net voor Verdun waar we afbuigen om het oorlogsmoment te bezoeken uit de eerste wereldoorlog. Alle ellende van deze oorlog werd misschien wel overtroffen door de slag om Verdun (Frankrijk), die in 1916 tien maanden heeft geduurd en uiteindelijk onbeslist eindigde. Minstens 400.000 doden heeft deze slag gekost. Op de begraafplaats liggen maar liefst 15.000 graven. We bezoeken nog snel het grote Ossuaire de Douaumont monument. Een bijzonder imposant gebouw waar in iedere steen een naam van een gevallen soldaat is gegraveerd. In dit ossuarium liggen de beenderen van naar schatting 130.000 vermiste Franse en Duitse soldaten. Door kleine raampjes op kniehoogte kan men ze zien liggen. Luguber en triest tegelijkertijd. Het zijn vele, misschien wel honderden kubieke meters botten om maar aan te geven hoeveel het is. Het geeft een bilateraal beeld; de een laat het koud de ander wordt er stil van. Zinloos geweld een nieuw fenomeen? Welnee, het bestaat al eeuwen.
We rijden nog een klein stukje door naar de stad Verdun waar we in het Prunellia Hotel overnachten. Na de douche was ik uiteraard de eerste in de lounge van het hotel want ik hoef immers niet de rug van mijn partner te wassen. Heeft toch zijn voordelen zie je wel. Op zoek naar de bar. Wat denk je? Het hotel heeft geen bar. Wel gloeiende, gloeiende… welke imbeciel heeft dat nou weer bedacht? Je vous parle le patron. Et vite. Gelukkig stond er wel een lange bank waar we maar met zijn allen in zijn gepropt. Het bier werd in de receptie getapt. Wat een rare Fransen.
Het diner was goed, ook al was het voorgerecht moeilijk te definiëren. Er wordt veel nagepraat over het ongeluk. Iedereen is er nog van vol en moet even zijn / haar hart luchten. Na het eten nog een afzakkertje. Niemand heeft het laat gemaakt na deze enerverende dag.
Verdun-Geradmer (F) 210 km
De dag begint met stralend weer. En om kort over het weer te zijn; het weer is gedurende de rest van de trip ook stralend gebleven. We maken nu voor de vierde keer een trip met ons clubpie en telkens is het weer zo geweest; de eerste dag regen en de rest fantastisch mooi weer. Hoe de organisatoren dit voor elkaar krijgen weet ik niet maar het is wel bijzonder. Ook in Nederland kan men eindelijk eens genieten van een beetje zomer.
Het eerste stuk van Verdun naar Geradmer in de Vogezen is niet spannend. Het landschap is licht glooiend. Er is weinig te doen, geen toerisme. Het is dan ook moeilijk een restaurant te vinden waar we kunnen lunchen of koffiedrinken.
Onderweg komen we zomaar op een achteraf weg plots een groepje Gendarmerie van een man of zes tegen die wat verlaten en onbestendig in de berm staan te lummelen. Geen idee waar ze mee bezig waren. Waarschijnlijk zoeken ze naar illegale grassprieten. (Ze hebben toch niets beters te doen!) Ze kijken ons allen stoïcijns aan. Ik schiet in de lach want met die komische Louis de Funès petjes is het net of ik zo een Franse film binnenrijd.
Het is een bijzondere ervaring om de Vogezen binnen te rijden. De bergen beginnen niet geleidelijk maar zijn gelijk hoog, alsof men een hoopje bergen heeft gestrooid in het vlakke land. De Vogezen zijn een motorgebied bij uitstek. Het barst er dan ook van de motoren. Het lijkt wel of er zelfs meer motoren rijden dan auto’s. Het groeten houdt dan ook niet op. Dan geldt niet alleen voor de andere motorrijders maar ook voor de mensen op straat en in auto’s. Net als rond Verdun worden Harley-rijders ook in de Vogezen hartelijk begroet. Het geeft een warm gevoel. We zijn hier welkom. Vooral in Verdun kon ik me dan goed voorstellen vanwege de onderdrukking van de Duitsers versus de Amerikaanse bevrijders. Gelukkig worden Harley’s in Amerika gemaakt en BMW’s in Duitsland en niet andersom.
In de middag hebben we heerlijk geluncht bij een Chinees restaurant. Het viel nog niet mee zonder aankondiging een restaurant te vinden die zoveel hongerige magen konden vullen, maar Chinezen zijn bereid de handen uit de mouwen te steken. We hebben er heerlijk gegeten. Niets was te veel. We mochten zelfs de motoren op het terras zetten, zodat het personeel er toezicht op kon houden.
Aan het eind van de middag rijden we Gerardmer binnen waar we twee nachten achter elkaar overnachten in het La Jamagne Hotel. Een net hotel met gelukkig een bar. Ja, ik moet bekennen; we kunnen echt niet zonder een bar. Het is ook zo vreselijk lekker na een dag in de buitenlucht een heerlijk koud biertje te drinken.
Via SMS hebben we regelmatig contact met thuisblijvers en de afvallers. De berichten worden telkens voorgelezen, zodat iedereen op de hoogte is hoe het met de afvallers vergaat. Het doet ons goed dat het hen goed vergaat. Stiekem hopen we dat ze nog met de auto achterna komen. Maar de verwondingen bij één van de vrienden blijken ernstiger te zijn dan we eerst vermoeden.
Het diner is goed, ook al begint het met hetzelfde ondefinieerbare voorgerecht als in het vorige hotel. Zal wel typisch Frans zijn. We zijn amper twee dagen onderweg en constateer dat de slakken onder mijn gespierde torso euhum…alweer beginnen te groeien…
In de zwoele avond wandelen we nog even over de plaatselijke kermis voor we weer aan de nachtrust beginnen.
Gerardmer-Gerardmer (F)245 km
We maken vandaag een prachtige tocht door de Franse Vogezen. Het lijkt hier wel een motorparadijs. Het stikt er van de motoren en da’s niet zo wonderlijk want we hebben ongetwijfeld meer dan 1000 bochten gemaakt vandaag. De wegen zijn goed en ze blijven maar slingeren. Het is een genot hier te rijden. Iedereen was dan ook laaiend over de rit van vandaag. Petje af trouwens voor de vrouwen, want ze moeten toch wel veel vertrouwen hebben in de stuurmanskunsten van hun mannen als ze plat van de ene naar de andere bocht gaan. Twee dagen geleden haatte ik motorrijden nog, maar nu weet ik weer helemaal waarom motorrijden zo fantastisch is.
Toppunt letterlijk en figuurlijk was Le Grand Ballon met een hoogte van 1424 meter het hoogste punt van de Vogezen.1363 meter is het hoogst bereikbare punt op de openbare weg. We stoppen even op het plein dat bezaaid is met motoren om te genieten van het mooie uitzicht.
De Vogezen zijn eigenlijk een groot natuurgebied. Het maakt eigenlijk niet uit waar je rijdt. Snelwegen zijn er niet. Je kunt hier dagen lang genieten van de mooie omgeving. Alle wegen zijn mooi om te bereiden. Mede door het goede asfalt is het een waar genot. De dorpjes met de vele vakwerkhuizen zijn al net zo mooi.
We zien voor de tweede keer een snelheidscontrole met lazerguns. Die rare Fransen begrijpen alleen niet dat motoren aan de voorkant geen nummerbord hebben. Ze vangen dan ook enkel bod bij ons. Die Fransen rijden trouwens als gekken. Regelmatig worden we ingehaald door een auto. Zo’n grote groep motoren inhalen gaat nooit in een keer op die bochtige wegen met als gevolg dat de auto’s zich steeds gevaarlijk tussen de motoren proberen te wringen totdat ze eindelijk de voorrijder voorbij zijn. Een irritant verschijnsel dat ik tot nu toe alleen in Frankrijk heb meegemaakt.
Onderweg komen we nog skiërs tegen op de weg. Skiërs? Ja, skiërs met wieltjes onder de latten en dat in hartje zomer! En dat niet alleen bergafwaarts maar ook bergopwaarts. En dat is een aardig stuk klunen. Het ziet er dan ook vreselijk dom uit. Ik heb het al eerder gezegd; die Fransen zijn echt malloot!
Gerardmer (F) – Interlaken (CH) 325 km
Na drie dagen in Frankrijk gaan we op naar Zwitserland. Na het verlaten van de Vogezen is het landschap weer meteen zo goed als plat. We hebben een flinke tocht voor de boeg naar het Savoy Hotel in Interlaken. We steken in de buurt bij Kleinlützel/Laufen, een kilometer of 20 onder Basel, een piepkleine grensovergang over. Het landschap verandert meteen enorm. Het is net of ze de grens hebben getrokken tussen mooi landschap en lelijk landschap. Hebben ze slim gedaan die Zwitsers. Vreemd volk trouwens; ze willen nergens bij horen, doen nergens aan mee, hebben geen vrienden maar ook geen vijanden en ze spreken er vier talen. Ze zijn wel vriendelijk en behulpzaam. Op diverse locaties word je meteen aangesproken in het Engels, maar ja wat wil je, toerisme is hier een belangrijke bron van inkomsten.
Het landschap wordt al snel zeer heuvelachtig en weids. We stoppen even langs de kant van de weg om voor het eerst met de voeten de Zwitserse bodem te voelen. Hier en daar hoor ik iemand van de club luidkeels jodelen. Ze hebben ongetwijfeld thuis geoefend. De eerste pas die we oversteken is de Passwang met een hoogte van ca. 1200 mtr. Een mooi begin want het is hier genieten en nog eens genieten. Ook hier barst het van de motoren. Nog even denk ik dat Zwitserland overal zo mooi is, maar dat is het niet. Het stuk dat we daarna binnendoor rijden tot aan Interlaken met de vele kleine dorpjes waar het niet echt opschiet is niet echt spectaculair. Pas als we langs de Thunersee rijden wordt het landschap weer mooi. Op sommige plaatsen staat het water van het grote meer net zo hoog als de weg. Spectaculair gezicht maar als je nog twee emmers water in het meer gooit spoelt de weg over!
We komen bij het hotel aan. Het is een oud en eenvoudig hotel en centraal gelegen in het centrum van Interlaken. Vanuit de hotelkamers kijken we zo op de witte bergen die schijnbaar dichtbij liggen.
Het hotel heeft geen eigen keuken. Het diner krijgen we in een restaurant 100 mtr. verderop. Het is een beetje een karig diner, zo bestond het toetje wel uit één bolletje ijs! Maar voor de rest ging het wel.
Na het diner gingen we met z’n zessen naar “Hooters”, een café met leuke meisjes…. waar de serveersters zijn gekleed in korte witte hemdjes, roze broekjes en glimmende panty’s. Zodra een serveerster bij ons in de buurt komt, begin ik met mijn beste Al Bundy stem opgewonden te roepen: “Hooters, hooters.. “ Met een grote glimlach kijkt ze me aan en zegt: Ya, that’s me”, alsof het normaal dat je er slettie bij loopt.
Een vriendin ziet aan de tong die uit mijn mond hangt, dat ik best wel eens met zo’n leuk meisje op de foto wil. Dus ik spreek zo’n wulps meisje aan en zeg: “She wants to take a picture”. “No problem”, zei ze. Maar mijn zin was nog niet af, “.. from me”, vervolgde ik mijn zin. “Oke.” Ik completeerde mijn zin met de woorden “and you.” En alweer reageerde ze positief. Terwijl we ons opstelden voor de camera sloeg ik mijn arm om haar lichaam, waarna zij schaamteloos haar arm om mijn middel sloeg. Blijkbaar is het heel normaal dat ‘oude’ mannen jonge meisjes beetpakken. Ik had haar vader kunnen zijn, dus laten we het maar op vader-dochter liefde houden! Kunnen jullie tenminste niet zeggen dat ik een oude snoeper ben!
Op de toiletdeuren van het café stonden opvallende teksten i.p.v. de traditionele bordjes. Zo stond er op deur naar de toiletten “After bear depot” en bij de heren “Most men”.
Interlaken-Interlaken (CH) 180 km
De eerste echte rit door Zwitserland vandaag. We rijden naar het zuiden. Onderweg komen we op diverse plaatsen waar nog de restanten te zien zijn van het vele water dat onlangs in korte tijd is gevallen. We zien afgesloten en omgeleide wegen, dorpjes waar nog steeds een laag blubber op de grond ligt en massa’s drijfhout in de grote meren. Er heeft hier afgelopen tijd een echte natuurramp plaatsgevonden. De blubber op de weg doet onze motoren omtoveren tot smerige motoren ondanks het mooie weer.
Bij Kandersteg gaan we met de motoren op de trein door de Lötschenbergtunnel met een lengte van ca. 44 km naar Goppenstein. Het is een ervaring die de meeste van ons nog niet hebben meegemaakt. Het rijden over de stalen rijplaten van de trein gaat nog wel, maar aan het eind de motor keren op een wagon die niet veel breder is dan een Harley en de motor achterstevoren door een smalle deur van een gesloten wagon duwen valt niet mee. We parkeren de motoren in de laatste en enige dichte wagon en rijden vervolgens met de trein in de smalle donkere tunnel naar de andere zijde van de berg.
We rijden meteen door naar Fiesch waar we de motoren parkeren en met de kabelbaan in twee etappes naar de Eggishorn gaan op een hoogte van 2870 mtr. Beneden in het dal was het nog bloedheet, maar daarboven was het ca. een graad of 5. We genieten hier uitgebreid van de wonderschone natuur. We kijken en zitten tussen de witte bergtoppen. Voor ons ligt de langste gletsjer van de alpen de Aletschgletsjer met een lengte van 24 km“Eis am Stück”. We zien de hoogste bergtoppen van Europa. Het witte puntje dat we zien vanuit onze hotelkamer blijkt de bekende Jungfrau te zijn. Het is een van de toppers met zijn hoogte van 4158 mtr. Het witte puntje is veranderd een reusachtig wit massief gebergte. De bergtop blijkt op een afstand van maar liefst 16 km van het hotel te liggen. Omdat de lucht helder is, kan je hier vele tientallen kilometers ver kijken. De eeuwige sneeuw. Het is enorm imposant.
Op de bergtop van de Eggishorn lunchen we in het piepkleine restaurantje waar het niet eens overdreven duur is.
Twee uur later gaan we weer naar beneden in de kolossale kabelbaan waar we zeker met 50 man hutje mutje staan. Sommige hebben weinig vertrouwen in de stalen kabel waaraan de cabine hangt te bungelen en gaan met dichtgeknepen billen naar beneden.
We gaan met precies dezelfde route terug naar het hotel om de simpele reden dat er geen andere weg is. Er zijn slechts een paar wegen om aan de andere kant van dit massieve gebergte te komen. Bij het hotel aangekomen constateren we dat de bar van het hotel op maandag dicht is. Wel gloeiende, gloeiende… Am ersten Hotel haben wir überhaupt kein bar und jetzt sagen Sie mir das die Bar am Montag geschlossen is. Sind Sie dann ganz verrückt. Gib mir der Chef, und schnell! Je ziet, ik ga er spontaan Duits van praten. Begrijpen ze dan echt niet dat wij Harley rijders zijn? Gelukkig is de oplossing snel gevonden. Enkele dames die vandaag niet mee zijn gegaan hebben bier, wijn, nootjes en ander lekker spul ingeslagen. Op het terras gaan we gezellig bij elkaar zitten en komen we ons droogje en natje niet te kort.
Interlaken-Interlaken (CH) 235 km
Enkele dagen geleden hadden we al te horen gekregen dat diverse passen dicht waren vanwege de watersnood. Blijkbaar zijn hele stukken weg gewoon weggespoeld. We hadden goede hoop dat de Grimselpass, Gotthardpass en de Sustenpass en Furkapass weer open zouden zij,n want ze stonden vandaag op het programma. Maar helaas, de eerste pas was dicht, zodat we moeilijk bij de volgende passen konden komen. Het had het hoogtepunt moeten worden van onze vakantie. Mede om deze reden haken een aantal leden af om gezamenlijk te gaan toeren. Een uitgedund groepje motorrijders gaat wederom met de trein – er is geen andere weg – naar de andere zijde van het hooggebergte waar zij vervolgens een prachtige route rijden met onder andere de Gotthardpass. Laaiend enthousiast kwamen ze laat in de avond terug. Foto’s getuigen dat het onbeschrijfelijk mooi moet zijn geweest. Jammer voor diegene die niet mee zijn geweest.
De rest van de groep bleef gewoon in Interlaken of is net als ik zelf een rondje gaan rijden. Even alleen rijden, dat vind ik wel eens lekker. Even los van de meute, even genieten van de omgeving op je eigen tempo. Via de zuid kant van het Brienzersee rij ik richting Luzern via de Brünigpass. Met 1008 mtr. Niet de meest spectaculaire pass, maar het was wel heerlijk eens alleen al die haarspeldbochten te nemen.
In Luzern heb ik een Harley-dealer bezocht. Na vier keer de weg te vragen had ik de dealer eindelijk gevonden. Er stonden niet meer dan vier Harley’s. De overige motoren waren van een of ander Duits (auto)merk. Snel even een T-shirt gekocht al was de keuze zeer beperkt. Ik heb niet dat hele klere stuk voor niks gereden. Nog de pipibox bezocht en volgens weer terug. Ik wilde langs de noordelijke kant van de Brienzersee terugrijden naar Interlaken, maar helaas was ook deze weg afgesloten vanwege overstromingen.
De rest van de middag heb ik Interlaken bezocht, maar deze stad viel aardig tegen. Overal dezelfde saaie souvenirs winkels en natuurlijk veel horlogewinkels. Daarna nog even een stuk berg beklommen, ik moest aan mijn ‘slakken’ denken!
In de avond hebben we weer gezellig op het terras van het hotel op de eerste verdieping gezeten met zijn allen. Dat was vette pech voor de bareigenaar, want die had die dag van ons geen omzet. Had hij de dag ervoor maar open moeten zijn. Eigen schuld.
Interlaken (CH) – Gerardmer (F) 290 km
De laatste dag in Zwitserland alweer. Net als gisteren is het snikheet.
Ik ben blijkbaar niet de enige die een T-shirt wil kopen bij een Harley-dealer. We besluiten namelijk op de weg terug naar Frankrijk even bij de dealer in Bern te stoppen. Wederom een dealer waar ze naast Harley’s ook andere merken verkopen. Ook hier staan niet zoveel Harley’s en dit moest nog wel een van de grootste dealer van Zwitserland zijn. Gelukkig hebben ze wel volop kleding, wat dan ook massaal gekocht wordt.
Net voordat we bij de dealer aankwamen ontdekte een maatje dat zijn complete achterremcilinder van zijn fiets verdwenen was. Volgens mij is het beschermengeltje van hem goed wakker geweest tijdens de vakantie; eerst met het ongeluk waar hij en zijn vriendin behoudens wat beschadigingen het er goed van af hebben gebracht en dan nu met de remcilinder. Wat had er kunnen gebeuren als je in een haarspeldbocht erachter komt dat je remmen niet meer functioneren? Te bedenken dat in diverse bochten slechts een paar paaltjes met een draad staan. Leuk als een hoofd van een romp gescheiden wordt! Probeer dan dat hoofd maar eens te vinden, want dat rolt natuurlijk lekker een eindje door! Het juiste hoofd bij het juiste lichaam vinden. Wat een ellende man.
Net voordat we weer de grens bij Frankrijk overgaan, lunchen we uitgebreid in de buurt van Grenchen.
We worden geholpen door een aardig meisje uit Australië dat perfect Duits spreekt. Omdat wijzelf haar regelmatig zowel in het Duits en Engels aanspreken raakt zij helemaal van haar apropos en weet niet meer in welke taal ze ons moet aanspreken en begint de talen totaal door elkaar te gooien. Het klinkt erg komisch uit haar mond als zij bijvoorbeeld zegt: “Not nicht.” We hebben schik en vermaken er ons prima bij het meisje van down under. Terwijl ik naar mijn bordje met friet en de klodder mayonaise kijk bedenk ik me: “Down under met haar… mmmm lang nog niet zo gek…”
We naderen weer de Vogezen en rijden weer over dezelfde wegen als op de heenreis. Onderweg komen we nog een motorongeluk tegen. Ik zie in een flauwe bocht een lang remspoor. De motorrijder ligt languit op het asfalt tussen een groepje mensen die hem te hulp zijn gesneld. Zijn racer staat een stukje verder op.
We rijden naar hetzelfde hotel als op de heenreis, waar we weer overnachten. Bekend terrein dus. Ja ook de bar…
Geradmer (F)-Larochette (L) 330 km
De vakantie nadert duidelijk zijn einde. We rijden vandaag weer naar het noorden in Luxemburg. Onderweg bij de ochtendstop maak ik een groepsfoto. En bofkont dat ik ben; de fotograaf mag zelf met alleen de dames op de foto.
Een maatje komt op een gegeven moment langs de weg een vrouw tegen die voorover gebogen in de koffer van haar auto hangt. Hij speelt even met zijn dodemansknopje. De vrouw schrikt zo enorm van de knal dat ze echt met twee voeten van de grond is gekomen en wellicht in de kofferruimte is gevallen. Vrienden die hier achter reden en zagen gebeuren moesten haast stoppen omdat ze niet meer bijkwamen van het lachen.
De reis is verder niet zo spannend. Eerst nog een saai stuk in noord Frankrijk. Pas in Luxemburg wordt het weer mooier. We rijden langs de Moezel waar het er stikt van de wijngaarden. Welke wijn zou hier nou vandaan komen? Het uitzicht is mooi, in ieder geval een stuk mooier dan noord Frankrijk.
In Grand Hotel de La Postein Larochette worden we bij ontvangst vriendelijk aangesproken in het Nederlands. Hej, da’s raar in Belgisch Wallonië vertikken ze het om Nederlands te spreken en hier worden we zowel in het Hotel en in het restaurant, waar we verderop eten, aangesproken in het Nederlands.
Larochette (L) – Nederland 330 km
De laatste ruk naar huis. Tegen vier uur zijn we weer bij onze stamkroeg waar we heerlijk op het terras nog even nagenieten van (alweer) een prachtige vakantie. We zijn enorm blij om onze vrienden te zien die na het ongeluk op de eerste dag moesten afvallen. Een flinke knuffel en ik zie hier en daar weer een traantje. Al die tijd hebben we met ze meegeleefd. Het doet ons goed dat het hen weer goed vergaat.
Alweer een diepe indruk in ons geheugen. Bijna alle dingen die we samen met de club doen zijn geweldig. Ik bedenk me wel eens wat ik zou moeten missen als ik niet bij de club zat. Vriendschap, gezelligheid, genieten van de natuur en de Harley. Het is een enorme verrijking in mijn leven geworden. Es war super tol.
Volg mijn reis 