5:30 uur, trrrring… grgrgrrr, wie heeft die wekker zo vroeg gezet? O, dat ben ik zelf. Onze vakantie begint vandaag. Jippieeeee. Voor een vakantie ga ik graag vroeg uit bed. We beginnen aan onze motorvakantie naar Duitsland, Zwitserland, Italië en Frankrijk. Samen met vrienden lekker er een week op uit en daarna nog een week lekker met zijn tweeën. Om 7:30 uur hebben we afgesproken bij het tankstation aan de Boudewijnweg in Antwerpen. We rijden over deze weg verder richting St. Vith en de Duitse grens. We zien de weg veranderen naarmate we dichter bij de Ardennen komen. De weg slingert door het prachtige landschap. Het is nu al mooi. Aan de hemel een stralende zon. We schieten over de Duitse grens en rijden vervolgens een tijdje door het land van de oosterburen.
In de middag bereiken we de Franse grens. Het landschap verandert in een licht glooiende uitgestrekte omgeving. Het vinden van een restaurantje valt tegen in het dorpje waar we even stoppen. We staan een tijdje wanhopig stil en vinden dan 5 meter verder een Patisserie waar we de lunch nuttigen. Lekker maar wel calorierijk: geroosterde boterhammen met aardappels en kaas. Och, het is maar een keer vakantie, d.w.z. iedere dag opnieuw dan hè, wat een lux leven!
Bij het plaatsje ´Bitch´ stel ik aan mijn vrouw voor of ze wil poseren voor het plaatsnaambordje. Ik ontwijk snel de dreun… maar als het ´Witch´ was geweest had ze het zeker gedaan geeft ze toe.
Vroeger dan verwacht bereiken we al om 16:00 uur onze eindbestemming in Strasbourg. Eerst moeten we de motoren stallen in de parkeergarage van hotel Europa middenin de stad. De parkeervakken zijn een soort rekjes waar normaliter de auto’s hydraulisch naar boven en beneden gaan. Het kost aardig wat zweet om de motoren gebroederlijk te parkeren op de stalen geribbelde vloeren. Ik heb de stellage daarna niet meer zien bewegen, maar heb er alle vertrouwen in.
De kamers zijn niet erg groot maar wel bijzonder stijlvol en netjes ingericht. Het lijkt wel een Jan de Bouvrie kamer, alles wit.
Strasbourg is een enorm mooie oude stad. We wandelen wat door het oude centrum waar we dicht bij zitten. Haast alle huizen zijn zogenaamde vakwerkhuizen en zijn ongetwijfeld al zeer oud. We nemen de nodige foto’s en geven onze ogen goed de kost.
Dwars door het centrum loopt nog een rivier waar vanwege zijn verval nog een sluis is ingebouwd. We zien middenin de stad hoe een rondvaartboot door de sluis vaart. Ondertussen zien we wat huisvuil zoals stoelen die via de bypass snel door de rivier stroomt.
We nuttigen weldra ons eerste biertje (de dames iets anders) op het terras van een van de vele cafeetjes en restaurantjes voor de oude kerk. Het begint te druppelen en met zijn allen zoeken we onderdak in de cafés. Onze eerste regen vandaag. Aan de regenbuien die onderweg en in Nederland zijn gevallen, zijn we dus mooi ontkomen. Dankzij de warmte voelt het nog steeds behaaglijk.
Na de drankjes bezichtigen we de kerk op het plein. Deze zeer grote kerk is een en al pracht en praal. De kleur van de kerk is door de jaren heen verweerd. Nu is hij donker rood tot zwart. Volgens mij was hij oorspronkelijk licht rood tot roze. Binnen in de kerk is het erg donker, maar desondanks is hij prachtig mooi.
We horen een enorme donderknal en daarna een stortregen. We schuilen nog wat in de kerk maar beseffen dat we hier niet oneindig kunnen wachten. Onze magen raken leeg en onze blazen vol. Omdat we luchtig gekleed zijn, kan er niet veel nat worden. We rennen door de regen op zoek naar een restaurant. Bij een Italiaan strijken we neer.
Na het diner wordt het droog. We nemen het laatste afzakkertje in een kroeg waar ze Belgisch bier verkopen.
Vanuit Strasbourg rijden we eerst naar de Hadee dealer in Colmar dat slechts 10 kilometer verder ligt. Ik rij voorop en kan zo de Garmin testen. De Garmin zet automatisch de dichtstbijzijnde dealer bovenaan in het lijstje, lekker handig
Het is een dealer uit duizenden moet ik zeggen. Binnen 10 minuten heb ik het eigenlijk wel gezien. De dealers zijn haast overal hetzelfde. Have seen one, you have seen them all.
De GPS die ik onlangs aangeschaft heb doet het uitstekend. Het apparaat werkt goed samen met de eveneens gloednieuwe intercom headset. Tussen de twee apparaten is een bluetooth verbinding zodat ik draadloos te horen krijg welke kant ik moet oprijden.
We rijden verder en gaan vrij snel weer de Duitse grens over. We rijden door het Zwarte Woud, waar ik persoonlijk nog nooit eerder ben geweest. Het is meteen wonderschoon moet ik zeggen. Naast en achter mij zie ik schitterde panorama’s die ik helaas niet zo goed kan bekijken, omdat ik mijn ogen op de bochtige wegen moet houden. Ik hoor mijn vrouw nog boven het geluid van de motor uitschreeuwen “schitterend”. Die heeft het dus naar haar zin.
Aan de gevels van de huizen zien we enorm grote klokken. De klokken zijn soms wel 4-5 meter in doorsnee.
In het stadje Triberg stoppen we om wat klokken en een klokkenwinkel te bekijken. Triberg heeft ongetwijfeld ‘s werelds grootste collectie klokken. Vooral koekoeksklokken zie je er erg veel. Buiten aan de gevel hangt een enorme klok met bewegende reuzen knuffelberen. In de winkel vraag ik aan de bediende of ik er kan komen werken. De man kijkt mij enigszins bedenkelijk aan en vraagt dan: “Waarom?” Hij ziet de humor er van in en vraagt verder: “Kan je een koekoek nadoen?” Nu kijk ik weer bedenkelijk en antwoord iets later met: “Het is hier zo lekker koel!”
We rijden weer door en proberen vanwege het warme weer wat koele wind op te vangen. Wat is het weer warm vandaag zeg.
We naderen de Zwitserse grens waar het ‘lekker’ druk is. Het is spitsuur en iedereen gaat naar huis. Bevangen door de drukte, het warme weer en toch wel weer veel kilometers op de motoren hebben we het allemaal wel gehad. In Baden zoeken we een hotel, waar we vrij snel in slagen. We zitten in een soort kuuroord, waar eerst nog een kamer ingericht moet worden alvorens we er in kunnen.
Buiten worden we aangesproken door een koppel die meteen over onze motoren begint. De man blijkt Viktor te heten en heeft een reisbureau in Amerika waar je motorreizen kan boeken. Het vriendelijke stel probeert uiteraard ons warm te krijgen voor een reis naar Amerika.
De stad Baden blijkt een mooi historisch binnencentrum te hebben met een gezellig uitgaansleven waar we ons diner nuttigen. Het is weer laat en na het diner besluiten we terug te gaan naar het hotel.
Freddy de hoteleigenaar is vroeg uit de veren om ons te verwennen. Hij bakt persoonlijk voor ons een heerlijk ontbijt met rösti, ei, spek en kaas. De rest van het buffet is ook goed verzorgd. Freddy komt ondertussen bij ons staan en vertelt honderduit. Hij geeft allerlei tips waar we met de motor naar toe moeten gaan. Een aantal dingen blijken later al op onze route te liggen en de details die Freddy beschreef kloppen precies tot de flitspalen toe. Freddy is een entertainer en vertelt vol humor enkele verhalen. Zo vertelt hij o.a. over het ontstaan van de Duivelsbrug. De duivel zou voor het volk een brug bouwen. In ruil daarvoor had hij echter één voorwaarde: De eerste persoon die over de brug zou lopen was voor hem. Met deze persoon mocht hij doen en laten wat hij wilde. Nadat de brug af was, stuurde het volk echter een ezel over de brug….
We rijden Baden uit, maar het zit even niet mee. De Garmin stuurt ons over de snelweg en hij gaat in de fout bij de alternatieve route. We belanden in een aaneenschakeling van dorpjes lijkt het wel. Noord Zwitserland is blijkbaar druk bevolkt. Uiteindelijk rijden we langs een aantal meren waar de natuur zich weer van haar beste kant laat zien.
Via de Gotthard pass rijden we naar de zuidkant van de Alpen. De weg slingert zich wonderschoon door het landschap. Het zijn de wegen van de motorrijders, die zien we dus veel. Soms komen ze met een noodgang voorbij. Wij Harley-rijders tuffen dan maar een beetje terwijl we denken dat we snel gaan. We zien besneeuwde bergtoppen. Op de parkeerplaats bij de Duivelsbrug stoppen we even. Het is hier prachtig. De duivel zoals Freddy beschreef staat boven de tunnel geschilderd waar de brug op aansluit. We bereiken het hoogste punt net boven de 2100 meter. Handig zo’n GPS-systeem. De lucht is ondertussen helemaal dicht gaan zitten. De nevel hangt zo laag, nou ja laag,2100 meter, dat we gewoon door de mist rijden. Het zicht is niet meer dan 30 meter en het is behoorlijk fris. De motoren hebben geen last van kortademigheid. Op de top wil mijn maat graag over een oude bergpas verder, maar ik zie de kinderkopjes in combinatie met de nevel niet zitten. We dalen weer af en zien hoe steil het verval is. De weg slingert onder ons met haarspeldbochten naar beneden. Schitterend hoe ze de haarspeldbochten als zwevende wegen aan de berg hebben ‘geplakt’.
Na deze bergpas moeten we toch nog een flink stuk doorrijden naar Porlezza waar ons hotel is. Het laatste stukje rijden we langs het meer van Lugano. Het is maar een klein kronkelig weggetje en erg druk. De smalle weg slingert langs huizen, door tunnels en door de bergen. Voor de douane staat nog een file waar we deels aan voorbij rijden, ook al valt dat niet altijd mee met de aanhanger van mijn maat. We proppen ons tussen de auto’s als er tegenliggers aankomen. Alle scootertjes en motoren schieten als gekken over de linkerbaan aan de file voorbij. Ongetwijfeld doen ze dat iedere dag zo. Na de douane een stukje tunnel en dan weer de douane van Italië. Het oogt allemaal een beetje oostbloklandachtig. We hebben toch een Schengen verdrag? Het laatste stukje
voor Porlezza is een tunneltje van 1100 meter waar een motor met een heleboel kabaal en hoge snelheid ons voorbij komt rijden. Ik denk dat hij wel 150 tot 200 km/uur rijdt en moet vol in de ankers als er om de bocht een auto aan komt. Het zijn hier waaghalzen voor eigen leven.
Het gedeelte onder de Alpen heeft meer weg van Italië dan van Zwitserland. Ze spreken er Italiaans en de bergtoppen hebben volgens mij een betere grensfunctie dan de werkelijke grens. Waarom ligt de grens niet over de toppen van de bergen zoals dat zo vaak is?
Weldra bereiken we het hotel in Porlezza, dat schitterend aan het meer van Lugano ligt en wederom de naam Europa Hotel heeft. Voor ons hotel ligt een kleine jachthaven. De rustige ligging maakt het mede idyllisch. Ook hier worden we vriendelijk geholpen door Pablo, de hoteleigenaar. Gelukkig spreekt hij Engels. We krijgen een mooie kamer met uitzicht op het meer.
Na het dagelijks ritueel: motor stallen, uitpakken, douchen en omkleden, volgt het ander ritueel: een groot glas bier – voor de dames iets anders – en het diner. We besluiten maar makkelijk bij het hotel te gaan eten, ook al is de bediening niet optimaal en spreken de jonge serveersters slechts enkele woorden Engels. Hoe is het mogelijk in een toeristisch gebied zou je zeggen. We moeten wat lang wachten op het eten en worden wat melig. Ik zeg: “Hé, weet je wat me opgevallen is? Ze hebben hier in Italië alleen maar Italiaanse restaurantjes!” Ik word aanvankelijk niet begrepen maar mijn maat gaat er overheen met de opmerking “Sterker nog, ze hebben hier alleen maar Italiaans ijs!”
Na het eten nog een afzakkertje op de boulevard. De Ferrari die we zagen staan, rijdt weg met een enorm kabaal en hoge snelheid door de tunnel. We horen hem nog lang. Wat een power. Nog nooit hoorde ik zoveel power.
Het tweede afzakkertje is een glaasje whiskey uit de koffer van de bike dat we nuttigen bij het hotel.
Kerkklokken en meeuwen geven om de beurt een concert waarbij de meeuwen het toch wel winnen. Ze kwetteren en doen alsof het een jewelste is. Uitslapen is hier dus niet bij. De zon schijnt heerlijk door ons kamerraam. We genieten van de rust.
Om negen uur staan we beneden voor het ontbijt. Het buffet is uitgebreid en ziet er allemaal lekker uit. Mmm, lekker buiten eten, heerlijk.
Ik heb telefonisch contact met andere vrienden die logeren aan het Comomeer op een camping. Ze rijden langs Porlezza en kunnen dus ons oppikken, maar we kiezen er voor toch apart te rijden naar Lugano.
Een drankje op een terrasje breekt de ochtend en in de middag besluiten we naar de rallysite in Lugano te rijden. De rally begint morgen pas. Er is dus nog niet veel te zien in Lugano. Luchtig gekleed rijden we terug naar Porlezza. Onderweg zien we een thermometer die op 37 graden staat. De route naar Porlezza verloopt net zo als gisteren.
We krijgen een tip van andere Nederlanders over een ander restaurant waar we vervolgens gaan eten. We treffen bij dat restaurant alleen een Nederlands gezinnetje aan. Het barst hier in Porlezza sowieso van de Nederlanders.
Alweer om 5.00 uur wakker. Ik maak wederom dankbaar gebruik van mijn minilaptopje dat een reisgezel is geworden voor de verslaglegging van de reis. Echt handig zo’n dingetje. Details worden dagelijks uitgeschreven, notities maken hoeft niet meer. Laptopje op schoot in bed, heerlijk.
Bij het ontbijt stikt het ondertussen van de bikers. Ongeveer het hele hotel zit vol met bikers. We besluiten tijdens het ontbijt een tochtje te maken om het meer van Lugano. We zullen stoppen op de rallysite. Het laptopje komt wederom van pas. We maken snel een nieuwe route voor de Garmin. Binnen tien minuten is die af en geladen in onze Garminnen (of is het Garmin’s?)
Bij deze route rij ik eens helemaal voorop. Ik vergeet mijn headset en moet het dus doen met het scherm van de Garmin, maar dat gaat prima. Geen enkele keer fout gereden.
De route verloopt écht binnendoor. Er is hier en daar slechts plaatselijk verkeer. We ervaren hoe het is om achteraf in de bergen te wonen. Het is rustig en ver van de bewoonde wereld. Het is een stuk koeler. De wegen zijn slecht en de route zit vol met haarspeldbochten. Soms volgt de ene na de andere haarspeldbocht. Het hellingspercentage loopt zelfs op tot 18 procent en dat is erg veel met haarspeldbochten en een slecht wegdek. Maar ik rijd voorop en kan dus lekker mijn eigen tempo bepalen. Moeiteloos haal ik dan ook de andere kant van de berg. Onderweg komen we nog twee keer een gebodsbord tegen voor verboden voor alle verkeer. Daaronder een héleboel Italiaanse tekst. Dat kan nooit voor ons gelden denk ik en we rijden gewoon door!
Net voor Lugano maken we nog een koffiestop. We rijden Lugano binnen. Onderweg heeft vooral de uitgedoste ‘aanhangercombinatie’ van mijn maat veel bekijks. Uiteraard is het erg druk op de site. Overal staan motoren. Ik persoonlijk vind het alleen onhandig dat het rallyterrein geen afgezet gebied is. Het normale verkeer rijdt gewoon nog langs de motoren die overal staan opgesteld. Er is geen aparte parkeerplaats.
We slenteren over de rallysite langs de dealerstands. Er staan er heel wat en de T-shirts vinden gretig aftrek. We gaan nog op de foto bij een motor met variabele achtergrond die je later kan downloaden.
Als ik afstap lijkt het wel dat mijn koppakking lek is. Man, wat zit ik te zweten. De ene na de andere druppel valt van mijn gezicht.
Per toeval treffen we weer de andere vrienden, waar we ons naast settelen voor de lunch.
Na de lunch slenteren we weer over de site en langs de traders. We zien er van alles; van snoepgoed tot autopoets. De promotie girls staan er maar wat bij. Het is gewoon te warm om te werken, ook voor die mooie benen.
We komen voor de zoveelste keer onze vrienden tegen op de site. We blijven groeten en afscheid nemen.
Na veel verloren vocht en verbrande schouders komen we weer aan bij ons hotel. Een verlate siësta en een douche volgen voor het diner.
Ondertussen zitten we nog te dubben over doorrijden naar Toscane. Het is en blijft gewoon erg ver. De voet van mijn vrouw is gezwollen door de hitte van de uitlaat en we kunnen niet een dag eerder vertrekken bij het hotel.
In de avond eten we wederom in het Replay restaurant waar we heerlijk eten. We zijn de enige gasten deze avond. De goed Engels sprekende ober helpt ons prima. Het restaurant in ons eigen hotel is afgehuurd door een grote groep Franse bikers.
De laatste hele dag in Porlezza is alweer aangebroken. Het is 6:00 uur. Het dondert en het rommelt. Aan de westkant van het meer is het gitzwart. Het regent licht. Per minuut neemt de wind toe, daalt de temperatuur, neemt de regen toe en neemt de donder toe. Het dreigt serieus slecht weer te worden. Het weerlicht nog niet. Komt de zware bewolking naar onze kant? De ontlading kon ook niet uitblijven. Met temperaturen tegen de 40 graden is het zelfs hier extreem warm.
Ondertussen hebben we nog nagedacht over onze reisbestemming. We gaan waarschijnlijk verder naar de Italiaanse Rivièra. We snijden op deze manier meer dan een dag rijden van de route af en kunnen dan meer op ons gemak de terugreis maken.
8:00 uur, het slechte weer maakt toch plaats voor alweer een mooie zonnige dag. Het slechte weer heeft het niet gewonnen. Het blijft echter nog steeds benauwd.
We wachten een tijdje tot alles droog is en gaan daarna eerst over de markt die recht tegenover het hotel is. We zien veel toeristen waaronder Nederlanders. Bij de meeste kraampjes verkopen ze kleding. Er zijn ook enkele kraampjes waar ze typische Italiaanse lekkernijen verkopen. De worsten die er liggen lijken me al een paar jaar dood. Ze zien er erg vies uit maar smaken ongetwijfeld lekker.
Na de markt gaan we toch maar een ritje maken. We rijden naar het meer van Como en zakken vervolgens af langs het meer naar de gelijknamige stad waar we de lunch doen. De dorpjes met hun huisjes en daken liggen wonderschoon op de bergen naast het water. Daarna weer binnendoor richting Lugano. We passeren weer een andere grensovergang nabij de stad Como. Verlaten en doelloos liggen de douaneposten er bij. De douanebeambten staan en hangen er even doelloos bij. Wat een luie baan. We slingeren weer verder Lugano, waar we vluchtig de rallysite willen bekijken. We mogen echter niet de boulevard oprijden van de politie. Het is weer schuifelen door de stad met al die stoplichten en die drukte. Mijn ballen worden weer eens geroosterd! En het lijkt wel of ik olijfolie zweet, zo vet en plakkerig voelt het. We besluiten maar meteen door te rijden naar het hotel.
We zijn dus niet veel op de rallysite geweest. Persoonlijk vind ik een afgezet gebied beter. In Lugano is het zomaar in de stad gepropt. Er was te weinig ruimte. De site was voor ons ook te ver om er ‘s avonds naar toe te gaan.
Het diner nuttigen we bij het hotel. Het is de laatste met ons vieren. Na het eten nog een kleine wandeling en een laatste borrel. Het begint ondertussen te bliksemen. We genieten van de prachtige bliksemschichten aan de andere kant van het meer. Het komt dichter bij. Het begint stevig te waaien en we moeten snel naar het hotel terug voordat de kunststof stoelen door de lucht gaan waaien. Het regent stevig. Alleen in de nacht of hebben we er morgenvroeg last van als we vertrekken? Het stormt. Het feest op de rally site moet ondertussen afgezegd zijn. De volgende morgen horen we dat het in Lugano stevig gehageld heeft.
Vroeg uit de veren maar uiteindelijk toch pas om 9:15 uur op weg naar onze volgende bestemming. Eerst even gezamenlijk eten met onze vrienden. We bedanken ze voor hun gezelligheid en wensen hun een goede reis. Zij gaan verder naar de Dordogne in Frankrijk.
De Garmin leidt ons binnendoor naar Acqui Terme. Voor het eerst rijd ik dus een lang stuk op de GPS. Dat gaat bijzonder goed. We missen wel een paar afslagen, maar dat had ik niet anders verwacht. De Garmin berekent vliegensvlug een aangepaste route.
Het eerste stuk van de route is hetzelfde als gisteren, langs het Como meer dus. Het stikt er van de auto’s en de motoren, allemaal dagjesmensen. De motoren willen natuurlijk langs het meer scheuren op de bochtige wegen, maar dat gaat door de drukte dus niet lukken. We passeren nog twee keer de grens en weldra wordt het minder druk op de weg.
We rijden verder richting kust. Het laatste stukje voor Acqui Terme ziet er weer fantastisch uit. Het land is licht glooiend en vol met wijngaarden. We zoeken een Agritourismo. Vrij snel vinden we er een, maar die vraagt 100 euro per nacht en dat zonder ontbijt. We vinden het te duur en besluiten verder te zoeken. De ligging is echter magnifiek. De eigenaar adviseert ons hotel Valentino. De Garmin vindt hem zo. Kosten 70 euro en dat inclusief ontbijt en airco. Er zijn maar weinig gasten in het verblijf. Zijn daarom de kosten zo laag, om klanten te trekken? Het hotel en kamer zijn zeer netjes en nog niet zo oud. De receptionist helpt ons vriendelijk.
We kuieren een stukje naar de stad om te eten. Even de beentjes strekken; het hotel nodigt ook niet uit om er te gaan eten.
In de stad zien we diverse terrasjes, maar nergens is een echt restaurant. De meeste zaken zijn gelateria of spagetteria. Dit soort zaakjes waar ze alleen maar kleine hapjes verkopen kennen we niet in Nederland. Bij een gelateria vragen we om de menukaart en kijken onze ogen uit over het aantal soorten koffie, thee, hapjes, en ijssoorten. Als de drankjes op tafel worden gezet worden er meteen drie soorten zoutjes bij gezet. We genieten nu al. We bestellen allebei een salade. Even later komt de ober met de mededeling dat salade alleen voor de lunch is. We bestellen maar pizza slices. Even later komt de ober weer en zet de halve tafel vol met koude en warme hapjes zoals: pizza slices, ham, deeghapjes en koude pasta salade. Dit is voor ons een hele maaltijd. Als we afrekenen liggen we in een deuk; we hoeven alleen de drankjes af te rekenen en hebben dus voor 9,70 euro gegeten.
We hebben allebei heerlijk geslapen. De nacht was hier een stuk koeler. ‘s Morgens een beetje uitgeslapen en het ontbijtje in het hotel genuttigd. Ook in dit hotel erg veel – zeg maar, alleen maar – zoete deegwaren. Dit blijkt typisch Italiaans te zijn. Helaas geen broodjes, kaas en snijvlees. We kletsen regelmatig met de hoteleigenaar. Hij spreekt erg goed Engels en heeft een jaartje in Nederland gewerkt als gids. Hij is helemaal weg van Amsterdam, Leiden en Delft. Nederlands spreekt hij echter niet. Hij komt niet verder dan Schiphol en zo.
Na het ontbijt eerst naar de supermarkt gegaan voor de lunch inkoop. Ik heb met de Garmin een route ingesteld in deze omgeving. Circa 110 kilometer en toch niet ver van huis. De weg is dus alleen maar slingeren en nog eens slingeren. Hele stukken van de route rijden we alleen maar in zijn twee. De wegen zitten vol met haarspeldbochten. We genieten. Het is heuvelachtig en groen in het algemeen. We komen tot een hoogte van600 meter. In andere stukken van de omgeving zien we juist open vlaktes, prachtige zonnebloemvelden of wijngaarden. We hadden niet gedacht en verwacht dat de omgeving zo mooi zou zijn.
We stoppen voor de lunch. We mengen de sla, cashewnoten en tomaten door elkaar en brengen het op smaak met een ‘picknick zakje’ van olijfolie, balsamico-azijn. Broodje en water erbij en we zitten heerlijk te picknicken. Het is doodstil. We zitten onder een appelboom. Mieren transporteren onder onze benen de broodrestjes en grote zwarte hommels zijn op zoek naar honing bij de veldbloemen. We genieten enorm. Dit is wat we allebei willen. Lekker rustig, weg van de drukte.
We rijden weer verder en raken een aantal malen verstrikt in de route, dat wil zeggen, de Garmin. De Garmin heeft het soms moeilijk om de kaartrichting bij te houden met al die haarspeldbochten. Als er dan ook nog een afslag in de bocht zit, weten we het niet meer en rijden zodoende een paar keer verkeerd. Als herberekening op herberekening volgt stuurt de Garmin ons plotseling maar weer naar huis. Geeft niet, de dag is weer lang genoeg geweest.
Mijn armen zijn ondertussen rood/zwart aan de bovenkant en wit aan de onderkant. De schouders van mijn vrouw zijn ook helemaal verbrand. Met jas aan rijden is gewoon geen optie, zo warm is het.
Ik zit te dubben of we nog een dag langer blijven in het hotel. Het bevalt hier prima, maar ik mis het buitenleven. Ik wil graag in de tuin zitten onder een boom met een flesje rosé, maar dat kan het hotel niet bieden.
We eten weer in de stad. Deze keer bij een Pizzeria. Maar uiteraard bestellen we iets anders. We zijn niet om pizza’s te eten, dat kunnen we thuis ook. Met een fles rode wijn erbij uit de omgeving eten we zwaardvis, pasta en salade. Het smaakt ons goed en het terras is helemaal vol. We hebben de tijd en zien dat de tafel naast ons drie keer nieuwe gasten krijgt.
Vandaag beginnen we langzaam maar zeker aan onze terugreis. We hebben zes dagen de tijd om terug te komen in Nederland. Dat is meer dan voldoende. We hoeven ons dus niet te haasten en gaan iedere dag stoppen met rijden om 15:30 uur waar we ook zijn.
We vertrekken bij hotel Valentino, eerst binnendoor waar het nog prachtig mooi is met o.a. open vlakten en wijngaarden. Het landschap wordt spoedig vlakker en dus saaier. We rijden over de snelle doorgaande wegen. Vanaf Ista rijden we op de parallelweg tot aan Turijn en dat is redelijk saai. We rijden dwars door Turijn. Met al zijn stoplichten en hitte was dat eigenlijk niet de bedoeling.
We lunchen bij Burgerking omdat er snel niks anders te vinden is. Gister was het romantisch picknicken, nu is het westers junkfood. Wat een verschil.
De Garmin laat het even afweten als we verder willen over de snelweg. De binnenwegen hebben we nu wel even gehad. Als we eindelijk de snelweg hebben schiet het lekker op. We zijn ondertussen in de Alpen beland en het is links en rechts van de snelweg wonderschoon. De snelweg slingert zich door het gebergte. Tolwegen en tunnels wisselen elkaar af. We passeren zeven tunnels waarvan de langste 5,2 kilometer. De snelweg is hier op een hoogte van ca. 1200 meter.
We stoppen in het plaatsje Bardonecchia net voor de grensovergang met Frankrijk. We zitten hier midden in de Alpen bij de Fréjus. Met bergtoppen tot 3500 meter is het hier behoorlijk hoog.
We vinden meteen een pension met de naam Bellevue Chalet waar we voor 100 euro overnachten, dineren inclusief wijn en ontbijten. We slapen op een hoogte van 1400 meter. De kleine, oude eigenaar laat ons de kamer zien dat in een bijgebouw is. Het is een chaletje met vijf slaapkamers. We hebben zelfs een verdiepinkje met twee extra bedden. Alle meubelen in zwaar eikenhout. Eigenlijk is alles van zwaar hout. Zelfs de wc-borstelhouder is van hout. We hebben een nostalgisch oud optrekje.
Ondertussen regent het. De bewolking hangt laag tussen de bergen. Het is grijs. We rusten wat. Naar het stadje gaan zal er wel niet meer inzitten, maar een korte wandeling steil bergop nog wel. Daarna even relaxen terwijl het buiten rommelt.
Als we de eetzaal ingaan zijn we de eerste gasten. Spoedig loopt de zaal vol met meer dan 30 mensen. We vragen ons af waar zij allemaal vandaan komen. We weten niet wat voor eten we zullen krijgen. Op de tafel staat al een hele kan met rode wijn. Het eerste gerecht wordt geserveerd. We weten niet hoeveel gerechten ons te wachten staan en weten dus niet goed hoeveel we moeten opscheppen. Het aantal gerechten blijft uiteindelijk steken bij 5!!! We beginnen met een voorgerecht diverse soorten vlees, gebakken courgette, dan soep en vervolgens spaghetti. Onze buikjes zitten ondertussen al vol. Komt er nog meer? Ja, we zijn bij het hoofdgerecht aanbeland met saucijsjes, gebakken aardappelen en sla. Als nagerecht twee bolletjes ijs en thee als toegift. Erg vol en overvallen door de gastvrijheid, de goede maaltijd en de hoeveelheid eten buiken we lekker uit op bed voor de TV waar we naar het circus kijken.
We zijn benieuwd naar het ontbijt. Wordt het net zo spannend en verrassend als het diner van gisterenavond? Er volgt een schaal met heerlijke ham en kaas. Een broodmandje met geroosterd brood en toast. Jam van o.a. sinaasappelschillen voor de liefhebbers. We hebben dus niet te klagen. Dat doen we dan ook niet. Dit is genieten. Gelukkig kunnen we zeggen dat we dat al vaak gedaan hebben deze vakantie.
We doen op ons gemak, we hebben geen haast. We rijden weer over de snelweg richting Frankrijk. We schieten meteen de tunnel in van 13 kilometer bij Fréjus. Het is er bloedheet en het stinkt. Er volgen nog een paar andere tunnels die echter koel zijn. Hoe kan dat? De Garmin blijft gewoon werken in de tunnels. Hoe kan dat?
Als we over de Franse grens zijn rijden we verder over de secundaire weg tot Chambéry. Het schiet bijna net zo snel op en het is veel mooier rijden.
In Chambéry kopen we de lunch bij de Lidl die we later aan een drukke doorgaande weg opeten. We zitten even op de snelweg naar Lyon en dat zint me niet. Gelukkig worden de wegen spoedig rustiger, mooier en bergachtiger. Plots zitten we in een zeer dun bewoond gebied. Het landschap is glooiend en de wegen met zijn haarspeldbochten zijn geweldig om te rijden voor de motorrijder. Wijkt de Garmin af van zijn route of heb ik het gewoon verkeerd geprogrammeerd? Het zal het laatste wel zijn. Maakt niet uit want het is weer genieten. Het schiet alleen voor geen meter op. We zitten in het gebied tussen Lyon en Belley nabij de Rhône en heet Bugle??? Met rijhoogtes van 800 meter zitten we toch nog behoorlijk hoog.
Tegen 16:00 uur zien we plots een bordje met Chambres D’HotesLa Petite Aubergein het piepkleine dorpje Ordonnaz. Het lijkt ons wel wat. Alweer in the middle of nowhere overnachten. Het is in ieder geval super rustig en ver weg van het toerisme. Gelukkig hebben ze nog een kamer vrij. Moet wel, want ook hier lijkt het uitgestorven. Kamer goed. Eigenaar goed, ook al spreekt hij enkel Frans. Uitzicht grandioos. De kamer heeft geen nummer maar de tekst “Chambre Verte”, groene kamer dus. De overnachting is wederom met ontbijt en diner en dat voor 52 euro voor twee man. De motor mag wederom in de garage overnachten. Ik doe lekker op het terras mijn verslaglegging onder het genot van een biertje. Live sucks!!
Het is weer even wennen met de Franse taal. We hebben al zoveel talen gehad de laatste tijd. Ik gooi ze ook nog eens door elkaar. Gelukkig begrijp ik van het Frans iets meer, spreken is lastiger.
Bij het diner zijn buiten ons slechts 2 gezinnetjes en een arbeider te bekennen. Erg rustig dus. Het lezen van de menukaart valt niet mee. We weerspiegelen wat met het kindermenu. Moeten wij vast ook lusten haha.
Een petit dejeuner, dat is het dan ook. Thee, een glas jus d’orange, brood en jam. We wachten op de kopjes voor de thee. We liggen in een deuk als we er achter komen dat de schaaltjes die voor ons staan voor de thee zijn. We moeten de kruimels er uitvegen, want bordjes hebben we ook niet!
Het regent zo nu en dan. Het is grijs en het belooft niet veel goeds. De hoteleigenaar bevestigt dat. We gaan zo snel mogelijk de snelweg op, want in de bergen rijden met regen zie ik niet zitten. Op de snelweg schiet het redelijk snel op. Het is erg rustig op de weg en ondanks het slechte weer rijden we toch ca. 110 kilometer per uur. We houden het nog redelijk droog en als we stoppen voor de lunch zijn we nog steeds redelijk droog.
Na de lunch wordt de regen heviger en het water begint langzaam overal binnen te dringen, vooral in mijn schoenen. Het is 15:00 uur en ik vind het welletjes. We slaan af bij Langres waar we een hotel zoeken.
In Langres zoek ik naar het hotel Auberge Jeanne d’Arc waar ik in 2003 ook ben geweest, maar dat is gesloten sinds mei, aldus een briefje op de deur. Pech dus. Dan maar een ander hotel in deze oude vestingstad. Bij Hotel Le Cheval Blanc vinden we meteen een kamer én een slaapplaats voor de bike. We hebben een bad, hoera! Ik voel me thuis en ga meteen uitgebreid in bad. Mijn verkleumde lichaam kan wel wat warmte gebruiken.
Ik laat mijn vrouw de stad zien met haar 2000 jaar oude stadsmuren. We maken een wandeling langs de muren en door de gezellige binnenstad. Langres behoort tot de 50 mooiste steden van Frankrijk aldus een brochure.
Het avonddiner nuttigen we in het restaurant van het hotel. Het ziet er allemaal sjiek de friemel uit en de menukaart bevestigt dat. Het stikt er van de Nederlanders. We bestellen beiden een standaard en hetzelfde menu. Een viergangen menu volgt met een gepaste en weloverwogen samenstelling. Ik moet gelijk mijn mening over de Franse keuken bijstellen. We zitten wel regelmatig te proeven wat nou precies de basisingrediënten zijn. Diverse smaken zijn gemengd en moeilijk te traceren. Het is in ieder geval erg lekker. Met dikke buikjes gaan we op onze hotelkamer liggen nagenieten.
Zo, misschien wel de laatste dag vandaag. Het weer zal het bepalen. Eerst het ontbijt in het hotel en dat is voor Franse begrippen erg goed. Het hotel verdient zijn drie sterren. Meestal is het in Frankrijk alleen maar toast met jam. Hier is het lekker uitgebreid met brie, stokbrood, snijvlees en zelfs plakjes kaas. De forse rekening zullen we maar snel vergeten. Langres was de moeite waard.
Vanwege het toch wel lekkere weer besluiten we binnendoor te rijden via Neufchateau, Verdun en Bouillon. De Garmin stuurt ons echter snel de verkeerde kant op. Blijkbaar zijn er meerdere dorpjes met dezelfde naam. Op zich niet erg, want het is erg mooi onderweg. Als echter opnieuw de regen er bij komt houden we het snel voor gezien en schieten we de snelweg op. De Garmin neemt conform de opdracht daarvoor de snelste route en dat betekent in dit geval dat we eerst over een paar kleine bochtige en bergweggetjes moeten. Het voelt alsof de Garmin ons letterlijk het bos in stuurt. Maar je moet vertrouwen in een GPS hebben. Spoedig zitten we al op de snelweg.
Opvallend was hoe mooi Frankrijk onderweg is, zelfs naast de snelweg. Prachtige glooiende landschappen met eindeloze korenakkers. Jammer dat het zo snel ging. Ik wil nu al terug om er meer van te zien. Opvallend ook hoe rustig de wegen zijn. Flink gassen is mogelijk als je wil.
Via Reims, Brussel en Antwerpen zijn we rond 18:30 uur weer thuis. Dik 550 kilometer’racen’ over de snelweg met gemiddeld 110 kilometer per uur. Door de files in Brussel, Antwerpen en op de A16 zijn we rustig gelaveerd. Met suizende en piepende oren stappen we af. Enigszins teleurgesteld, omdat het vrij snel toch weer droog werd. Als we dat hadden geweten hadden we toch binnendoor gegaan.
Moe en voldaan kijken we terug op een fantastische vakantie.
Garmin: Bedankt dat je ons door prachtige landschappen leidde. Het ging niet altijd even goed, maar dat was zeker niet altijd jouw schuld. Zonder jou hadden we niet zoveel mooie gebieden gezien.
Big Black: Je was geweldig. Je kracht en souplesse zijn super. Moeiteloos sleur je de 500 kilo’s de steile bergwegen op. Op de snelweg wilde je liever nog meer. Je was betrouwbaar en liet ons geen moment in de steek. De scherpe haarspeldbochten konden we met veel vertrouwen moeiteloos nemen.
Volg mijn reis 