Na een drukke kerst bij familie gaan we er lekker op uit voor een stedentrip. Dublin, de stad waar ik in 2006 al eens met de motor doorheen ben gereden gaan we nu uitgebreid bezoeken. We vertrekken vanaf vliegveld Brussel Charleroi en na een rustige vlucht landen we om ca. 11:45 uur in Dublin. De bus brengt ons in ca. 30 minuten naar het hartje van de stad. We stappen recht voor het Trinity College uit. We besluiten eerst wat door de stad te slenteren, omdat we pas na 15:00 uur in het hotel kunnen. We wandelen door de Grafton Street. Dit is de drukke en grootste winkelstraat aan de zuidzijde van de Liffey rivier. De straat eindigt in Saint Stephen’s Garden (1663), een klein maar mooi groen parkje in de binnenstad.
We lunchen in een kleine lunchroom waar ze heerlijk gebak en sandwiches hebben. Het zaakje is piepklein en stampvol. De gasten zitten zowat tegen elkaar aan. En opvallend genoeg is de wc een van de mooiste die we ooit gezien hebben in een pub.
We slenteren door via de Temple Bar wijk naar de Liffey rivier. Aan de overkant zien we het imposante Custom House uit 1791 liggen dat mooi weerspiegelt in de rivier. Onderweg genieten we van de typische Ierse bouwstijl. Eerlijk gezegd lijkt het veel op Engeland. De bouwstijlen variëren van prachtige Art Deco stijl, Anglicaans, Victoriaans, Georgiaans, renaissance tot modern. De oude en vaak wat verwaarloosde huizen vinden we de mooist.
Onderweg zien we veel kunst. Dublin is blijkbaar een stad van kunst. Ook hier varieert de stijl erg veel. We zien oude beelden van helden van weleer, maar ook moderne kunst. Houten bouwwanden zijn prachtig beschilderd. Dit is geen graffiti meer, dit is ware kunst.
Via de Liffey rivier lopen we naar het oosten van de stad. We zien bruggen in diverse stijlen. Ook hier van klassiek tot uiterst modern. De Samuel Beckett Bridge uit 2009 is super modern met zijn spankabels aan de stalen constructie. Naar mate we verder van de stad geraken, zien we steeds minder mensen lopen.
Onderweg kijk ik af en toe op de plattegrond voor de richting naar het hotel. Tot twee maal toe komt een Ier naar ons toegelopen om ons te helpen. We krijgen zelfs spontaan een (betere) plattegrond in onze handen geduwd. Mensen blijven netjes staan als je ergens een foto wil maken en lopen er niet voorlangs. Ze zeggen ‘sorry’ als ze je aanstoten. We zijn verrast door de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Ieren. Klasse. En dat in een grote stad. Dublin telt ca. 1 miljoen inwoners incl. agglomeratie.
Bij een binnenhaven zien we hoe een man zijn hond uitlaat. De man gooit een bal in het havenwater die de hond steeds gaat halen. Mooi detail daarbij is dat twee zwanen steeds achter de hond aan zwemmen. Proberen de zwanen de hond te verjagen? De hond stoort zich er niet aan. De hond schudt zijn pels telkens vrij van het koude water. Prachtig gezicht. Het is ca. 8-10 graden.
Moe maar voldaan bereiken we precies om 15:00 uur het hotel dat vlakbij het Aviva (Landsdowne) rugby football stadion ligt. De enorme moderne kuip die aan de buitenzijden bekleed is met glaspanelen prijkt hoog boven de wijk uit. Het biedt plaats aan 50.000 toeschouwers en is in 2010 geopend. Het moderne stadion wijkt sterk af van de oude stadswijk. In de straten zien we typisch Engelse rijtjeshuizen, die wat troosteloos over komen. Veel huizen hebben vaak verschillende kleuren voordeuren, wat een bijzonder effect heeft. Roze deuren, knalgele deuren, alles kan blijkbaar, alsof de bewoners zich willen onderscheiden van de buren.
We worden beleefd ontvangen door de receptioniste van het hotel. Het Sandymount Hotel ziet er netjes uit. Voor het hotel staat een groot beeld van drie rugby players. Het hotel zal ongetwijfeld al veel rugbyfans gehuisvest hebben en vol zijn als er een wedstrijd is in het Aviva stadion. Nu is het lekker rustig. Het is een familiehotel met 186 kamers.
We rusten wat uit, kijken TV en drinken wat thee. Op TV zie ik een nieuwslezer, die in het Iers het nieuws brengt. Dat Ieren een accent hadden wist ik wel, maar dat ze ook een eigen taal hadden wist ik niet. Ik heb ook geen idee of het een verband heeft met het Keltisch en het Welsh. Net als in het Welsh zit er geen enkel Engels woord in de taal. We verstaan er dus niks van.
We maken ons op voor de avond in de stad, waar we met de trein naar toe gaan. Zo hoeven we niet zo ver te lopen. In het café/restaurant met de prachtige naam “The Bad Ass Café” nemen we een diner. Er is livemuziek. Ik drink mijn eerste Guinness en Marion houdt het op een half pint Guinness. Het eten is goed. De muziek mag dan wel live zijn maar niet echt Iers.
Na het eten slenteren we nog even door de Temple Bar wijk. Pubs en restaurants genoeg maar lang niet overal is er livemuziek. In de Gogarty pub nemen we nog een ‘afzakkertje’. Ik neem deze keer een Kilkenny bier en Marion een wijntje. De wijn wordt in een kwart liter fles overhandigd. Ja, zo kan het dus ook. Ondertussen speelt de solozanger snoeihard Ierse en niet Ierse muziek. Achter Marion staat een vrouw die haar BH als portemonnee gebruikt. Handig stopt ze het gefrommelde geldbriefje tussen haar borstjes, maar waar laat ze nu het kleingeld? Later op de avond komt ze terug voor een Guinness. Ze geeft het briefje van vijf dat ze uit haar BH haalt. 5 euro is niet genoeg en na 10 minuten gaat een creditkaart van een vriend over de bar voor de betaling. Haar geld was blijkbaar op!
Een andere best wel mooie blonde jonge vrouw loopt rond in een jasje met daaronder alleen een zwarte BH met gouden noppen. Ja, zo kan het natuurlijk ook. Sexy. Het trekt in ieder geval veel aandacht bij de mannen. Opvallend detail is daarbij dat haar vriend in een joggingbroek rondloopt.
Rond 11:00 uur zijn we weer in het hotel. Ik plof moe en voldaan in bed.
Het ontbijt in het hotel kost 10 euro pp voor Full Breakfast en 8 euro pp voor continental. We laten ons het Engels ontbijt goed smaken.
Rond 11.00 uur vertrekken we te voet naar de stad. Onderweg lopen door het Merrion Square park uit 1752. Ook dit park mag dan wel oud zijn, maar echte oude dikke bomen zien we er niet. Als we bij de Trinity College uit 1592 aankomen, zien we tot onze verbazing, dat de school tijdens de kerstvakantie gesloten is. Ja, logisch zou je zeggen, het is kerstvakantie, maar we hadden er totaal geen rekening mee gehouden. Marion is erg teleurgesteld. Ze had graag de library gezien. Hé, we hebben een reden om terug te gaan! We zien wel veel diverse gebouwen op het schoolcomplex. Allemaal hebben ze verschillende bouwstijlen uit verschillende bouwjaren. De omgeving is fotogeniek en we schieten er op los met onze camera’s.
De theepauze nemen we in de plaatselijke Spar. Winkels zijn hier vaak een kruising van pub, winkel en lunchroom. We drinken thee en eten een heerlijke muffin van bananen en noten.
We lopen door. Eerst langs de City Hall met zijn tempelfaçade die hoog boven Parliament Street uit rijst. Het huidige stadhuis was ooit een van de pronkstukken van georgiaans Dublin. Het is in 1769 als koninklijke beurs ontworpen. Dan naar Dublins Castle. We besluiten niet deel te nemen aan de rondleiding met de gids en zelf maar rond te lopen aan de buitenzijde. Dit is wel een heel apart kasteel. Het complex bestaat uit een aaneenschakeling van gebouwen, die in verschillende tijden gebouwd zijn. Het varieert van 1204 tot het heden. Sommige delen zijn herbouwd, zoals uit de tijden van weleer. Andere delen zijn gewoon over geplamuurd en geschilderd in de kleuren geel, groen, rood en blauw. De Ieren nemen het niet zo nauw met cultuur uit het verleden en vermengen heel makkelijk verschillende bouwstijlen. De omliggende kasteelmuur is zo goed als verdwenen. De kasteeltuin is echter bewaard gebleven en erg mooi gerenoveerd.
Na dit moois slenteren we weer door naar St. Patricks Cathedral uit 1192. De kerk is grauw aan de buitenzijde en niet echt de mooiste die we ooit gezien hebben. De tuin ligt er mooi bij. Entreegeld weerhoudt ons er van om binnen te gaan.
Dit gebied heet het Cathedral district. Binnen een gebied van een vierkante kilometer staan wel 6 kerken. We zien eerst de Christchurch Cathedral, dan de Dublinia waar vreemd genoeg geen enkele toerist is, de St. Audoens Church uit 1275 die gesloten is en de Adams and Eve’s Church die we maar even overgeslagen hebben.
Op naar een ander hoogtepunt en wel Brazen Head Inn uit 1198. Dit schijnt de oudste pub van Dublin te zijn, waar al in de 11de eeuw aan de Vikingen bier werd geschonken. Het gebouw is echt geweldig nostalgisch. We eten en drinken er wat. We wanen ons even in een tijd waar ‘ongeciviliseerde’ mannen hier gerstenat dronken in grote pullen, luid boerend en in oud Iers sterke verhalen vertelden.
Aan de overkant van de Liffey rivier ligt de Old Jameson Distillery. Het is er druk. Ik neem een Jameson Whiskey in de pub terwijl we wachten op de rondleiding. In groepen van ca. 20 man krijgen we een rondleiding. De groep is gemêleerd wat nationaliteiten betreft. De gids vertelt ons vakkundig hoe whiskey (met een E) gemaakt wordt, terwijl ze ons langs de verschillende processen leidt. Alle ruimtes zijn (bewust) vrij donker en maken het fotograferen vrij moeilijk. De toer eindigt in de proefkamer. Acht mensen van verschillende nationaliteiten waaronder een aantal Amerikanen doen een whiskeyproef bestaande uit een Jameson, Johnny Walker Black Label en Jack Daniels. Ze moeten zeggen welke ze het lekkerste vinden. De meerderheid kiest voor Jameson. Ja, ja, is dat wel een eerlijke vergelijking? Wordt er niet bocht met een lekkere oude zachte whiskey vergeleken? Ik heb mijn twijfels. De rondleiding is behoorlijk commercieel maar wel erg leuk opgezet. Ik ben echt verbaasd over de hoeveel merchandise die er te koop is.
Na de Jameson Distillery lopen we weer terug naar Temple Bar (wijk). Het is ondertussen al laat geworden en we gaan eten in het restaurant waar we eerder al een borrel dronken. Als we weer lekker gegeten hebben en weg willen gaan maakt een band aanstalten om te gaan spelen. De zanger vraagt aan al het publiek uit welk land ze komen en maakt daar vervolgens een grapje over. We blijven nog even en genieten deze keer van echte Ierse muziek. Dit is waar we naar op zoek waren. Na een uurtje gitaar, viool en banjo vinden we het prima. Tijd om naar ons hotel te gaan. We hebben een fantastische, maar lange en vermoeiende dag gehad.
Na een nacht dromen over alleen maar whiskey word ik wakker. Whiskey trauma? Na de lunch gaan we naar de stad. We gaan vandaag winkelen. We lopen door de O Conner Street en de St. Henry Street. Dit zijn de hoofdwinkelstraten van Dublin aan de noordzijde. De winkels zijn groot, netjes, lux, exclusief en modern. De straten zijn schoon, maar de bestrating is vaak slecht en her en der zien we bedelaars. Veel winkelketens zie je ook bij ons in Nederland. Het stikt er van de souvenirwinkels, die haast allemaal van dezelfde keten (Carrolls Irish Gifts) zijn. Op straat zien we veel muzikanten en mensen die als geschminkte standbeelden urenlang stil staan. Knap hoor, hoe houden ze het vol? Sommige muzikanten maken echt goede muziek. Zijn dit de toekomstige wereldsterren? U2 is zo destijds ook zo begonnen.
We lunchen in een restaurant waar we vriendelijk geholpen worden. Naast ons zit een jonge vrouw met twee kinderen van 3 jaar en 6 maanden. Deze kleine rakker ligt heerlijk te slapen op de bank. We kletsen wat met haar. Als ze voor vertrek even met haar oudste kind naar de WC gaat vraagt ze of we even op haar baby passen. Tja, je moet wel vertrouwen hebben in de mens.
In de middenstrook van de O Conner Street staan veel standbeelden en kunstvoorwerpen. Het hoogtepunt is letterlijk de Spire. Dit kunststuk staat op de kruising van O Conner Street en St. Henry Street. In 1966 blies hier de IRA Nelson’s Pillar op. Sinds 2003 staat hier het hoogste beeldhouwwerk van Europa. Maar liefst 120 meter hoog strekt de glanzende RVS stalen naald van Spire zich uit naar de hemel. Dit hightechwonder, waarvan de diameter geleidelijk afneemt van 3 meter op de grond tot 15 cm aan de punt, is ontworpen door de Britse architect Ian Ritchie. Aan de enorme pin zitten geen spandraden. Het officieel ‘Monument of Light’ genoemde en omstreden symbool van het nieuwe Dublin heeft veel bijnamen gekregen, die weliswaar blijk geven van het gevoel voor humor van de Dublinners, maar zeker niet getuigen van enthousiasme: ‘stiletto in the ghetto’, ‘pole in hole’, ‘rod up to God’ of eenvoudigweg ‘Northside Needle’, een toespeling op de drugsproblemen in Dublin.
We zien nog een kerk die verbouwd is tot restaurant. Op de foto’s buiten het gebouw ziet het er binnen bijzonder mooi uit. Helaas hebben we net gegeten en kunnen we het niet met eigen ogen aanschouwen.
Bij de St. Mary’s Pro Cathedral glippen we even naar binnen voor een foto. Het opvallende van deze kerk is, dat het geen kathedraal is. Het Dorische tempelfront is veel te massief voor de kleine Malborough Street, maar het bouwwerk was dan ook eigenlijk bedoeld voor een representatiever en groter plein, namelijk daar waar nu het Post Museum staat in de O Connor Street. Maar in het destijds protestantse Dublin mochten katholieke kerken niet opvallen. Tegenover de kerk staat het al even imposante Tyrone House Dept of Education uit 1740.
Er zijn diverse overdekte winkelgalerijen, die mooi versierd zijn met kerstverlichting, -bomen en versieringen. Verder is het centrum niet overdreven veel versierd met kerstattributen.
Aan het einde van de middag drinken we weer wat lekkers in een mooi ingerichte kroeg onder de grond. Het is welletjes geweest voor vandaag. De dag was door het shoppen niet echt cultureel. Shop till you drop was het meer.
We eten in het restaurant van het hotel. Lekker makkelijk zo. Ik sluit de dag af met een Bushmill whiskey. Heb ik wel verdiend.
Onze laatste hele dag alweer. We gaan met de trein naar de stad en vervolgens met de tram naar het Phoenix Park, dat helemaal in het westen van de stad ligt. We zijn er zo en beginnen aan een enorme wandeling door het park. Het Phoenix Park is niet alleen maar groot en groen. Er is van alles te doen en te zien. Dat wil zeggen normaal gesproken als het lekker weer is. Er zijn volop sportvelden, recreatiemogelijkheden, speeltuinen, een dierentuin en de burcht van Ierlands president. Het Phoenix Park is met ca. 8 km² het grootste stadspark van Europa. Er zijn plantsoenen, grote vijvers, grasvelden, (kleine) bossen. Het park is ontstaan uit het Royal Deer Park, het Koninklijke jachtterrein. Onderkoning James Butler of Ormonde gaf in 1660 de opdracht tot de aanleg ervan.
De kaarsrechte altijd drukke Chesterfield Avenue loopt dwars door het park heen. Dat vonden we persoonlijk erg storend. Ondanks zijn grootte konden we overal auto’s zien en horen en dat is erg jammer. Het aantal looppaden dat ver van de weg af ligt is beperkt. Hierdoor krijg je niet echt de indruk dat je in de natuur zit.
Voordat je het park ingaat kom je eerst in de Victoriaanse bloementuin People’s Flower Garden. Zelfs nu in de winter zonder bloemen was dit een mooi stuk natuur met perkjes en bomen. Links hiervan steekt al sinds 1814 het Wellington Monument bijna 70 meter de lucht in. Het is na die in Washington de hoogste obelisk ter wereld.
Al spoedig begint het licht te regenen. We keren om en nemen een break in het theehuis. Daarna nemen we een tweede poging om het park te bezichtigen. Het wandelpad loopt parallel aan de drukke doorgaande weg. Halverwege is een rotonde. We vinden het welletjes en keren om. Er zijn behalve joggers weinig sporters te bekennen. Bij het Wellington Monument neem ik wat foto’s voordat we weer het park verlaten. Het park viel best wel tegen. We hadden een meer bosrijk gebied verwacht en minder auto’s.
In het Italiaans restaurant Il Baccaro nuttigen we de lunch. Het was wel een beetje een vreemd idee om in Ierland Italiaans te gaan eten. Eerlijk gezegd vinden we het Italiaans eten veel lekkerder dan het Engels en Iers. Italianen doen bijna nergens friet bij. Engelsen en Ieren overal.
We zijn op tijd terug bij het hotel waar we weer dineren.
Dit was zo’n beetje Dublin. We hebben 4 verschillende dagen gehad. Een groot gedeelte van de to do dingen hebben we gedaan. We hebben weer een geweldig tijd gehad.
Volg mijn reis 