Een vriend in Portugal
Het komt vaak voor, dat we bij een bezoek aan het buitenland, even een bezoekje brengen aan een Harley-dealer. Niet dat het nou zo spannend is. Alle motoren zijn immers overal hetzelfde, maar even snuffelen tussen de kleding – niet letterlijk dan – en even kijken hoe de zaak is ingericht, is altijd interessant. Tijdens ons verblijf in Faro Portugal wilden we dan ook graag een bezoekje brengen aan een Harley-dealer. We waren vergeten vooraf in het roadboek te kijken waar de dealers in Portugal gevestigd zijn. We moesten dus op een andere manier er achter zien te komen.
We waren net in Faro en zaten al lekker op een terrasje te genieten van de zon. Marij besloot binnen even aan de bar te informeren naar het adres van een dealer. leder respecterende burger behoort dit immers te weten, toch?
Eerder was het me al opgevallen dat er ook een andere biker op het terras zat. Nadat deze even binnen was geweest en bij het cafeetje vertrokken was, rende een serveerster hem met een noodgang in de winkelstraat achterna. “Weer een wanbetaler”, dacht ik nog. Het zijn ook altijd die bikers, hè! Allemaal tuig. Achteraf bleek dat de serveerster de biker terughaalde om aan hem te vragen of hij het adres van een Harley dealer wist. Zie je dit in Nederland al gebeuren? Een serveerster die voor je in de winkelstraat rent! Een behulpzaam volkje, die Portugezen. Een willekeurige burger weet blijkbaar toch niet een Harley dealer te vinden. Dan maar bij een willekeurige biker proberen, was blijkbaar haar gedachte. De biker kon ons moeilijk de weg uit leggen, maar was wel bereid om ons weg te brengen naar de dealer. Alweer, zie je dit in Nederland gebeuren? Een onbekende die je ergens naar toe brengt! Een behulpzaam volkje, die Portugezen, maar zó behulpzaam? We wandelden een aantal malen links en rechts door de kleine straatjes van het centrum van Faro en na ca. 5 à 10 minuten / 400 meter stonden we voor de deur van de dealer. “Was dat alles? Was dat nou zo moeilijk uit te leggen?”, was mijn eerste gedachte.
De zaak was echter dicht vanwege de siësta en we besloten het stukje maar weer terug te lopen. Deze goed Engels sprekende Portugees met de naam Paul nodigde ons uit om samen even wat te drinken op het terras. Strak plan. Het leek ons wel gezellig, dus zo gezegd, zo gedaan. Onderweg was Paul volop bezig met SMS’sen en bellen met vrienden. In het Portugees uiteraard, dus we begrepen er niet veel van, maar hij vertelde over een in Portugal wonende bevriende Nederlander met de naam ‘Spike’. Paul werd helemaal enthousiast en probeerde Spike zover te krijgen dat hij ook naar het terras kwam. Ik zag het al voor me; net een paar uur in Portugal en al meteen met een onbekende Portugees en Nederlander gezellig een biertje drinken. Maar goed, Spike was bij de Lidl boodschappen aan het doen en had geen tijd om naar het terras te komen.
Ondertussen waren we weer bij het terrasje aangekomen, waar we eerder waren vertrokken. We settelden ons en Paul bestelde een biertje voor ons. Ondertussen werd er druk gebabbeld over waarom wij in Portugal waren. Paul gaf ons daarna diverse tips over allerlei Harley-evenementen in de omgeving van Faro. Hij vertelde ook over een gezellige bar waar veel bikers komen, waar we zeker naar toe moesten gaan. Telefoonnummers werden uitgewisseld en we konden hem bellen wanneer we maar wilden. Het voelde of we elkaar al jaren kenden en goede vrienden waren die voor elkaar klaar stonden. En dat te bedenken dat Harley- en Kasuyama rijders normaliter niet echt vrienden zijn. Maar toch, broederschap alom. We hadden er een vriend erbij.
Paul was echter zo druk met praten dat hij nauwelijks tijd had om zijn biertje op te drinken. Na een SMS-je van zijn vriendin stond Paul plots op en zei: “Ik moet gaan.” En weg was ie. Wederom keken we elkaar aan, keken naar zijn bierglas, dat nog bijna vol was en schoten vervolgens met zijn drieën in de lach. Wat een mafkees Easy come, easy go. Sindsdien hebben we niets meer van onze vriend vernomen.
Faro
Faro is een Portugese stad met een lange historie. Ruim 2000 jaar geleden legden de Romeinen er al een grote haven aan. In 714 werd de stad (Shantamariyya) door de Moren overlopen, maar hierna volgde een bloeiperiode, de stad werd voor het eerst ommuurd. In 1772 werd Faro getroffen door een aardbeving. De meeste gebouwen zijn daarom uit latere tijd. Faro, is een miskende stad dat niet prat kan gaan op leuke zwem- en badplaatsen, maar deze oude stad heeft een volstrekt eigen door en door Portugese flair bewaard. Geen andere Algarvische plaats biedt bovendien zo geconcentreerd gelegenheid voor historisch kunstgenot, cultuur en uitvoerig shoppen.
Eerlijk gezegd heeft Faro mijn hart niet veroverd. Wandelend door de stad moet ik constateren dat de stad ook weer niet wonderschoon is. Er zijn wel wat bezienswaardigheden zoals: Arco da Vila (imposante stadspoort), Arco do Repouso, Igreja de Säo Francisco, Igreja do Carmo, Paco Episcopal en Sé (kathedraal), maar dan heb je het mooiste wel gehad. De stad heeft de volgende musea: Museu Arqueológico e Lapidar Infante Dom Henrique, Museu Etnográfico Regional en Museu Marítimo Almirante. Faro heeft een gezellige winkelstraat met van die typische Portugese panden hetgeen de stad / het land een eigen karakter geeft en voor de toerist is dat altijd de moeite waard.
Algarve
Een van de bekendste streken van Portugal vormt ongetwijfeld de Algarve. Deze toeristische streek staat bekend om zijn prachtige stranden met woest gekloofde mosterd kleurige steile rotsformaties in een diepblauwe oceaan. Met 3000 uren zon per jaar is het klimaat heerlijk. De stranden zijn perfect voor een lekker luie vakantie. De rotspartijen vormen met het zandstrand een mooi decor. Terwijl de ruim 80 km lange kuststrook ten westen van Faro met plaatsen als Albufeira, Portimão en Lagos vrijwel geheel ingesteld is op toerisme, is het heuvelachtige binnenland nog vrijwel onaangetast. Het hoogste punt in de Algarve is de Fóia met 902 meter. Dit binnenland bestaat echter voor een deel uit afgebrande (naald)bossen door bosbranden uit het recente verleden. Door droogte vinden hier vaak bosbranden plaats. Je ziet dan ook veel zwart geblakerde bomen. Het binnenland ligt er maar troosteloos en verlaten bij. Eerlijk gezegd ben ik wat verbaasd over het enthousiasme dat veel toeristen hebben over de Algarve. Het is zeker waar dat de kustlijn schitterende mooi is, maar dat is maar een heel smalle strook. Door de droogte vind ik het binnenland van de Algarve tegenvallen. Zo zie je maar weer; ieder zijn meuk! Wel moet ik bekennen dat mijn bevindingen over de Algarve gebaseerd zijn op een redelijk kort verblijf en mogelijk heb ik diverse mooie dingen gemist. Ik houd dus nog een slag om de arm over de schoonheid van de Algarve. Misschien moet ik gewoon een terug gaan.
Klik voor meer foto’s.
Volg mijn reis 