4x een drielandenpunt binnen 8 uur
Het bedenken van een titel voor dit verslag is heel makkelijk. Ik heb de keuze uit een groot aantal titels. Er heeft net zo goed kunnen staan: 5 landen in één dag, 900 km in twee dagen, de grenspaal route, een rondje om de Ardennen, een rondje om Luxemburg, de Nederland-België-Luxemburg-Frankrijk-Duitsland-route, de drie talen route, 2 motorgekken op reis…
Zo dit is het verslag. Dit is namelijk wat we gedaan hebben. Een klein beetje een kort verslag… mmmmh. Oké, ik zal het nog verder specificeren. Samen met een vriend besloten we een tweedaagse trip te gaan maken. Meer dan twee dagen zaten er niet. Zelfs in mijn vakantie kom ik al tijd te kort. Met name dán eigenlijk. Ik moet eens met mijn baas gaan praten, of we het niet kunnen omdraaien; drie weken per jaar werken en de rest vakantie…. Mmmeumh, ik zou er meteen voor tekenen.
Onze zinnen werden gezet op de Ardennen, een prachtig “land” waar ik een week eerder ook al was. Als je in de Ardennen bent, heb je eigenlijk veel meer het gevoel dat je in Frankrijk bent. Het is er gewoon mooi, stijl, rustig, geweldig voor motorrijden en ze spreken er (vaak eigenwijs alleen maar) Frans.
De avond ervoor heb ik even snel een route uitgestippeld. Ik kom op het ‘lumineuze’ idee om vier maal een drielandenpunt te bezoeken en wel op één dag.
We vertrekken richting de Ardennen. Het is prachtig weer, dus wie of wat houdt ons tegen. Snelwegen zullen we vermijden. Binnendoor via Turnhout naar Geel, waar meteen al de ellende begint. Ondanks de stralende zon is plotsklaps de weg zo nat alsof er net een enorme stortbui is geweest. Rara!! De vrachtwagen voor ons laat ook nog een heel regengordijn achter. Heb ik daar nou mijn motor 6 weken lang voor gepoetst. Ja, zo lang doe ik er over. Ik heb dan ook een enorme schurft aan regen. Na een paar kilometer van deze ellende nog meer ellende in de vorm van een ‘zandstorm’. Hè, wat is hier aan de hand? Als je hier met contactlenzen had gereden zonder vizier, had je het ongetwijfeld met de dood moeten bekopen…. Je zag echt geen hand voor ogen. Later blijkt dat op de wegen nogal wat oliesporen liggen. De Belgen zijn dus gewoon de wegen aan het wassen!! Eerst fijn zand er over dan het zand wegspoelen. Heb je dat wel eens gehoord??
Via Diest en Tienen vervolgen we de weg naar Hannut, waar me maar gelijk even een bezoek brengen aan de plaatselijke HD-dealer. Deze dealer zit, zoals ondertussen de meeste dealers zitten, in een nieuw en (te) modern pand. Al deze gebouwen en inrichtingen lijken eigenlijk een beetje op elkaar. Jammer, want een western en country sfeer zou heel wat beter passen binnen de Harley-scene.
Via Huy bereiken we al snel de Ardennen. We kiezen voor steeds kleinere wegen die prachtig door het landschap slingeren. In het zeer toeristische maar heel mooie Durbuy staat het centrumplein helemaal vol met motoren. Er komen daar zoveel motoren dat ze er in het centrum betaalde motorparkeerplaatsen voor hebben gemaakt. De lunch nemen we dan maar ook verderop in een klein dorpje waar meer plaats is. Daarna snel door via o.a. Erezée, het eveneens drukke en toeristische La Roche, Bertogne, Sainte-Ode, Vaux-sur Sure, Fauvillers en Martelange.
Deze plaatsnamen heb ik simpel op een geschreven papiertje op de tank gepakt, zeg maar de oer-GPS (Geen Positie Systeem). Het werkt perfect. Zonder verkeerd te rijden is het genieten en nog eens genieten in dit rustige gebied speciaal voor Harley-Davidson gemaakt. Dit gebied kan het iedereen aan bevelen.
Tegen vier uur zijn we al in het zuidelijkste punt van België en dat zonder te haasten en toch helemaal binnendoor. Na wat rondzwerven bij diverse hotels vinden we vlakbij het stadje Longwy net over de Franse grens een hotel. Bij navraag aan de bijzonder mooie blonde receptioniste of er nog plaats is antwoordt ze met een vreemd gezicht: “We hebben nog wel een kamer maar….. die heeft geen raam!” Ik schiet in mezelf in de lach en denk, wat maakt mij dat nou uit. Ik ga toch niet heel de nacht naar buiten kijken, ik kom hier alleen maar om te maffen! Zouden we ook zo gereageerd hebben als er een oude lelijke tang achter de balie had gestaan? Op één voorwaarde; er wordt niet gerufd!!
Na het diner in de stad Longwy, dat prachtig op twee niveaus tegen een berghelling is gelegen, gaan we terug naar het hotel om onszelf vervolgens af te tanken met bier en whisky.
De volgende ochtend wil het maar niet licht worden, ondanks dat mijn biologische klok aangeeft, dat het tijd is om op te staan. Toch teveel whisky? Oh natuurlijk, we hebben geen raam. Na de douche loop ik wederom tegen de lamp. Ik open het gordijn, want ik wil onderhand toch wel eens weten wat voor weer het is. De blinde muur er achter geeft echter weinig info… Het gangraam des te meer; hevige regen, mmmsshit. De egale grijze lucht geeft niet de indruk dat het vandaag beter zal worden, dus vertrekken we weldra na de lunch op zoek naar onze missie; vier maal een drielandenpunt binnen één dag.
Het eerste drielandenpunt van België-Luxemburg-Frankrijk ligt slechts op 5 km afstand van ons hotel. De vorige avond heeft ons geleerd, dat volgens de mooie receptioniste er niets te zien is op dit punt. Ze regeerde eerder, waarom zou er iets te zien moeten zijn. Vanwege de regen blijft het bij een snelle doorgang bij de grensovergang en grenspaal nr. 1 hebben we daarbij niet gezien. Die schijnt ergens in het grasveld te staan.
Op naar het tweede drielandenpunt. Dit stuk nemen we toch maar over de snelweg i.v.m. de regen. Al snel wordt het echter weer droog. De snelweg A13 richting Duitsland is erg rustig, recht, overzichtelijk en bijzonder goed. Ik besluit het gas maar eens open te draaien, hetgeen ik nog nooit eerder heb gedaan op mijn brommer. In de spiegel zie ik mijn maat steeds kleiner worden. De naald blijft uiteindelijk steken op 175 km/uur en dat nog steeds rechtop zittend en voetjes naar voren. Niet slecht, maar ik heb toch nog iets meer verwacht. Ik moet erbij vertellen, dat de brommer zich keurig netjes gedraagt en uiterst strak blijft rijden. Mijn nek is alleen twee keer zo dik geworden. Mijn maat is er ondertussen achter gekomen waar ik mee bezig ben en komt vervolgens vliegensvlug op de Buell toch nog met minstens 210 voorbij. Voor hem kinderspel!
Ook bij het drielandenpunt bij Luxemburg-Duitsland-Frankrijk aan de Moesel is er weinig te zien. Grenspaal nr. 1 schijnt zelfs 5 km hoger te staan. Aanvankelijk voor ons onbegrijpelijk vanwege het feit dat ons eigen drielandenpunt bij Vaals een redelijk toeristische gelegenheid is. Maar Duitsland, Frankrijk, Luxemburg hebben zoveel meer te bieden dan ons heuveltje bij Vaals dat dit drielandenpunt niet noemenswaardig is.
De route die we daarna rijden is super eenvoudig; alsmaar rechtdoor op de N10 langs aanvankelijk eerst langs de Moezel, dan de Sure en weer later (lees hoger) de Our. De rivier scheidt hier over de hele oostgrens Luxemburg en Duitsland van elkaar. Deze weg is een paradijs. Het uitzicht fenomenaal. De rotsformaties, de druivenvelden, het groen, de heuvels, de dorpjes en de bruggen doen je gezicht veranderen in een big-smile. Het geeft een vreemd gevoel dat je continu in Luxemburg rijdt terwijl Duitsland aan de andere kant van de oever ligt.
Bij Grevenmacher loopt de doorgaande route even dwars door de stad. Een immense hoge en indrukwekkende brug van tientallen meters verbindt hier Luxemburg met Duitsland. Het is hier een drukte met veel tankstations. Ieder merk is hier vertegenwoordigd. Ik zie er zeker een stuk of acht binnen een paar honderd meter. Met een benzineprijs van 1,13 euro/l is het komen en gaan van Duitsers.
De Moesel buigt hier af naar Duitsland waar zij uitmondt in de Rijn. De Sure die vanaf het noorden van Luxemburg komt neemt de route langs de grens over en mondt op haar beurt uit in de Moesel.
In het plaatsje Echternacht, dat een van de mooiere stadjes van Luxemburg is, houden we de lunch. Tijdens de lunch komt echter de regen weer met bakken uit de lucht. Wat hebben wij even mazzel. Gelukkig was de regen van korte duur en we rijden weer verder.
Op onze route ligt ook het pittoreske stadje Vianden. Zelden heb ik zo’n mooi stadje gezien. Anton Piek heeft er vast veel inspiratie opgedaan. Met grove kinderkoppen kronkelt de doorgaande route hier dwars door de stad. Overal prachtige oude gebouwen, alsof hier de tijd heeft stil gestaan. Zelfs met stapvoets rijden lukt het me niet om al het schoon in me op te nemen. Hier moet je gewoon wandelen.
We rijden inmiddels ter hoogte van Marnach langs de rivier de Our. De weg buigt af van de rivier en we gaan de hoogte in. Met zijn haarspeldbochten en steile stukken is het een heus pasje. Helaas zit de weg helemaal onder de opgelapte plakken en met het nat op de wegen vind ik het maar gevaarlijk glad.
We naderen het derde drielandenpunt bij België-Luxemburg-Duitsland dat in een natuurreservaat ligt. Eindelijk valt er wat te zien. Diverse gedenkplaten, tekstborden en kunstbeelden over de Europese eenwording zijn hier opgesteld. Het drielandenpunt wordt hier gemankeerd door een houten burg en twee betonnen grenspaaltjes nr. 52 aan weerszijde van het riviertje. Theoretisch zou er één paaltje in het midden van de rivier moeten staan, maar omdat rivieren altijd een condominium zijn, d.w.z. dat de rivier over de hele breedte grondgebied is van beide landen, worden er twee paaltjes geplaatst in beide oevers.
Via o.a. Sankt Vith, Malmedy en Eupen rijden we verder. Met 694 m. bij het plaatsje Sourbrodt is dit het hoogste gebied van België. In de winter kan je hier volop langlaufen.
We naderen alweer het vierde drielandenpunt bij Nederland-Duitsland-België bij Vaals. Voor ons Nederlanders bij ieder bekend, maar met de Ardennen in ons achterhoofd stelt Vaals allemaal niet zoveel voor. De panorama’s zijn echter hier heel mooi. Het is zeer toeristisch en vreemd genoeg loopt de enige weg naar het tevens hoogste punt op Nederlands grondgebied. Pontificaal parkeren we onze motoren recht voor grenspaal nr. 1032 om op de foto gezet te worden. Omstanders kijken daarbij vreemd op, maar ze zien de humor er wel van in. (Gelukkig) Er is wat verwarring over de grenspaal en de palen die het hoogste punt markeren. (Ze liggen wel 30 meteruit elkaar!) Op een steen bij het hoogste punt staat 327,5 m. waouw…
We hebben het gehaald; vier maal een drielandenpunt binnen acht uur. Is het uniek? Om te doen wel, maar in Europa met zijn vele kleine landjes stikt het van de drielandenpunten. Zo heeft alleen Oostenrijk er al NEGEN met omliggende landen. Dus als je nog eens het “record” wilt verbreken, ga je gang…
De aftocht naar huis doen we over de snelweg, waar we de laatste restjes benzine en roetdeeltjes doen verbranden.
Volg mijn reis 