Na de fantastische reis naar Schotland vorig jaar was er wederom veel animo voor een vervolg. Drie leden pakten het initiatief op en organiseerden een nieuwe reis. De bestemming wordt Zuid Engeland, ook wel de English Riviera genoemd. 42 man op 30 motoren hebben zich aangemeld. Super. Dat gaat weer geweldig worden. De verwachtingen zijn hoog. Volgens de organisatoren krijgen we veel steile hellingen, palmbomen, pints en pubs te zien. Vroeg in de ochtend rijden we over de snelweg naar Calais. Onderweg krijgen we nog een flink pak regen over ons heen. Gelukken kunnen we in de boot even schuilen. Ondanks dat we al zeiknat zijn gaat het vastsjorren van de motoren met veel zweet gepaard. Nu zijn we zowel van buiten alswel van binnen nat. De seacat hoverspeed brengt ons in drie kwartier naar Dover. Tering, wat gaat die boot snel. De 100.000 pk telende catamaran draagvleugelboot vliegt over het water met een snelheid van 70 km/uur. Het is meer vliegen dan varen.
Net voor Dover genieten we nog even van de prachtige witte krijtkust. Altijd mooi om te zien. Na Dover een klein stukje snelweg en vervolgens alleen maar binnendoor weggetjes. We krijgen de eerste indruk van het rijden op het Engelse platteland. Platteland is er echter niet bij. Het is aan één stuk door heuveltje op, heuveltje af, bochtje links, bochtje rechts. Voor de echte motorrijder een waar genot. Het weer is grijs met regelmatig wat lichte regen. Het is meteen ook de laatste regen tijdens onze vakantie. De rest van de dag is voornamelijk bedoeld om zo snel mogelijk in het hotel in Ringwood te komen.
We rijden door het New Forest National Park, een van prachtige natuurreservaten die (Zuid) Engeland rijk is. Heidevlakten en bossen wisselen elkaar af in het glooiende gebied.
Na het inchecken bij het hotel worden de natte kleren gedroogd. Iedereen is uren met föhns in de weer om hun handschoenen, helmen enz. droog te blazen. Het hotel zal vast nog nooit zo’n energierekening hebben gehad. Maar dat zal ongetwijfeld gecompenseerd worden door de omzet van de bar. Rijkelijk worden de pints geschonken. Ik blijf me in Engeland altijd verbazen over de grote bijna schuimloze glazen bier. Maar het smaakt er niet minder om. Cheers.
Na een English breakfast gaan we vroeg op pad door het prachtige graafschap Dorset. Rond de middag komen we aan in Shaftesbury, gelegen op een heuvelrug. Shaftesbury is een van de oudste (888) en hoogst (219 meter) gelegen steden van Engeland. Het straatje “Gold Hill” is een van de meest gefotografeerde straatjes van Engeland en het staat haast in elke reisgids. Nog nooit heb ik zo’n steile straat gezien met woonhuizen. We wandelen rustig naar beneden over de bijna autoloze weg. Het is zo steil dat je hier alleen rijdt als je echt in de straat moet zijn. Het straatje is maar een paar honderd meter lang, maar het verval is wel 20-30 meter. De oude huisjes zijn idyllisch. Bloembakken hangen aan de gevels. Klimop groeit tegen de muren.
Na een snelle hap gaan we weer op pad. We komen bij de Cerne Giant in Cerne Abbas. Dit is de meest beroemde en controversiële heuvel van Engeland. In de glooiende groene heuvel is een reusachtig mannelijk figuur van 60 meter hoog en 50 meter breed met een onevenredig grote stijve lul van wel 10 meter uitgesneden in de krijtheuvel. Excuus me, I mean erect penis. Natuurlijk volop commentaar en interpretaties. Wij mannen worden er even stil van. Tja, daar kan natuurlijk geen man tegenop! Cerne Giant is een van de drie historische figuren die in de krijtrotsen zijn uitgesneden. De andere zijn Long Man of Wilmington in East Sussex en de Uffington White Horse in Berkshire. De Cerne Giant is een monument dat sinds 1920 door de National Trust permanent wordt beschermd. De herkomst van de afbeelding is onbekend. Sommige geloven dat het de Romeinse God Hercules is en reeds 1500 jaar oud is. Andere denken dat het een karikatuur is van Olivier Cromwell en slechts 350 jaar oud is, omdat het pas sinds 1694 in de officiële stukken voorkomt.
Naast deze drie afbeeldingen zijn er nog vele andere afbeeldingen in de krijtrotsen in het zuiden van Engeland.
Na een korte stop bij het hoogste punt van Dorset, Hillfort Pilsdon, krijgen we de eerste kennismaking met echt smalle Engelse wegen. Hoe die er uit zien? Smal, ca. 2 meter breed met aan weerszijden een steile wand van muurtjes en/of hagen tot ca. 3 meter hoog, steil tot 30% en vol met haakse of soms zelfs haarspeldbochten. Het vraagt veel van de berijder, maar zeker van de passagier. Na ruim een uur manoeuvreren rijden we Torquay binnen.
Torquay is een populaire badplaats aan de Engelse kust. De stad heeft een jachthaven en genoeg gezellige pubs. Diverse clubleden gaan stappen en maken het aardig laat die avond.
Veel hotelletjes lijken op het hotel van de TV-serie Fawlty Towers met John Cleese. Niet zo verwonderlijk want de serie is in Torquay opgenomen. Prachtige serie trouwens. Jammer dat er zo weinig afleveringen zijn gemaakt (12 stuks). Veel Engelse hotels hebben veel smalle gangetjes met trapjes en hoogpolig tapijt. Vaak is er geen lift. Bloemetjes behang aan de muur en dito gordijnen.
We doorkruisen het Dartmoor National Park. Het is letterlijk en figuurlijk een van de hoogtepunten in Devon. Het is een klein stukje wildernis van moerassig heideland. Het heeft nog iets van de oertijd. Ruig, ruw en oneffen zijn de glooiende heuvels. Scherp in contouren zijn de steile hardgranieten rotspunten (tors) van de hoogste toppen (net boven de 600 meter) waarvan er zich zo’n 160 in het gebied bevinden. De ongereptheid van het gebied wordt versterkt door half wilde pony’s (Dartmoorpony’s). Meer dan de helft van het park is particulier eigendom. Het grootste gedeelte hiervan is in het bezit van de Hertog van Cornwall, nu dus van prins Charles. In het park staan talloze menhirs, steencirkels, graven en steenrijen. Er bevinden zich zo’n 5000 hutcirkels. Slechts in het noorden bevinden zich een aantal dorpjes. Dartmoor kent vele volksverhalen, mythen en legenden. Zo bestaan er verhalen over piskies (dit is een mythologisch wezen in de vorm van een fee of kabouter), een ruiter zonder hoofd, een mysterieuze roedel honden en een grote zwarte hond die er zou rond zwerven. Er wordt zelfs beweerd dat Dartmoor door de duivel zelf zou zijn bezocht tijdens de grote onweersbui van 1638.
In het park zijn wederom veel zeer smalle weggetjes. De natuur is hier op zijn mooist. Af en toe moeten we door een “ford”. Dit is een kleine rivierbedding waar de weg doorheen loopt. Dartmoor is maar 35 km in doorsnee.
Na de Bodmin Moors, een soort moerassige hoogvlakte komen we aan de Atlantische kust in Tintagel aan.
Langs de kust rijden we richting Bude. In de buurt van Millook komen we een aantal hellingen tegen van 30%. Als je na een aantal haarspeldbochten in een weg van 2 meter breed met een stijgingspercentage van 30% uiteindelijk boven komt, ligt je hemd nat op je rug, geniet je van een fantastisch uitzicht en ben je enthousiast dat je dit met elkaar hebt meegemaakt,
In Bude hebben we weer een leuk hotelletje. Het hotel staat op 100 meter van de kust af. Alvorens de pub in te duiken laat ik de zeewind nog even door mijn wilde haren waaien. Ik kijk over de machtige oceaan. Heel, heel, heel ver ligt Amerika. De 30 Harley’s staan keurig netjes en indrukwekkend op een rij op een parkeerterrein opgesteld tegenover het hotel.
De eerste stop is in het historische plaatsje Clovelly. Zelden heb ik zo’n uniek plaatsje gezien. Clovelly is één groot museum. Je moet zelfs entree betalen om er binnen te komen. Via steile en smalle steegjes met kleine ovaalvormige kiezelstenen loop je langzaam naar beneden. De kleine huisjes liggen er schilderachtig bij. Haast alle huisjes, souvenirwinkeltjes, B&B’s en restaurantjes zijn wit en rijk versierd met bloemen en planten. Eenmaal beneden kom je bij een idyllisch haventje aan. Kleine bootjes liggen op het kiezelstrand. Vanuit de haven heb je mooi uitzicht over de zee maar ook over de steile berg waarop Clovelly gebouwd is. Voor diegene die de steile weg niet terug willen lopen kunnen zich per Landrover terug laten brengen naar de parkeerplaats voor 1 pond.
We rijden door naar Exmoor National Park. Een nieuw hoogtepunt van onze vakantie waarbij superlatieven te kort schieten. Het is een plateau tussen 300 en 500 meter hoogte dat bestaat uit een golvend heuvelland en moerassige veengronden, begroeid met heide, gras, varens en doorstruiken. De hoogste top is de Dunkery Beacon, 515 meter met een mooi panoramisch uitzicht.
De dag eindigt in het stadje Ilminster. Ik vraag me af waarom we juist hier overnachten. Het stadje is grijs, lelijk en het heeft niet veel te bieden. Maar anderzijds maakt het ons niet zoveel uit. We dineren op verschillende locaties in de stad en drinken daarna nog diverse pints in de bar van het hotel. Altijd gezellig.
Na het ontbijt vertrekken we richting The Swannery in Abbotsbury. Dit meer ligt aan de kust en vormt vanwege zijn ligging – blijkbaar – de perfecte habitat voor zwanen. Het meer telt ca. 600 zwanen. Het is de grootste zwanenbroedplaats van de wereld. Het is uniek om zoveel zwanen bij elkaar te zien. Tenminste als je entree (6 pond) betaalt en het park bezoekt. Niets is gratis in Engeland. Ons groepje doet dat niet. We vinden de toegangsprijs te hoog.
Weymouth Isle of Portland is onze volgende stop. We bekijken onder andere de prachtige vuurtoren, de jachthaven en de mooie kustlijn.
We rijden weer in het prachtige Dorset en zien mooie kusten.
We overnachten twee nachten in het hotel in Ringwood waar we op de heenreis ook al verbleven. Een gedeelte van de groep overnacht in Lyndhurst midden in het New Forest National Park. Hun hotel is vlakbij een Ferrari dealer. Op de parkeerplaats staan tientallen Ferrari’s en Maserati’s geparkeerd. Even zijn de mannen als kleine kinderen voor de etalage van een snoepwinkel. Als we weer herenigen komen de mooiste verhalen en foto’s van de Ferrari’s naar voren.
De groep spitst zich vandaag in drieën. Een grote groep gaat naar Isle of Wight, een aantal leden gaan naar het Sammy Miller museum (motoren) en de rest, waaronder ik, gaat naar Bath. Nee niet in Bath maar naar de stad Bath.
We gaan binnendoor heen en terug naar Bath, maar hebben onderweg nog een aantal tussenstops.
Bij het plaatsje Fovant zien we de Fovant Badges op een berghelling. Deze regiments badges zijn net als de eerder geziene Cerne Giant gemaakt in de krijtheuvels. Deze afbeeldingen zijn gemaakt door soldaten die hier tijdelijk gestationeerd waren wachtend om naar Frankrijk te gaan tijdens Wereld Oorlog I. Acht van de oorspronkelijke 20 badges zijn overgebleven. Het zijn historische erkende oorlogsherinneringen.
Onderweg doen we nog even Stonehenge aan, nu we toch in de buurt zijn. Prachtig hoe die stenen ca. 4300 jaar geleden zo gerangschikt zijn. Het monument bestaat uit een aarden wal rondom een cirkelvormig arrangement van grote, rudimentair bewerkte, staande stenen en het is een van de beroemdste prehistorische locaties op aarde. Stonehenge wordt geïnterpreteerd als crematie- en begraafplaats onder andere vanwege de minstens 30 gevonden crematies. Het meest bijzondere is wel, dat het allemaal is gebeurd met mankracht. De stenen wegen wel 4 tot 50 ton. Het blijft een mysterie met welke hulpmiddelen de stenen vervoerd en geplaatst zijn. De formatie van de stenen is uniek in de wereld. In Engeland en Schotland zijn overigens nog andere locaties waar dergelijk steenformaties zijn en wel in Avebury, Keswick en Na Dromannan op het Schotse eiland Lewis. Stonehenge staat op de Unesco Werelderfgoedlijst.
Ook op de Unesco Werelderfgoedlijst staat de stad Bath. De stad is na Londen de meest toeristische stad van Engeland. De stad is bekend vanwege de zogenaamde Bath stone waarmee bijna de hele stad is gebouwd. Deze honingkleurige steen is vergelijkbaar met onze mergelsteen uit Limburg. Eigenlijk is heel het nabijgelegen “Cotsworld” met deze steen gebouwd. De Cotsworld? Ja sorry, ik kan er ook niks aan doen dat deze streek zo heet.
Bath werd al in de tijd van de Romeinen druk bezocht vanwege de geneeskrachtige warme bronnen. Een tempel en thermen zijn deels bewaard gebleven. In de 18e eeuw werd Bath een moderne badplaats, goed bezocht door het rijkere deel van de bevolking. We lunchen op het plein voor de Abbey, dus midden in het centrum van de stad. We willen de motoren ook weer niet te lang onbeheerd achter laten en vertrekken spoedig na de lunch.
Eenmaal terug op het hotel hoor ik de prachtige verhalen van de route naar Isle of Wight. Tja, dat was ook mooi. Je moet keuzes maken in het leven.
Als we in de ochtend weg willen rijden breekt de belt van Willem. Nee, niet zijn broekriem omdat hij is aangekomen van al die pints, maar de beld van zijn bike. Zijn motor gaat op transport naar de dealer (Dockgate 20) in Southampton. Wij er achter aan. Bij de dealer blijkt dat de belt van elders moet komen. Tijdens het wachten plunderen we de kledingshop. We besluiten door te rijden terwijl de bike wordt gefixt.
Tegen 12.00 uur rijden we bij de dealer weg en volgen we de kust richting Tenterden. De eerste stop is in Arundel waar een enorm groot kasteel staat. We besluiten echter niet naar binnen te gaan. Dit kost uren om het te bezichtigen.
Daarna volgt de boulevard van Brighton. Deze stad is een zeer chique badplaats. De lange boulevard staat vol met grote mooie gebouwen en dure hotels. Iets te chique dus voor ons (ruwe) bikers.
We stoppen bij Beachy Head. Ik zal deze plaats nooit meer vergeten. Wat heeft dit uitzicht een hoog “whauw” factor, echt schitterend. We genieten even op de groene heuvel met het panoramisch uitzicht. De witte steile krijtklif is hier 162 meter hoog en behoort de hoogste van Engeland. Het krijt is 65 tot 100 miljoen jaar geleden gevormd. Sinds de 15e eeuw is Beachy Head berucht om het feit dat veel mensen het als locatie kiezen om zelfmoord te plegen. Naar schatting vinden er zo’n 20 zelfmoordpogingen per jaar plaats. In de zee staat een prachtige vuurtoren van 43 meter hoogte uit 1902. Een klein stukje westelijker liggen de Seven Sisters. Dit zijn zeven naast elkaar gelegen krijtrotsen op de kustlijn. Het zijn stuk voor stuk schilderachtige taferelen.
Op de parkeerplaats krijgen we nog veel aandacht van een bus bejaarden van minstens 75 plus. We kletsen wat met de oudjes en enkelen stappen zelfs op een van onze motoren voor een fotoshoot. Hot chick baby, yeh….. Geweldig.
Als we laat in de avond in Tenterden in het hotel aan het dineren zijn, komt Willem aangereden met zijn gerepareerde bike. Gelukkig, die is er ook weer bij.
De laatste ochtend in Engeland, Great Britain, United Kingdom, of hoe je het ook noemen wilt. We hoeven nog maar een klein stukje naar Dover. De Seacat brengt ons weer veilig naar vasteland. De reis in één zin samengevat; fantastisch, wat hebben we weer genoten.
Volg mijn reis 