Van bouwpakket tot chalet
2:00 uur, da’s echt vroeg om op te staan. Gelukkig hebben we allebei redelijk geslapen en voelen we ons fit. Uurtje later rijden we weg over de verlaten snelwegen. Iedereen slaapt nog. Het nieuwe stuk op de A2 tussen Utrecht en Amsterdam is zelfs vijf baans geworden. Wat een asfalt en dat voor een paar auto’s. Kom overdag maar eens terug, dan is het vast anders.
Onderweg bedenk ik me dat ik in de afgelopen twee jaar in 14 verschillende landen ben geweest. Wat een rot leven heb ik toch! Van die 14 zijn er 9 met Marion. We houden allebei van reizen, we willen de wereld zien.
De reis verloopt goed tot aan de luchthaven. Het is een beetje nat en een beetje kil. Ik schiet in de lach als ik zie dat iedereen op de parkeerplaats goed gekleed is met lange broeken en regenjasjes. Komen wij aan in ons korte broek en T-shirt! Onze koffers hebben alleen zomerkleding. De komende week wordt het dagelijks ca. 35 graden. Dat wordt dus zweten, zweten en zweten. Is het niet van de zon dan is het wel van het werken. We gaan namelijk een ‘chaletje’ bouwen. Een houten zomerhuisje, blokhut, schuurtje, hoe je het ook noemen wil, voor de gasten en voor de opslag van alles en nog wat. 3500 kilo hout is er afgeleverd deze week. Wij: Marcel, Martina, Marij, Marion en ik gaan hier een houten huisje van maken. Van bouwpakket tot chalet. Haha, nieuw idee voor een tv-programma? Ben erg benieuwd wat we zullen aantreffen in Portugal en hoe het bouwen zal verlopen. Redden we het in één week? Alles moet ook nog geschilderd worden. Is het wel te doen in de hitte? Moet er ook elektriciteit aangelegd worden? De fundering schijnt al klaar te zijn.
Ook de vlucht verloopt prima. Marcel haalt ons op bij het vliegveld van Lissabon. Precies als we de luchthaven in Lissabon verlaten komt hij aanrijden. Dat is nog eens timing. Onderweg kletsen we wat bij en drie kwartier later arriveren we in het appartement in São Martinho do Porto. Het appartement is echt heel mooi en heeft een mooi uitzicht op het stadje en de baai waaraan het gelegen is. We rusten even, want het is een lange dag voor ons.
Vreemd genoeg hangt er mist boven de zee, zodat we van het mooie uitzicht op de baai en de zee nog niet veel kunnen genieten. M&M hebben het ook nog niet eerder gezien. Desondanks stikt het van de toeristen en de strandbezoekers. De mensen komen hoofdzakelijk uit Portugal en Frankrijk.
We rijden naar het ‘land’ van M&M. Het ligt ca. 5 kilometer verderop in het plaatsje Cidade. Op het land ontmoeten we Martina en Marij. De harde zwoegers zijn aan het schilderen. We treffen een enorme berg met planken. Phoe, moet dat het huisje worden? Ja dus. Alle planken hebben nummers. Lijsten en tekeningen hangen aan de partytent en dienen als montagehandleiding. Het zijn precies 420 latten en balken hout. Daar komen nog 7 ramen en 5 deuren bij inclusief kozijnen.
Het chaletje is afgelopen dinsdag op het terrein afgeleverd. Het was een enorme vachtwagen die het kleine weggetje naar het land niet op kon. De vrachtwagen was gedwongen de vracht aan de hoofdweg te lossen. Met een verreiker van de aannemer zijn uiteindelijk de pallets naar boven vervoerd. Dat viel dus tegen. Eenmaal boven bleek dat er geen dakbedekking bij het huisje is geleverd en moeten M&M op zoek naar dakpannen of iets dergelijk. Dat is dus de tweede tegenvaller.
We zijn verrast door de ruwheid van het terrein. Komen wij aan met onze zomerschoentjes. Het terrein ligt op een fantastische locatie. Vooral het uitzicht is geweldig. Je kan heel ver kijken naar de kleine dorpjes en huisjes die kilometers ver weg liggen. Nu begrijpen we wat M&M hier zo trekt en waarom ze voor deze locatie gekozen hebben.
We rijden een stukje terug en lunchen eerst. De obers spreken Engels en de menukaart is eveneens Engels. Dat valt dus mee. De obers zetten een paar typische Portugese voorgerechten op de tafel. Eén bord met gamba´s en één bord met vreemde dingen uit de zee die we nog nooit eerder gezien hebben. Marcel noemt ze bokkenpootjes en zo zien ze er ook uit. De werkelijke naam is Eendenmosselen en op zijn Portugees Percebes. Het zijn vieze zwarte stinkende dingetjes die je moet pellen als een gamba. Niks voor Marion en mij dus. De rest geniet er wel van. We laten ons de lunch goed smaken onder het genot van een drankje.
We hebben nog steeds het gevoel dat we op vakantie zijn en hier niet zijn om te werken, maar dat zal ongetwijfeld gaan veranderen.
Marcel rijdt met ons weer terug naar de winkel om eerst werkschoenen te kopen. Die hebben we hier echt nodig. Op het land krijgen we een pet van Marcel. Ieder lid van de bouwploeg draagt een pet. Is het niet tegen de zon, dan is het wel voor het teamgevoel. Op de voorkant staan de letters ‘HP’. Staat dat voor ‘Hup Portugal’? Volgens Marion is het ‘Huis Portugal’, dat lijkt me heel wat beter. Op de achterkant staat: ‘Transformationteam’. Dat zijn we zeker, we gaan namelijk die stapel met hout in een blokhut transformeren.
Kees, een Nederlandse kennis uit de omgeving die hier een B&B runt, is ondertussen op het land alle planken aan het sorteren. Marcel en ik beginnen met het monteren van de funderingbalken op de betonnen plaat, die door de aannemer is aangebracht. Gelukkig is het vandaag niet zo warm. We kunnen er dus met een gerust hart op los zwoegen. Ondanks de lange dag gaan we dan ook door tot het avondeten.
We dineren in een restaurant aan het einde van de baai. Het is rustig bij het restaurant dat door Zwitsers wordt gerund. We eten dus niet echt Portugees, maar de enorme vis die vooraf uitgekozen wordt in de vitrine smaakt prima. Onder het genot van een goed gezelschap en een paar flessen wijn laten we het ons goed smaken. Ondanks het vroeg opstaan, wordt het toch nog laat.
Dag twee van de werkklus. Ondanks de lange dag gisteren staan we vandaag toch vroeg op. Zes uur en de wekker rinkelt al. Het HP-team gaat aan de slag. Over het werken kan ik kort zijn. We hebben vandaag alleen maar geschilderd. Om goed te kunnen bouwen moeten de planken wel eerst geschilderd zijn. Bovendien hebben we uitlegruimte nodig om de planken te laten drogen. Met zes man zijn we dus de hele dag aan het schilderen. Omdat ook vandaag de zon niet door de heiige lucht komt werken we de middag door. De zon brandt dus niet en de temperatuur is lekker om te schilderen.
In de supermarkt halen we spullen voor de lunch. We picknicken op het land. We zijn nog niet op de helft met schilderen. Honderden planken aan alle zijden schilderen. Pffrr.. wat een klus zeg. Aan het einde van de middag zijn we afgebrand en willen graag het vochtgehalte weer aanvullen met alcohol.
Ook Marij heeft het warm. Haar T-shirt irriteert op haar schouders. Marcel helpt haar om het gat waar haar hoofd doorheen gaat groter te maken. Hij maakt maar meteen een ‘ventilatiegat’ aan de rugzijde. Maar dat is nog niet genoeg vindt Marcel. Op haar buik knipt hij eveneens een groot gat. Charmant hoor Marij, zo’n T-shirt met allerlei gaten!
Wij zijn niet de enigen die hard aan het zwoegen zijn. Ook de aannemer is ondertussen begonnen aan het huis. Ik bedoel dan het echte grote huis. Er worden vijf bomen gekapt, de grond wordt afgegraven, waterleiding en elektriciteit worden aangesloten. Er wordt 10 ton staal geleverd voor de fundering! De rioleringsbuizen waren al eerder gelegd. Tijdens het grondverzet trekt de aannemer met zijn graafmachine de elektriciteitskabel van het chaletje kapot. Het is ook altijd hetzelfde! De kabel had hij notabene zelf aangelegd. Als de graafmachine de kabel raakt en hem ongemerkt aan de twee uiteinden van de mantelbuis terugtrekt gilt Marion het uit: “De kabellllll”. Ze houdt nog de kabel vast aan de steker om zo te voorkomen dat de kabel in de mantelbuis verdwijnt. Ze denkt op deze manier de graafmachine tegen te houden. Haha, Marion zo sterk ben je niet!!
Het avondeten nuttigen we in een typisch Portugees restaurant op ca. 20 minuten rijden van ons appartement in het plaatsje Tornada. Er eten daar alleen Portugezen. De inrichting is erg ongezellig met TL-verlichting en verder weinig sfeervolle inrichting. De drukke tegeltjes aan de wand zijn spuuglelijk maar tegelijkertijd heeft het wel wat. Het restaurant zit afgeladen vol. We zijn hier speciaal gekomen om steak te eten. De stukken vlees zijn lekker groot, mals en heerlijk. Op het bord ligt verder friet én rijst. Mmm, vreemde combinatie voor ons. Twee grote kannen wijn erbij. Kosten 66 euro voor vijf man. Het was het duurste gerecht van de menukaart! De restjes vlees worden meegenomen voor Reina. Dus ook zij eet behoorlijk lux.
Het HP-team werkt slechts een halve dag. Het is de laatste dag voor Marij en daarom gaan we even wat anders doen. Maar eerst werken dus. Met vijven weer alleen schilderwerk. Het schiet gewoon niet op. We hebben de honderden planken tientallen keren vast om ze te schilderen, te drogen, verplaatsen, andere kant schilderen, aan de kant leggen, weer verplaatsen, omdraaien, nummers zoeken, sorteren, nog eens verplaatsen, monteren enz. De voortgang is dus niet groot. Ik begin er een hard hoofd in te krijgen of we de klus klaren, maar dat zeg ik niet hardop om de anderen niet te ontmoedigen.
Wederom is de zon achter de lichte bewolking. Geen brandende zon. Net als afgelopen dagen dus prima weer om te werken.
In de middag rijden we naar Peniche. Het is wel een stuk rijden en we pakken daarom de snelweg. Peniche heeft prachtige rotspartijen aan de kust. Het gesteente is ontstaan door het schuren van de zee. Zachte delen steen zijn verdwenen waardoor de afgesleten stenen als gestapelde en rondgeslepen rotsblokken netjes op elkaar staan. Het is gigantisch mooi maar ook heel toeristisch. We schieten aardig wat foto´s en poseren gewillig op de ruige rotsblokken. Onvoorstelbaar dat de zeespiegel hier ooit een meter of 20 hoger heeft gestaan.
We lunchen uitgebreid ergens bij een restaurant aan de kust. De goed Engels sprekende ober die constant humoristisch probeert te doen helpt ons uitstekend.
We rijden door naar het plaatsje Obidos. Dit is een andere trekpleister voor toeristen. Het vestigingsdorpje heeft een oude stadsmuur die nog helemaal intact is. Het kleine dorpje heeft een ´hoofdstraat´ waar zich alleen maar kleine souvenirwinkeltjes bevinden. Typische Portugese souvenirs in grote diversiteit worden hier aan de man gebracht. Het oogt allemaal erg gezellig. Ook de huisjes zijn allemaal bijzonder oud, klein en origineel. De hoogteverschillen, het slingeren en de prachtige bloemenstruiken maken het idyllisch. We krijgen van Marcel een glaasje kersenlikeur aangeboden in een geschilderd terracotta glaasje dat we mogen houden.
Eenmaal terug in het appartement rusten we wat uit en gaan daarna weer in het restaurant van de Zwitsers eten. Wederom eten we gezamenlijk een schotel. De kok brengt persoonlijk de Chateau Briand naar onze tafel. We laten het ons weer goed smaken. We zijn een stel levensgenieters, dat graag uitgebreid en goed willen dineren. Hier in Portugal kan dat nog voor betrekkelijk weinig geld. De conversatie met het Zwitserse echtpaar verloopt lekker makkelijk in het Duits. De restjes van het vlees en de groenten gaan in de doggybag voor Reina. Een hond die Steak en Chateau Briand eet, wat een luxe hond!!! Straks lust zij geen brokjes meer.
De stemming zit er goed in. De dames krijgen voor de zoveelste keer de slappe lach waar ze moeilijk uitkomen. Geen probleem, het restaurant is ondertussen buiten ons leeg.
We nemen nog een afzakkertje op de boulevard. Marij en Martina drinken een koel ijsdrankje met likeur. Daarna nog één. En nog één. En nog… Martina krijgt de slappe lach. Straal bezopen?
Ons laatste ontbijt met zijn vijven. Marij is klaar voor de terugreis. We nemen afscheid van haar. We zullen haar missen. Ze was gezellig en heeft enorm goed geholpen. Martina en Marion brengen haar terug naar het vliegveld in Lisabon. Via sms horen we dat de terugreis goed verlopen is.
Ondertussen zijn Marcel en ik al begonnen op het land. Het is de vierde dag met alleen maar schilderwerk. Gelukkig maken we vandaag flinke progressie. Driekwart van het hout is geschilderd. De rest van het schilderwerk kunnen de dames afmaken.
Morgen gaan we eindelijk beginnen met bouwen. Yes, we hebben er zin in. Eindelijk zal het gestalte krijgen.
We willen gaan lunchen bij een cafeetje een klein stukje verderop, maar dat blijkt op zondag dicht te zijn. Gelukkig is er verderop nog een tentje. Ze hebben daar echter alleen maar zoete deegwaren. We moeten wel om de rekening lachen; 8,20 euro. En dat voor een lunch met vier personen.
Voor de vierde dag achter elkaar heeft ook vandaag de zon niet geschenen. Het was zelfs een beetje fris. We beginnen te twijfelen aan Marcel’s woorden, dat het hier zo warm kan zijn. Vier dagen hier en nog helemaal geen zon gezien. Temperaturen waren tussen 18 en 26 graden. Als we echter terugrijden naar het appartement zien we dat het daar wel zonnig is. We snappen er niets van. Het is allemaal heel erg plaatselijk.
In de avond rijden we naar een restaurant dat aan de zee ligt in het piepkleine plaatsje Casal Do Salgado dat tussen Nazaré en Sao Martinho ligt. We zien hoe de zon ondergaat in de zee. Avondrood over de zee. Mooi om te zien, ook al is de horizon niet helemaal vrij van wolkjes. We eten bovenin het restaurant en hebben dus een mooi uitzicht over de zee. De golven zijn hoog. De omgeving is verlaten. Prachtige omgeving voor een lekkere strandwandeling, maar dan wel met dikke jas, want het is behoorlijk fris. Het eten in het restaurant valt ons helaas allemaal een beetje tegen.
Op de terugweg stoppen we even boven op een berg dichtbij São Martinho. We zien duizenden lichtjes boven de stad en de omgeving. Het is romantisch, maar niet voor lang want het is stik koud. Op de berg staan nog twee andere auto´s met stelletjes erin, helemaal in het donker. Wat zijn die aan het doen??
In het appartement nog een kopje koffie en thee en dan naar bed.
Yes, het is gelukt. We hebben vandaag een groot gedeelte van het huisje overeind getrokken. De blokhut is al tot aan verdiepingsniveau. De dames hebben samen met Kees geschilderd en Marcel en ik hebben de blokhut deels in elkaar gezet. Kees helpt ons regelmatig omdat hij lekker lang is en dat is handig bij de hoge planken. Eerst ruimte maken en dan balk voor balk en laag voor laag het huisje in elkaar zetten. Alle balken zoeken volgens de aanzichtstekeningen en de stukslijsten. Alle balken passen maar op één manier in elkaar. Er kan dus eigenlijk niet zoveel mis gaan. Het verloopt soepel en spoedig gaat het huisje gelijkmatig omhoog. Met het fototoestel op een statiefje leggen we de vorderingen vast. Soms zit het niet mee omdat de balken krom zijn, maar die slaan we gewoon recht!! We zijn dus geweldig opgeschoten en zijn enorm trots op ons zelf.
De dames en Kees hebben flink wat geschilderd maar zijn er nog lang niet. Alle vloerdelen en het dakbeschot moeten nog gedaan worden. En dat zijn toch ook al weer vele, vele delen hout. De verf is echter bijna op. Daarnaast hebben we nog een heleboel onderdelen die we nog niet kunnen thuisbrengen, maar ik ga er van uit dat, naarmate het aantal onderdelen slinkt, het vanzelfsprekend wordt waar de onderdelen voor nodig zijn.
Het huisje is wel klein. De bedden in de slaapkamers passen er maar net in. De woonkamer heeft een panoramaraam met een uitzicht naar het echte huis en het oosten. In de zuidgevel zit een dubbele deur met zijramen. Vanuit deze ‘pui’ is een weidse blik op de dalen en de bergen. Voor deze gevel komt nog een veranda. Dat moet goddelijk zijn; met een fris wijntje lekker op de veranda en genieten van de rust. En dan hebben we het alleen nog maar over het zomerhuisje!!
We krijgen van M&M de uitnodiging om in de herfstvakantie een weekje in het huisje te verblijven. Mmmm, da’s heel verleidelijk. Verblijven in het chaletje dat je deels zelf hebt mee gebouwd. We gaan er over nadenken en kijken of het mogelijk is.
De lunch nuttigen we in hetzelfde cafeetje als gister. Grappig is dat er plots een jong blond meisje bij het cafeetje verschijnt die ons komt bedienen. Ze spreekt Engels en is waarschijnlijk van dichtbij opgetrommeld om te helpen als het druk is. Nou ja druk, er staan slechts vier tafels buiten!
Over het weer niet te klagen. Dit is de eerste dag dat de zon wél door de wolken komt. Het is dus insmeren. Tuurlijk worden er wat plekjes vergeten, zodat je er ’s avonds en ’s nachts ook nog plezier van hebt.
We willen eenvoudig dineren. Dat doen we dan bij de plaatselijke pizzaboer. Het is er druk en we moeten even wachten. De pizza’s zijn echter overheerlijk. Ik bier en de rest drinkt Sangria. Uiteindelijk is de rekening net zo duur als in de luxe restaurants. Maar we hebben weer heerlijk genoten en daar gaat het om.
Het bovenste gedeelte tot aan de nok gaan we vandaag op het huisje zetten. We monteren het kozijn van de pui. De gebruiksaanwijzing is hier niet helemaal duidelijk in. We leggen nog wat lagen hout en wat vloerdelen op de vliering. Die vloerdelen moeten we echter een paar keer opschuiven, omdat we telkens wat dingen vergeten. De dames schilderen nog de laatste delen van de wanden. Kees is manusje-van-alles en helpt iedereen een beetje. Niet veel gedaan dus in de ochtend.
De lunch nemen we in Caldas. De keuze is groot en allen nemen we een salade. In het restaurant worden we aangesproken in het Nederlands. Hé, da’s verrassend. De vrouw blijkt vijf jaar in Nederland gewoond te hebben. Lekker makkelijk met bestellen dus. Na de lunch pikken we de elektraspullen op die Marcel besteld heeft.
Na de lunch – 15:30 uur – gaan we pas echt aan de slag. We leggen de laatste lagen hout tot aan de nok. Dat valt niet echt mee. Door de harde wind waaien twee delen hout er af. We leggen zo snel mogelijk de gordingen er op om de boel te fixeren. Het monteren van de gordingen valt echter behoorlijk tegen. De balken zitten hoog en ze willen niet op hun plaats gaan zitten. Met veel hamerslagen en veel zweet lukt het uiteindelijk alle gordingen op hun plaats te krijgen. Het is dus zwoegen.
Hoera, we bereiken het hoogste punt. Champagne wordt uit de koelbox getrokken. Feestelijk wordt de champagne in de plastic bekers geschonken! De aannemer en een medewerker die ook op het terrein zijn drinken een glaasje mee. Big smiles op onze gezichten. We hebben het gehaald, het is ons gelukt. We sms’en Marij voor het bereiken van het hoogste punt. We vinden het jammer dat ze dit moment niet kan meemaken.
We werken nog de laatste delen hout af die geschilderd moeten worden. We fixeren de gordingen aan de wanden.
We zijn verbaasd dat alle houtdelen op de millimeter nauwkeurig in elkaar passen. Kromgetrokken delen zorgen er voor dat er grof geweld aan te pas moet komen. Met spanbanden trekken we een paar keer de balken in elkaar. Maar we hebben het dus geklaard. We zijn echt super blij.
Nog steeds een heleboel werk te doen. Niet voor ons, want wij gaan al over twee dagen weer naar huis. Voor M&M rest nog: het schilderen van alle vloerdelen, dakbeschot, elektra, loodgieterswerk, douche, toilet, wastafel, tegelwerk, keuken, deuren, verven van het hele huisje. Enorm veel werk dus. Uit ervaring weet ik dat afbouw erg veel tijd kost. Voor mijn gevoel zijn we dan ook nog niet op de helft.
Het weer: een stralende dag met veel zon. Insmeren dus. Als we in de auto stappen en op de thermometer kijken, blijkt het iedere keer kouder te zijn dan de gevoelstemperatuur. Temperatuur is tussen de 20 en 30 graden en zeker niet er boven. In de avond koelt het al behoorlijk af. Het is zelfs onmogelijk om ’s avonds buiten te dineren. Dat had ik niet verwacht in Portugal, maar dat zal vast komen doordat we aan de kust zitten.
Het avondeten is ook weer bijzonder. We rijden naar het plaatsje Imaginário. Het restaurant heeft oncomfortabele houten banken. We hebben al binnen 10 seconden de menukaart in onze handen. Ondertussen worden er wat hapjes op tafel gezet. En dan nog meer hapjes. En nog meer hapjes. En nog meer. Uiteindelijk staan er elf verschillende schaaltjes voor ons. We moeten er enorm om lachen. Het is gewoon tapas eten, maar dit zijn dus alleen maar hapjes vóór het vóórgerecht. Het is allemaal erg verleidelijk, maar toch niet te veel eten, want er komt nog meer. Als je bovendien van een schaaltje gegeten hebt, moet je er voor betalen. Dat wordt dus een dure rekening.
We zijn weer eensgezind met het eten. Drie maal gegrilde zalm en voor Marcel een inktvisschotel. Het smaakt prima ook al is het behoorlijk zout. Na het hoofdgerecht nemen we een nagerecht. We worden wederom verrast als de ober weer allerlei drankjes en hapjes op tafel zet. Alweer tapas? En weer geldt; waar je van eet moet je betalen. De rekening is 110 euro, de duurste tot nu toe, maar we hebben genoten en dat is belangrijk.
Na het eten spelen de drie M’s nog een potje tafelvoetbal bij het restaurant. De dames winnen het van Marcel, maar opboksen tegen girlpower valt ook niet mee. De dames hebben wel vier zwarte handen. Pakken jullie wel de goede stokken vast dames? Niet die geoliede uiteinden van de tegenpartij….
Als we terugkomen in het appartement schrikken we ons rot. De wasmachine is een meter verplaatst. Hij is aan de wandel gegaan tijdens het centrifugeren. Daar is dus duidelijk iets mis mee.
Met ons bed is ook iets misgegaan. Er is een latje gebroken. Dat kunnen maar twee dingen betekenen of je bent te zwaar of je hebt iets ‘raars’ gedaan. Wie zal het zeggen? Wij in ieder geval niet.
In het appartement nog een borreltje en daarna na bed.
Ook deze ochtend merken we al vroeg de misthoorn op. Geen idee hoe laat dat ding start. Misschien gaat ie wel heel de nacht door. Als je echter vroeg wakker wordt hoor je om de paar minuten een ‘toooooet’ geluid. Vuurtorens werken niet echt in de mist of als het heiig is. Dus vervangen ze licht voor geluid, maar minder leuk voor de slapers.
We staan steeds later op. We begonnen met zes uur maar nu is dat al terug gelopen naar 8:00 uur. Het zijn lange dagen en we hebben blijkbaar toch onze rust nodig. De avonden zijn ook lang. Het dineren neemt de hele avond in beslag.
We beginnen op het land met het aanbrengen van onze merktekens op het huisje. Geen tegel met de inscriptie: ‘De eerste steen is gelegd door blablabla’. Het huisje heeft niet eens stenen, dat kan dus niet, haha. Nee, we bedenken iets origineels. We zetten een afdruk van onze handen op de buitenmuur. Iedereen heeft zijn eigen kleur. Op de muur verschijnen handen in rood, geel en groen. In de blauwe spuitbus verf blijkt gele verf te zitten. We improviseren met het mengen van de kleuren van rood en geel om oranje te bereiken, maar dat lukt niet helemaal. Bij de handafdrukken schrijven we onze namen en de datum van het hoogste punt. We missen Marij en vinden het jammer dat ze er niet bij is en zodoende geen handafdruk kan plaatsen. Datzelfde geldt voor Kees, ook hij heeft natuurlijk enorm geholpen. De handafdrukken van Marij en Kees worden wellicht later geplaatst.
We beginnen aan het monteren van het dakbeschot. We komen tot de helft. Het huisje begint nu echt ergens op te lijken. Het is een heus huis met een dak.
Voldaan verlaten we het land. Voor ons zit het er op. De taak is volbracht. Ik ben zo ver gekomen als ik had ingeschat. Er is natuurlijk nog veel te doen zoals ik gisteren schreef, maar dat zullen M&M dus zelf moeten doen. Tuurlijk kunnen ze nog terugvallen op de hulp van Kees en de aannemer. Morgen werken we dus niet meer. Dan gaan we iets anders doen.
Dinsdag moet het huisje echter klaar zijn voor ingebruikname. Dan loopt namelijk de huur van het appartement af. Huisje af of niet, ze moeten er overnachten, maar ik verwacht dat ze dat wel halen. Onder de blote hemel slapen hoeft dan waarschijnlijk niet meer, maar of ook de deuren in het huis zitten? Who knows??
Voor het diner rijden we naar het plaatsje Foz Do Arelho. Dit plaatsje is de dichtstbijzijnde grote plaats maar dan aan de andere kant van Cidade, aan de zuid kant dus. We dineren in een echt visrestaurant. Dit is het meest ‘vissige’ restaurant tot nu toe. Op de menukaart staat meer vis dan vlees. In het midden van het restaurant is een grote bak waar de krabben, kreeften en vissen liggen en zwemmen. Zij zijn gereed om onder het mes te gaan. We zien nog hoe de ober bruut drie krabben uit het water vist en onderste boven op een schaal legt. Eén daarvan is dus voor Martina. De rest eet ook vis. Deze keer zijn we niet eensgezind en eten elk iets anders. Martina heeft een kunststof hamer en plaatje gekregen waarop ze de krab kan kraken. Ze mept er vrolijk op los. Spetters vliegen in de rondte. Rustig aan Martina, we hoeven niet onder de bloedspetters te zitten. We laten ons deze laatste maaltijd goed smaken.
Aan alles komt een end, dus ook aan de werkvakantie. Het zit er op. Eerst een beetje uitslapen. Uitslapen nou ja, tot 8:30 uur. Marcel heeft weer lekkere broodjes gehaald. We doen het rustig aan. We hebben alle tijd.
We rijden door naar het centrum van Lissabon. M&M zijn hier al eens eerder geweest. Ze weten dus een beetje van de hoofdstad. Het vinden van het centrum valt niet mee als we per ongeluk de tunnel inrijden die de stad uitgaat. Een lange tunnel dwars onder de stad, waar maak je dat mee? Eenmaal in de binnenstad vinden we vrij snel een parkeerplaats in de drukke stad. Overal staan auto’s. De wegen zijn smal. Het oude centrum ziet er wel mooi uit, maar de rest van de stad kan me weinig bekoren. Na een snel drankje en een hapje slenteren we door de stad. De binnenstad kan ik niet vergelijken met de andere wereldsteden waar ik ben geweest. De gebouwen zijn oud, maar ook niet weer heel erg oud. Toch zien we regelmatig een bijzonder gebouw, een kerkje, de toren van Eiffel, een kleine Notre Dame. De binnenstad is erg heuvelachtig. We moeten regelmatig flink klimmen en dalen. Kleine trammetjes rijden af en aan om de toeristen door de stad te leiden. Zoals iedere stad heeft ook Lissabon een heleboel winkeltjes in de binnenstad. Er lopen aardig wat toeristen rond. Ik hoor diverse talen, waaronder ook regelmatig Nederlands.
We slenteren verder. De temperatuur is 33 graden en het voelt behoorlijk warm aan. Eigenlijk te warm om door de stad te slenteren. Ik voel me erg loom. De lunch doet me echter goed. Marcel en ik krijgen een stevige pot bier van een halve liter. Het is ons laatste eten vandaag. Daarna slenteren we rustig terug naar de auto terwijl Marcel ons langs enkele bezienswaardigheden leidt. Toch wel een mooie stad, maar die temperatuur, verschrikkelijk. We kunnen in ieder geval zeggen dat we Lissabon hebben gezien. Het is de moeite waard. We komen graag terug in een ander jaargetijde als het niet zo warm is.
We worden netjes gedropt bij het vliegveld dat net boven de stad ligt. Netjes op tijd. Inchecken en dergelijke verloopt soepel. De terugreis verloopt eveneens zonder problemen. Moe en voldaan komen we rond 02:00 uur weer thuis in ons oude vertrouwde stekkie. Home sweet home. We zijn weer een hele ervaring rijker. We zijn enorm blij dat we dit hebben mogen meemaken. Tot zover het verslag van de werkvakantie in Portugal.
Volg mijn reis 