Kijk, soms moet je voor vakantie gewoon dicht bij huis blijven. Waarom altijd ver van huis? België heeft bijvoorbeeld veel te bieden. De Ardennen zijn toch een prachtig stuk natuurgebied? De kids hebben de leeftijd om iets spannends en uitdagends te gaan doen, zoals abseilen, kajakken, raften. De Ardennen hebben genoeg faciliteiten en aanbod voor toffe activiteiten. Mijn eerste idee was om met een groep een week op survival te gaan in de natuur met alleen een tent. Kijken hoe je aan voedsel komt en hoe je het bereidt. Verder niets. Uiteindelijk is het niet zo spectaculair geworden en belanden we burgerlijk op een camping…. Lol. We pakken de tent en gaan op de bonnefooi naar België. In het plaatsje Dochamps vlakbij het bekende en toeristische La Roche vind ik een camping. Het kleine drie persoonstentje voldoet nog steeds, maar de kids moeten niet veel meer groeien! Het past nog net.
We bezichtigen het stadje La Roche dat slechts 10km verder ligt. Dit gezellige en pittoreske stadje is altijd leuk om te bezoeken. We nemen een kijkje in het kasteel en de oude ruïnes. Het kasteel werd gebouwd tussen de 11e en 14e eeuw. Vanaf de 12e eeuw speelde het kasteel een belangrijke rol in de verdediging van de stad en de ontwikkeling van de handel. De vesting werd bewoond tot 1870. Iedere avond is er een voorstelling waarin een spook, genaamd Berthe, met een bel op het kasteel verschijnt. Aldus een lokale legende. Het is nog lang geen avond, van een spook valt dus weinig te bekennen.
Kom jongens, er op uit. We gaan naar een challenge parcours (Forest Rope). Vlakbij Dochamps is in een bos een evenemententerrein waar diverse buitenactiviteiten plaatsvinden. Hoog tussen de bomen zijn stalen kabels gespannen. Balancerend op de stalen kabel moet je een bepaald traject lopen. Terwijl de kabel onder je voeten heen en weer wiebelt, moet je onderweg allerlei hindernissen trotseren. We zijn natuurlijk wel gezekerd met kabels en musketonhaken, maar je kijkt zo een meter of zeven recht naar beneden. Op de lange en hoge tokkelbaan glijden we tientalen meters door de lucht. Even ben je gewichtloos en het is net of je door de snelheid zo de afgrond in gaat storten. Dit geeft een geweldig hiiiiihaaaaa gevoel. Op een rechte paal van een meter of zeven met blokjes op de stam moeten we omhoog klauteren. Boven op de paal is een plankje van 30 bij 30 centimeter waar je op moet gaan staan. En dan de volgende erbij. En dan weer één. Je begrijpt de ruimte op het plateautje wordt steeds kleiner en kleiner en het wordt steeds moeilijker om op het plankje te komen. Als een lotusbloem staan we op het plankje terwijl de kleintjes tussen de benen door omhoog kruipen. De ‘maatjes’ die al op het plankje staan sleuren je omhoog. Eenmaal op het plankje sta je erg close met je mede kompanen. Iedereen houdt elkaar vast. Het wordt niet voor niets knuffelpaal genoemd! Samenhorigheid viert hoogtij. Kleine kinderen, ‘mollige’ vrouwen en vaders, ja alles staat op het plankje. Uiteindelijk staan er vier mensen op. Bij de ‘afsprong’ van de paal vlieg je letterlijk even door de lucht. Papa’s en mama’s zijn even weer net zo oud als hun kinderen. Gelukkig zijn we goed gezekerd en de begeleider houdt het lijntje strak. De ‘landing’ is zacht. Kickhuh zeg. Wat een leuk programma was dit. (www.brandsport.be)
Op de camping staan we naast een Nederlands gezinnetje bestaande uit een moeder met twee dochters. Die zit in hetzelfde schuitje als ik, denk ik dan. Ik kan me natuurlijk vergissen, maar ik denk dat ze gescheiden is. Hoewel ze er best aardig uitziet, onderneem ik niets om met haar in contact te komen. En zij zoekt op haar beurt geen contact met mij. ’s-Avonds als de kids als hangjongeren met de rest van de jeugd van de camping op het centrale plein rondhangen, zitten we allebei maar stil bij ons eigen tentje. We hadden natuurlijk ook samen een wijntje kunnen drinken. Maar nee, blijkbaar hadden we er allebei geen behoefte aan.
Op 50 km afstand ligt het plaatsje Han met de bekende grotten die naar de plaats zijn genoemd. Het zijn een van de grootste grotten van Europa. De grotten zijn ontstaan door de rivier de Lesse, die een deel van de Boineheuvel (van kalksteen) uitgesleten heeft. In de grot is de temperatuur het hele jaar door 13°C en er heerst een vochtigheidsgraad van 95%. Een klein deel van de grotten is tegen betaling toegankelijk voor het publiek. Jaarlijks komen er een half miljoen bezoekers. Vandaag is druk met mensen die de grotten willen bezoeken. Sinds 1906 is er een historische tramlijn, die de bezoekers vanaf het bezoekerscentrum naar de ingang van de grotten brengt. Vanaf de ingang van de grotten is er een pad van ongeveer twee kilometer, dat te voet met een gids afgelegd wordt. De tocht duurt ongeveer anderhalf uur en telt 508 stijgende en dalende trappen. De gids geeft onderweg uitleg over de grotten. De route voert allereerst door de zogenaamde “Scarabeezaal”. Oorspronkelijk werd de zaal zo genoemd naar de grote hoeveelheid kleine diertjes die zich in slierten door de zaal voortbewogen. Aan het begin van de 21ste eeuw zijn deze diertjes echter verdwenen. De tweede en derde zaal zijn achtereenvolgens de “Vigneronzaal” en de “Minaretzaal”. In deze laatste zaal bevindt zich de minaret, een stalagmiet van vijf meter hoog en zijn er uit kalksteen gevormde ‘gordijnen’ te zien. De zaal die daarop volgt, de “Geheimzinnige”, werd in 1968 ontdekt en aan de route toegevoegd. Via de zaal “De Styx” worden de bezoekers gevoerd naar de “Trofeezaal”, waar zich een enorme bloemkoolvormige druipsteen bevindt van zo’n zeven meter hoog, met een omtrek van 20 meter. Hierna volgt de “Wapenzaal”, waarin bij binnenkomst gedragen klanken uit verborgen speakers op de bezoekers neerdalen. Een lichtshow die vervolgens gestart wordt, toont de mooiste plekjes van deze zaal. De laatste zaal, de “Koepelzaal”, wordt gerekend tot de grootste ondergrondse holtes van Europa. De zaal heeft een maximale hoogte van 62 meter, een maximale diagonale afmeting van 145 meter en een inhoud van 125.000 m3. Nog nooit heb ik zulke grote ondergrondse holen gezien. Stalactieten en stalagmieten hebben door de miljoenen jaren heen veel sculpturen gevormd in grote diversiteit. Ik mocht van mijn kinderen geen grapje maken over Stalen tieten, dat doe ik dan ook niet! De mooie en diverse kleuring van het gesteente maakt het een mooi schouwspel. De Lesse stroomt in de grot door de laagstgelegen plekken van de koepelzaal.
Na een bijzondere ervaring eindigt de tocht door een wonderbaarlijk stukje natuur. In het souvenirwinkeltje zijn steenkristalen, gekleurde stenen e.d. te koop. We zien holle stenen die van binnen helemaal gevuld zijn met prachtige gekleurde kristallen. Hoe kan de natuur het ‘maken’? Prachtig.
Een klein toertochtje staat vandaag op het programma. Gewoon een stukje rijden door de Ardennen en kijken waar je uit komt. Het is heerlijk rijden door de bergen of zijn het heuvels? De gemiddelde hoogte van de Ardennen ligt tussen 300 en 694 meter. Niet veel zou je zeggen, maar onderschat de hellingen en de bochten niet in de Ardennen. Voor de wielrenner, motorrijder maar ook de automobilist is het een waar genot om over de bochtige bergwegen te rijden.
In het plaatsje Houffalize stoppen we voor een wandeling en een lunch. Op de plaatselijke midgetgolfbaan slaan we een balletje.
Als we terugrijden naar de camping, zie ik een tegemoet komende automobilist plotseling flink slingeren. Ik trap hard op de rem. De tegenligger maakt een pirouetje van 360 graden en eindigt precies met zijn bumper op één millimeter afstand van mijn bumper. Tjoenke, tjoenke, tjoenke. Mijn hart gaat als een gek te keer. We zijn ontsnapt aan een serieuze frontale botsing. Gelukkig heb ik geen schade. De jonge tegenligger is een Nederlander die in de auto van zijn baas rijdt. Het is onduidelijk waarom de jonge man zo is gaan slingeren, maar we mogen van geluk spreken dat het zo is afgelopen.
We gaan vandaag paintballen, euhm jullie dus. Het evenementenbureau heeft in een bos een parkoers uitgezet. Muurtjes en bomen dienen ter verdediging voor de ‘vijand’. Na de instructie, het aantrekken van de overall en het masker worden de geweren en de verfpatronen overhandigd. Het wordt tijd dat de kids er eens flink op losschieten… De ‘rode’ groep moet de ‘groene’ groep om zeep hebben en vice versa. Wie heeft de langste adem? Of beter gezegd, wie heeft de meeste patronen? Een enkeling is zo door zijn patronen heen. Nieuwe munitie wordt aangekocht. Terug naar het ‘slagveld’. Je maatje heeft hulp nodig. Dit is een serieuze zaak. Het is geen kinderspel. Huh! Juist wel. Diverse ouders spelen het spel met hun kinderen mee. Ze zijn zelf ook weer even kind. Voor mij hoeft het allemaal niet en sta achter het hek veilig te kijken hoe de jeugd zich vermaakt. Vermoeid komen ze na 15 minuten weer bij me terug. De vijand is verslagen…. “Hoeveel personen heb jij geraakt?” vragen Tom en Nick enthousiast aan elkaar. Aan de gekleurde verfvlekken op hun overalls is te zien, dat ze zelf ook diverse malen geraakt zijn. Gelukkig hebben mijn kinderen meerdere levens…
Alweer een dag met activiteiten. Jonge wat zijn we actief deze vakantie. Vandaag gaan we abseilen en steile wandklimmen. Alweer iets wat we niet eerder hebben gedaan in ons leven. We rijden weer naar het bos waar een natuurlijke rotswand het decor vormt voor het abseilen. Eerst volgt de instructie. De gordels worden omgebonden en via een smal bergpaadje lopen we naar de steile rechte rots. Het is nu of nooit. Alleen bangeschijters hakken af. Wij niet natuurlijk. Wij zijn stoer! Ik besluit als eerste te gaan, zodat ik beneden de jongens kan filmen als ze omlaag komen. We staan nog op veilige afstand van de rand. Langzaam loopt je achteruit en weldra hang je op 25 meter hoogte tegen de harde wand te bungelen. Hiihaa, mooi man. Afhankelijk van je behendigheid ga je behoedzaam of klungelig naar beneden. Iedere keer als je het touw laat vieren zak je een eind omlaag. Binnen 1 minuutje sta je weer met beide benen op de grond. Ik film Tom en Nick als ze naar beneden komen. Aan de geluiden te horen die ze maken hebben ze duidelijk plezier. “Yes I did it again”, roept Nick. Helaas duurt de pret veel te kort, maar we kunnen in ieder geval terugkijken op weer een fantastische ervaring. What’s next? Nu wil je natuurlijk hoger. Een kerktoren, de Euromast? Wie zal het zeggen. De toekomst zal het leren.
Daarna volgt steile wandklimmen. We ervaren hoe het is om gezekerd behoedzaam en langzaam tegen een steile rots omhoog te klimmen. Bergbeklimmen in het klein, maar wel heel leuk. Op een smalle richel van een rots lopen we langzaam en voorzichtig omhoog. Hoe kom je ongeschonden naar de andere kant zonder er af te kukelen? We zijn natuurlijk wel gezekerd, maar een misstap lijdt onherroepelijk tot blauwe of pijnlijke plekken.
Via een 30 meter hoge Indianenbrug van touw lopen we van de ene heuveltop naar de andere. Even zijn we Indiana Jones. Het zijn zomaar wat oefeningen van het activiteitenprogramma. Het is leerzaam en vermakelijk. Bij deze activiteiten wordt optimaal gebruik gemaakt van de natuur en het weer zit lekker mee.
Het is alweer de laatste dag. We breken de tent af en pakken onze biezen. Langzaam en binnendoor rijden we terug naar huis. We doen het bekende en prachtige plaatsje Durbuy aan. Het plaatsje is zo klein en druk dat ik nauwelijks een parkeerplaats kan vinden. Op een bergweggetje vind ik een parkeerplaats en vanuit daar wandelen we naar het stadje. Onderweg genieten we van mooie tuinen en het uitzicht op het kasteel. Het is een prachtige idyllische omgeving. Het stadje is toeristisch en gezellig. Er zijn vele winkeltjes en terrasjes.
Via Malmedy en Eupen rijden we verder richting Nederland. Het hoogste punt van de Ardennen ligt bij Signaal van Botange en wel op 694 meter. Dit stuk van de Ardennen is dun bevolkt en zeer bosrijk. We nemen nog een stukje mee van het Duitstalig gedeelte van België. Ja, dat weten veel mensen niet, maar België heeft ook nog een gebied waar Duits gesproken wordt. Het telt circa 76.000 inwoners verspreid over negen gemeentes. Wel vreemd hoor al die borden met Duitse teksten in België.
Als toetje op de taart nemen we nog snel een kijkje bij het Drielandenpunt in Vaals. Altijd leuk en met een hoogte van 322 meter kunnen we op zijn minst zeggen dat Nederland nog heuvels heeft.
Volg mijn reis 