Op luchthaven Heathrow stappen we uit het vliegtuig. De metro brengt ons in 45 minuten naar metrohalte Knightsbridge vlakbij Hyde Park. Het is middag en hebben alle tijd. We lopen dwars door het park naar het hotel, dat aan de andere zijde van het park ligt. Hyde Park is een park dat Hendrik VIII zich in 1536 heeft toegeëigend als jachtgebied. Voor 1536 was het bezit van Westminster Abbey. Het is een van de Royal Parks of London, en is eigendom van de Britse koninklijke familie. Het park is vernoemd naar Anna Hyde. Het heeft een rechthoekige vorm en is 140 hectare groot. Regelmatig vinden er popconcerten, sportevenementen en culturele manifestaties plaats. We kijken wat rond in het park, dat uit het overgrote deel uit gras bestaat. Echt spectaculair kan ik het park niet noemen. We zien wat wandelaars, verder is er niet veel te beleven.
Het hotel staat in Sussex Gardens en is er een uit velen. Het een aaneenschakeling van hotels in de brede boulevard. Van buiten zien de herenhuizen er wel chique uit maar van binnen zijn het haast allemaal standaard en eenvoudige hotels met niet al te veel luxe. Onze kamer heeft drie bedden en is heel klein, net als de douche. Maar ja, dat geeft allemaal niet, want we zullen hier niet veel zijn.
Gelukkig is vlakbij het hotel een metrohalto. Na het inchecken gaan we naar het centrum en zie we diverse grote en belangrijke gebouwen, waar we de komende dagen wat meer van zullen zien.
Vlak bij de London Eye eten we bij de McDonalds. Het is een grote zaak waar het behoorlijk druk is.
We beginnen vandaag meteen met iets spectaculairs, the London Eye. Zoals verwacht is het druk bij de London Eye. Het reuzenrad is gebouwd in opdracht van British Airways ter gelegenheid van de millenniumwisseling in 2000 en wordt daarom ook wel het Millennium Wheel genoemd. Deze attractie aan de Thames (Theems) was aanvankelijk tijdelijk, maar vanwege het enorme succes heeft de London Eye een permanente opstelling gekregen. De wachtrij voor de tickets is lang, maar we weten dat het wachten beloond zal worden. Het weer is goed, zodat het uitzicht zeer goed is. De London Eye met zijn hoogte van 135 meter werd gebouwd in 1999 en was toen het grootste reuzenrad ter wereld. London Eye dankt natuurlijk zijn naam aan het uitzicht over Londen. De cabines van het rad worden gelukkig niet volgeladen. Met gemiddeld 20 personen in de cabine is er voldoende bewegingsvrijheid om rond te lopen of op een bankje te zitten. In circa 30 minuten draait het reuzenrad precies één maal rond zonder stil te staan. Aan het rad hangen 32 gesloten cabines met rondom glas, dat voor een panoramisch uitzicht zorgt. Langzaam beweegt het rad. Het uitzicht over de stad wordt steeds spectaculairder. We zien de mooie gebouwen zoals Houses Of Parliament, de Big Ben en St Pauls. De stad heeft veel hoogbouw en aan de vele torenkranen is te zien, dat de stad in de hoogte groeit. The Thames met zijn schepen en bruggen meandert sierlijk door de stad. Eenmaal bovenin denk je, “hè jammer, we gaan alweer terug” en vervolgens neemt het verre uitzicht weer langzaam af.
Na dit spektakel slenteren we verder langs de Thames. De rivier doet me denken aan de Seine in Parijs. Er zijn volop activiteiten te bekennen langs de oever. Straatmuzikanten, mimespelers, kraampjes, er is van alles te zien. Het is hier gezellig en levendig. Het leven bruist hier dag en nacht.
De metro brengt ons vervolgens naar de Tower Bridge. Deze brug is naar het ontwerp van Horace Jones. De in 1894 voltooide brug met een lengte van 244 meter is tegenwoordig een toeristische attractie. Hij ligt vlakbij de Tower of London, waaraan het ook zijn naam dankt. Het deel tussen de twee 65 meter hoge torens is een basculebrug die voor de scheepvaart geopend kan worden. Twee hangbruggen verbinden het centrale deel met de oevers. Twee loopbruggen, 44 meter boven het water, verbinden de torens met elkaar en geven een tegenkracht aan de hangbruggen.
De 61 meter brede opening tussen beide torens is in twee gelijke delen gesplitst, die binnen een minuut tot een hoek van 86 graden kunnen worden opgedraaid, zodat het scheepvaartverkeer kan passeren. Elk van de twee delen weegt meer dan 1000 ton en is voorzien van een tegengewicht.
De originele stenen façade is later vervangen door een meer Victoriaans-Gotische stijl. De brug kwam hiermee in architectonische harmonie met de vlakbij gelegen Tower of London.
Het oorspronkelijke mechaniek voor het openen en sluiten van de brug was hydraulisch; de benodigde waterdruk werd geleverd door stoommachines. Tegenwoordig wordt de brug elektrisch geopend. De originele stoommachines zijn echter bewaard. We bekijken de machines en het bouwwerk en lopen door de technische ruimten in de brug.
Op een steenworp afstand van de brug ligt de Tower of London (Unesco Werelderfgoed), wederom een mooi bezienswaardigheid. De Tower of London, meestal kortweg Tower genoemd, is een gebouwencomplex, dat in de loop van de eeuwen dienst heeft gedaan als fort, koninklijk paleis, staatsgevangenis, munt, garnizoen, museum en arsenaal. Het is een prachtig kastelencomplex dat uit diverse gebouwen, poorten, een gracht en torens bestaat. We gaan desondanks niet naar binnen.
Londen’s meest bekende en indrukwekkende kerk is de St. Pauls Cathedral. Ik kan mij nog als de dag van gisteren, dat ik hier precies 30 jaar geleden Ome Cor en Ome Henk letterlijk tegen het lijf liep. Ik als langharige puber zag hier mijn ooms in de kerk. Een wat onwennig kort gesprek volgde en ieder ging zijn eigen weg.
De kerk heeft een rijke geschiedenis die al begon in het jaar 604. Door diverse plunderingen, verwoestingen, blikseminslagen en brand is de kerk al diverse keren herbouwd. De huidige bouw is van 1710. De grote kerk in barokstijl is 158 m lang, 75 m breed (transept) en 108 m hoog.
In de Tweede Wereldoorlog was de kerk het doelwit van Duitse bombardementen tijdens de zogenoemde ‘Blitz’ (een aanhoudende serie bombardementen op Londen). De kerk werd ook geraakt door een bom op 9 oktober 1940, maar de schade bleef beperkt.
In de kathedraal liggen vele beroemde mensen begraven, onder wie admiraal Nelson, de hertog van Wellington en Winston Churchill.
Hoewel de Britse Koninklijke familie gewoonlijk haar huwelijken, begrafenissen, kroningen en herdenkingen doet plaatsvinden in Westminster Abbey, was St. Paul’s de locatie van het huwelijk van kroonprins Charles met Lady Diana Spencer.
De kathedraal heeft nog maar weinig kerkschatten. In de loop van de tijd zijn vele verloren gegaan en na een grote kerkroof in 1810 zijn de meeste verdwenen.
We kijken uitgebreid rond in de kerk en nemen de wenteltrap naar de 108 meter hoge toren met de grote koepel. Fotograferen is hier helaas verboden, maar met mijn camera(tje) neem ik toch stiekem een foto. Boven in de koepel bevindt zich de fluistergalerij (Whispering Gallery). De galerij heeft de eigenaardigheid dat men pratend langs de muur elkaar op grote afstand kan verstaan.
Bovenin de toren gaan we naar de buitenomloop en bekijken we de stad. Dichtbij ligt het 180 meter hoge Gherkin gebouw. De Gherkin, ‘de augurk’ is een bekend Londens kantoorgebouw dat door zijn merkwaardige vorm en blauwe beglazing heel erg opvalt in de skyline van de stad. Het gebouw is het zesde hoogste gebouw van Londen. Het gebouw wordt zo genoemd vanwege zijn vorm. Persoonlijk vind ik het gebouw helemaal niet op een augurk lijken, maar goed. Het gebouw wordt ook wel 30 St Mary Axe genoemd of Swiss Re Building naar de vorige eigenaar. The Gherkin is een ontwerp van de prijswinnende architect Lord Foster, wiens bureau ook The Sage Gateshead en de Millennium Bridge ontwierp. Het supermoderne glazen gebouw is zichtbaar van zeer grote afstand.
Onze voettocht gaat verder naar Piccadilly Circus. Het is een van de meest bekende pleinen in het hart van Londen. Het plein is een verkeersknooppunt, ontmoetingspunt en toeristische attractie. Het plein dankt zijn naam aan kleermaker Robert Baker, die in de 17e eeuw erg rijk werd van het maken van borden, genaamd Piccadills. Ik ben een beetje verbaasd, want eigenlijk is hier niets te doen en toch gaat iedereen hier naar toe. Het is blijkbaar een plek waar je moet zijn geweest. We zitten net als iedereen even op de trapjes bij de fontein. In de fontein staat een beeld van de Griekse god Anteros, de tweelingbroer van Eros, god van de liefde. De fontein heet officieel Shaftesbury Memorial en het is uit 1893. Tegen de gevels van de gebouwen zien we grote lichtreclames, maar in vergelijking met New York stelt het eigenlijk helemaal niets voor. We kijken wat naar de mensen en het drukke verkeer en gaan weer verder in de richting van Regent Street.
Trafalgar Square is het tweede bekende plein dat op het programma staat. Dit plein heeft naar mijn mening veel meer allure dan Piccadilly Circus. Het grote plein is genoemd naar de slag bij Travalgar in 1805, waarbij Admiraal Haratio Nelson een Spaans-Franse vloot van Napoleon versloeg. Op het midden van het plein staat Nelson’s Column. Deze zuil is ca. 50 hoog, terwijl het beeld van Nelson maar 5,5 meter hoog is. De column wordt omgeven door vier bronzen leeuwen uit 1868. Op het plein staan twee fonteinen uit 1939. Nabij Travalgar Square bevindt zich de The St. Martins-in-the-field kerk en het wereldberoemde museum Nation Gallery.
Nabij de Big Ben stappen we uit de metrohalte Westminster. We worden meteen geconfronteerd met het enorme bouwwerk van Houses of Perliament. De Big Ben is één van Londens meest bekende gebouwen. In alle reisgidsen zie je foto’s van de Big Ben. Veel mensen denken dat het gebouw zo heet, maar in feite is het de naam van de enorme klok. De klok is één van de zwaarste (13.195 kg) ter wereld en werd geïnstalleerd in 1858. De toren van 96 meter hoogte vormt samen met de Houses of Parliament het Palace of Westminster. De Big Ben is genoemd naar de politicus Benjamin Hall (1802-1867) die aanzet gaf tot de bouw van de toren en vanwege zijn rijzige gestalte Big Ben werd genoemd. Op de vier zijden van de toren prijken vier enorme uurwerken.
Houses of Parliament (Unesco Werelderfgoed) waarvan het grootste deel dateert na de wederopbouw in 1870 is al even spectaculair. Dit lang gestrekte geel/goud kleurige parlementsgebouw staat statig langs de Thames. Het paleis is de zetel van het Britse parlement, dat bestaat uit het Lagerhuis (House of Commons, vergelijkbaar met de Nederlandse Tweede Kamer) en het Hogerhuis (House of Lords, vergelijkbaar met de Nederlandse Eerste Kamer). Het gebouw heeft ongeveer 1000 kamers, 100 trappen en meer dan drie kilometer aan gangen. Delen van dit gebouw zijn toegankelijk voor publiek.
Westminster Abbey (Unesco Werelderfgoed) ligt vlakbij de Big Ben. We lopen er langs maar gaan niet naar binnen. Het kost entreegeld om naar binnen te gaan. Schande, het is toch Gods huis! Geen wonder dat de kerk leeg loopt. Haha. Westminster Abbey (officieel The Collegiate Church of St Peter) die zijn oorsprong heeft in het jaar 1045 is een voornamelijk in gotische stijl opgetrokken kerk. Het is traditioneel de plaats waar kroningen, huwelijken en begrafenissen van leden van de Britse vorstenhuizen plaatsvinden. Hier vonden tussen het jaar 1100 en 2011 16 huwelijken plaats van leden van de Koninklijke familie. We bekijken dus het gebouw alleen aan de buitenzijde.
We gaan door naar Buckingham Palace. Het paleis uit 1705 heeft een prachtige tuin/park rondom het gebouw. Buckingham Palace is de officiële residentie van de Britse monarch in Londen. Als de koningin aanwezig is, wappert de Koninklijke standaard op het middelste paviljoen. Is zij er niet, dan wordt de Union Jack (Engelse vlag) gehesen. Er werken dagelijks ruim 300 mensen aan de Koninklijke Hofhouding.
Het paleis heeft 775 kamers, waarvan 78 badkamers. De paleisgevel is 108 meter breed en het gebouw is 120 meter diep en 24 meter hoog.
Sinds 1993 zijn gedeelten van het paleis toegankelijk voor het publiek. Een van de mooiste zalen is de troonzaal, waar de troon van de koningin staat. Ook de tronen van haar ouders en grootouders staan hier. In Buckingham Palace bevindt zich een gedeelte van de Koninklijke Collectie met schilderijen van onder andere Rembrandt, Rubens, Van Dyck, Vermeer, Poussin, Canaletto en Claude Lorrain.
We gaan niet naar binnen. Het bezoeken van het paleis met de tuinen is ook aan de buitenzijden al meer dan de moeite waard vanwege de erewacht, die meerdere malen per dag wordt afgelost. De aflossing van de wacht is een toeristische attractie. Dit eeuwenoude ceremonieel is een voorbeeld van de tradities die in eren worden gehouden van het Britse hof.
Als we bij Harrods komen, hét warenhuis van Londen, vallen onze ogen haast uit onze oogkassen. Voor de winkel staat een lange rij van de dure en sport auto’s. We zien auto’s die we tot nu alleen maar in magazines zagen zoals Ferrari’s, Lamborghini’s, Mercedes SLR e.d. Diverse auto’s zijn gepimt, eentje is in RVS-uitvoering. De kentekens zijn Arabisch. Hoe komen die nou hier, is mijn vraag? Het blijkt dat stinkrijke Arabieren na de ramadan de hitte van de zomers in het Midden-Oosten ontvluchten. Ze laten hun dure auto’s naar Londen verschepen. Kosten 25.000 euro! Duur? Who cares! Bodyguards, chauffeurs en bediendes worden zelfs mee ingevlogen. Wie het breed heeft laat het breed hangen. De Arabieren gaan winkelen bij de meest exclusieve winkels. Tot de meest gewilde artikelen behoren exclusieve designer handtassen en schoenen, horloges en sieraden. En wij? Wij zijn al tevreden om even een glimp van deze zeldzame bolides op te vangen. Verschillen moeten er zijn.
Na het warenhuis Harrods volgt een bezoek aan het British Museum. Als uitzondering op de hoge entreeprijzen geldt dat het British Museum gratis toegankelijk is. Het museum heeft een verzameling kunstvoorwerpen, dat behoort tot de grootste collecties ter wereld. Jaarlijks bezoeken 5 miljoen mensen het museum dat een uitgebreide collectie oudheden en uitzonderlijke kunstvoorwerpen uit oude en hedendaagse beschavingen bezit. De verzameling overbrugt meer dan een miljoen jaar geschiedenis van de mensheid en wordt gezien als een van de mooiste ter wereld. De oudste voorwerpen zijn stenen werktuigen uit de Oldowaanse periode (1.600.000 tot 700.000 v. C.). Momenteel herbergt het museum ongeveer dertien miljoen objecten, verreweg de meeste in depot. Een van de topstukken is de steen van Rosetta. Dit is een donkere granieten steen (van 112 bij 76 cm) die in juli 1799 in Egypte door Franse genietroepen werd ontdekt bij werkzaamheden aan het fort St. Julien (nu Quaitbay) bij de Egyptische plaats Rosetta (nu El Rashid). Op de steen staat op drie verschillende talen een tekst geschreven nl. in het Egyptisch door middel van Egyptische hiërogliefen, in het Egyptisch door middel van Demotisch (oud-Egyptisch) schrift en in het Grieks alfabet. Hierdoor bleek de steen een belangrijke sleutel te zijn voor het ontcijferen van hiërogliefen. In het museum zien we heel wat beelden, potjes, scherven en kannetjes. Ik had het niet verwacht, maar Tom en Nick vonden het interessant.
’s Avonds eten we gezellig in een restaurant. Dat gaat goed zo samen met zijn drieën. De jongens spreken al goed Engels en ik hoef ze niets meer wijs te maken. Ze vinden wel iets op de menukaart. We eten goed en gaan telkens na het diner met de metro terug naar het hotel. Het wordt dus nooit laat. Bij de metrostations weten Tom en Nick feilloos de juiste perrons en overstaphaltes te vinden en snappen het systeem in een handomdraai. Eenmaal in het hotel op het kleine kamertje valt het niet altijd mee. De verveling slaat dan al snel toe ondanks dat we lange en enerverende dagen hebben. We hangen een beetje voor de TV en gaan vroeg naar bed.
Na al dat moois volgt een dag met een heel ander en moderner onderwerp. Met de metro gaan we naar het Wembley stadion in de wijk Wembley in het noordwesten van Londen. Helaas is het stadion dicht vandaag. Hèhè, hier zijn we special voor naar toegekomen. We kunnen het stadion alleen aan de buitenkant bekijken. Als we er omheen lopen zien we hoe imposant het gebouw is. Over kap is een enorme stalen boog ontworpen door de twee architecten. Van 2000 tot 2007 werd het oude station uit 1923 verbouwd. Met een kostprijs van ongeveer een miljard euro was dit de duurste verbouwing ooit van een voetbalstadion. Sindsdien heeft het een capaciteit van 90.000. Het is daarmee het grootste stadion dat overdekt kan worden. Wembley behoort niet tot een bepaalde voetbalclub, maar wordt gebruikt voor bekerfinales zoals de League en FA cub. Mag wat kosten, denk ik dan. Naast voetbalwedstrijden wordt het stadion ook gebruikt voor concerten. Gelukkig is de supportersshop open waar de kids naar kleding, schoenen, voetballen en andere koopwaar kijken.
Vlakbij het stadion eten we voor het eerst deze vakantie fish & ships in een restaurantje. Het bord is gevuld met grote frieten en een heerlijk stuk witte vis in een krokant laagje. Toch iets authentieks Engels gegeten. Heerlijk.
We laten ons niet uit het veld slaan en gaan meteen door naar het Chelsea stadion in de wijk Fulham. Het stadion draagt de naam Stamford Bridge en is na Wembley en het Emirates stadion van Arsenal het derde grootste station van Londen met een capaciteit van 42.000. Dit stadion is wel open. We gaan even op de tribunes zitten en we bedenken dat hier top voetbalwedstrijden met topspelers worden gehouden. De jongens hebben even het gevoel dat ze in het voetbal-walhalla zijn. Ze worden er stil van en zien in gedachte hoe de topspelers scoren. Ook hier bekijken we de supportersshop. De kids kopen er niks.
Na al dat moois en spectaculairs rijzen we weer af naar huis. Ik vind Londen in principe niet echt een mooie stad. Er is waarschijnlijk tijdens WOII te veel plat gebombardeerd. Door de bank genomen is het een gemiddelde stad, waar op tal van plaatsen bijzondere gebouwen te vinden zijn. Veel bezienswaardigheden liggen ver uit elkaar, waardoor je veel gebruik maakt van de metro. Dit openbaar vervoer is overigens een prima, makkelijk en duidelijk vervoersmiddel, ook al zijn veel metrostations oud. In die zin zal ik niet zo snel meer terug gaan naar Londen. Het is niet een stad zoals Praag, Lissabon en Rome, waar alle mooie dingen op loopafstand bij liggen.
Tijdens onze vakantie hebben we lang niet alle bezienswaardigheden bezocht. Dat had deels met geld te maken. Overal betaal je 10 tot 15 pond entreegeld om binnen te komen en als je dan met zijn drieën twee of drie gebouwen per dag bezoek gaat het behoorlijk snel met het geld. Er blijft dus toch nog een reden over om terug te gaan. Mocht ik ooit nog een keer terug gaan naar Londen, dan weet ik al wat ik wil bezoeken nl, Tower of London, Westminster Abbey en Buckingham Palace.
Volg mijn reis 