In Nederland is het grauw, grijs, nat en koud als ik vertrek. De winter staat voor de deur. Onderweg naar het vliegveld zie ik hoe Nederland langzaam maar zeker verandert in een winters landschap. Bomen verliezen hun bladeren. Paarden glimmen van hun natte vacht. De natuur wordt mat van kleur. Hopelijk gaat Portugal iets beter weer brengen. De weersverwachting voor de komende week is echter niet bijster goed.
Ik ben zo stom geweest om een snoertje van mijn Garmin te vergeten en moet dus zonder GPS naar Cidade rijden en dat lukt me wonder boven wonder in één keer. Toch handig als je hier vaker komt. Echt comfortabel voelt het rijden echter niet. Het is donker en de wegen zijn onverlicht. Met hoge snelheid slinger ik door het golvende landschap. Door de bochten en de vele reflectors is het soms moeilijk oriënteren of je nu rechts of links de reflector moet passeren!
Het ontvangst bij M&M is hartelijk. Onder het genot van een heerlijk tapas diner en een glas rode wijn komen we op verhaal. Het voelt weer heerlijk om hier te zijn.
Na een ontspannen ochtend doen we boodschappen in Caldas da Rainha. We kopen o.a., levensmiddelen, verf en gereedschap voor de hut.
De hut is aan de buitenzijde hard toe aan een onderhoudsbeurt. Vijf jaar zeelucht heeft geleid tot grote verwering van het hout. Marcel en ik beseffen dat uitstel geen optie is en dat we spoedig moeten beginnen met het schilderen van de hut. Het is een teringwerk. Iedere centimeter zullen we moeten wassen, scheuren en schilderen. Het is even doorbijten. Verstand op nul (voor mij niet moeilijk) en gaan met die banaan.
Als beloning krijgen we een biertje en whisky voor het avondeten. Een verse ‘steak’ wordt op de barbecue gebraden. De verse eieren van de nieuwe kippen worden in de salade verwerkt. Een middag van zwoegen wordt beloond met een gezellig diner.
Het is een extreem druilerige dag. Nagenoeg de hele dag regent het. Het is heel grijs. Ik blijf tot ca. 13:00 uur in bed en zit lekker achter de pc te hobbyen.
In de avond eten we bij “Maria Da Pedra” in Salir. We bestellen alle drie steak. Hierbij wordt de steak rauw op tafel gezet op een gloeiend hete steen, waarna je zelf de steak moet afbakken. Geweldig, nooit eerder gezien. We eten alleen vlees en verder niets.
De dag is eigenlijk net zo druilerig als gisteren, maar toch gaan we op pad. Eindbestemming is de markt in Malveira. Dat is op ongeveer 70 km ten zuiden van Cidade. We pakken de binnendoor weg via de kunst. Op enkele plaatsen stoppen we bij de kust en aanschouwen het ruige gesteente van de natuurlijke waterkering.
In Lourinhã stoppen we voor een koffiepauze. Het stadje heeft een “aardig” centrum, maar eigenlijk is het een en al kneuterigheid wat je ziet. Enkele kleine straatjes hebben geen trottoirs. In het centrum zie je veel kleine winkeltjes en smalle steegjes.
We rijden door en nemen een uitgebreide warme lunch in een visrestaurant. Met heerlijke witte wijn spoelen we de monk vis weg. Het restant van het eten gaat in een doggybag.
Uiteindelijk bereiken we rond 16.00 uur Malveira, maar de markt kunnen we niet zo snel vinden en we besluiten maar gewoon terug te rijden naar Cidade.
Als ik naar Caldas Da Rainha rijd en kom er achter dat de kaart van Portugal niet geladen is in de Garmin. Ik begin langzamerhand de wegen te kennen en vind de weg dus wel. In Caldas neem ik uitgebreid de tijd om de stad te bezichtigen. Met 50.000 inwoners heeft de stad een mooi en gezellig centrum. Echt historisch is de stad echter niet. Ik zie maar weinig oude gebouwen. Uitzondering hier op is onder andere het station. Op het perron neem ik plaats op een bankje terwijl ik een oude diesel trein langzaam zie vertrekken richting Lissabon. De trein telt niet meer dan drie wagons en is helemaal volgespoten met graffiti. Wat een antieke zooi. De trein is mooi van lelijkheid! De muren van het station zijn prachtig versierd met azulelos tegeltjes. Voor het station staat een moderne fontein met een enorme kikker. Waterstralen zorgen voor een sierlijk waterballet in de vijver. Caldas kent opvallend weinig kerken. Op het centrale plein in de stad, dat nu (2014) gerenoveerd wordt, staat onder andere de grote kerk. Het is een zeer eenvoudige kerk, zowel binnen als buiten. Veel mooier van architectuur is de Igreja de Nossa Senhora do Pópulo (Church of Our Lady of the Populace). De vervallen en verwaarloosde huizen in de straten van de stad vind ik nog het mooist. Vooral dit soort gebouwen fotografeer ik het liefst.
Als ik door het Parque D. Carlos l loop ontdek ik een beeldentuin en het José Malhoa Museum. Ik neem er uitgebreid de tijd en bekijk aandachtig de beelden en schilderijen in het museum. In het park staat een van de mooiste gebouwen van de stad. Het is een oud schoolgebouw, maar het is helemaal in verwaarloosde toestand en niet meer in gebruik. Hopelijk knappen ze het gebouw nog een keer op voordat het te laat is en onder de sloophamer valt. Caldas Da Rainha is niet bepaald de mooiste stad en ook niet erg bezienswaardig. Er heerst een authentieke Portugese sfeer en dat maakt de stad toch weer de moeite waard.. Op veel plaatsen zie je pastelaria’s waar je koffie met een zoetigheid kunt eten.
Samen met M&M gaan we naar het uitkijkpunt “Miradouro” in Salir Do Porto. Vanuit de top van een heuvel heb je een prachtig uitzicht over de wijde omgeving in het bijzonder over de baai van Martinho.
Daarna maken we een wandeling over de zandpaden langs de kust. De modderige paden slingeren door het landschap en vertonen regelmatig door regen diep uitgesleten sporen in de vette klei. De omgeving is prachtig, maar in de zomer als de zon schijnt en de bloemen in bloei staan moet het nog veel mooier zijn. In deze natuurgebieden kom je geen mensen tegen. Hier heerst rust. Regelmatig hoor je op de achtergrond het ruisen van de zee.
Ik heb nog tijd over en bezoek het Museu de Cerâmica in Caldas Da Rainha. Dit is een keramiekmuseum dat aan de Rua Visconde de Sacavém ligt. Wat een prachtige straatnamen hebben ze hier toch. Het museum toont een permanente tentoonstelling van keramische voorwerpen van verschillende leeftijden en stijlen. De gevarieerde keramiek collectie van het museum is representatief voor keramische productie in Caldas da Rainha, alsmede andere centra in Portugal en in het buitenland. Het bevat voorwerpen van wat bekend staat als de “archaïsche” Caldas keramiek uit de 17e en 18e eeuw en de eerste helft van de 20e eeuw. Veel voorwerpen zijn eenvoudig, maar vooral de grote Chinese vazen met draken zijn prachtig om te zien.
Het museum is ondergebracht op een landgoed, quinta genaamd in het Portugees. Het landgoed heeft een prachtig romantisch stijl landhuis uit 1890, omgeven door een mooie tuin. Het landgoed werd gebouwd door de 2e Visconde de Sacavém, José Joaquim Pinto da Silva. Hij was een verzamelaar, keramist en belangrijke beschermheer van keramiek in Caldas da Rainha.
Nabij Rua Visconde de Sacavém bevindt zich het centrum van diverse kunstmusea in Caldas. Hier bevinden zich het Atelier-Museu João Fragoso, Atelier-Museu António Duarte, Museu Barata Feyo en het Museu José Malhoa (waar ik gisteren ben geweest).
Het Atelier-Museu João Fragoso, Atelier-Museu António Duarte en het Museu Barata Feyo zijn op zaterdag dicht. Buiten de gebouwen staan echter ook veel beelden, zodat het zelfs dan de moeite waard is om even langs te lopen.
In de ochtend ontbijt ik bij M&M. Het zit er op, ik moet verder. We nemen hartelijk afscheid van elkaar en een aai voor Reina. Ik rijd naar het guesthouse in Sintra tegen de tijd dat ik kan inchecken. Regelmatig heb ik maar 5 centimeter spelling tussen de spiegels en de rotsen, zo smal is de weg. Na 400 meter moet ik een haarspeldbocht maken met een helling. Ik krijg het niet voor elkaar en laat de auto in de haarspeldbocht staan. Het vrouwtje van het guesthouse schiet gelukkig te hulp en gidst me naar beneden. In de historische stad dat maar 400 meter ver is, bezoek ik eerst het National Palace van Sintra. Het witte paleis dat zijn oorsprong vindt in de 11e eeuw ziet er aan de buitenzijde enigszins uit als een klooster. Opvallend detail van het paleis zijn de twee grote schoorstenen van 33 meter die zich boven de enorme keuken bevinden. In de keuken zijn ca. 18 brandhaarden waar men het eten op bereidde. Eigenlijk is heel het plafond van de keuken één grote schoorsteen. In de bouwstijl van het paleis is een sterke Moorse invloed terug te vinden. Het paleis heeft een heleboel stijlkamers, die prachtig ingericht zijn met meubilair en schilderijen. In vitrinekasten staat keramiek waar het Keramiek Museum in Caldos jaloers op kan zijn, Een van de imposantste kamers is de Heraldry Room. Deze kamer bezit een hoog gebogen plafond met prachtige beschilderingen. Op de wanden zijn azulejos tegels aangebracht. Ik kijk mijn ogen uit, wat is dit indrukwekkend en mooi. Het paleis heeft nog een aantal prachtige binnentuinen, maar die zijn niet toegankelijk voor publiek. Het paleis staat op de Unesco Werelderfgoedlijst.
Na dit bezoek loop ik door de kleine maar gezellige en authentieke winkelstraatjes. De hoogteverschillen zijn enorm in Sintra. Het hele gebied is heuvelachtig waarbij de straatjes zeer smal, steil en bochtig zijn. De weg naar het moderne centrum is uitgerust met een 20-tal moderne kunst beelden van verschillende kunstenaars. De stationshal in het nieuwe centrum is voorzien van prachtig tegelwerk.
De dag begint met een goed verzorgd Portugees ontbijtje. Het is fris, maar het ontbijt wordt buiten geserveerd onder de waranda. De buren eten binnen en daardoor zit ik alleen te eten.
Zoals gepland wordt het vandaag een dag van paleizen bezoeken. Het weer is fantastisch en dat voelt geweldig na zo’n regenweek. Ik bezoek alle paleizen te voet. Ik loop me vandaag dus helemaal te pletter, maar ik weet dat ik dat goed kan. Onderweg kom ik veel landgoederen tegen, in het Portugees “quinta” genoemd, waarvan de meeste in privé eigendom zijn. Het zijn stuk voor stuk mooie villa’s voor zover ze al te zien zijn door de enorme tuinen om de villa’s. Hier wonen de welgestelde van Portugal. Vroeger woonde hier de rijke adel uit Lissabon. Als eerste wandel ik naar het Park en Palace van Pena. Ze hebben het paleis op de hoogste berg gebouwd die ze konden vinden en ik loop me dus helemaal het apezuur. Twee kilo verloren aan zweet en drijfnat kom ik boven…. Ik blijf me altijd verbazen hoe ze in de tijd van paard en wagen zoveel bouwmateriaal naar boven hebben weten te sjouwen. Dat moet gewoon slavenarbeid zijn geweest. Niet alleen voor mannen maar ook voor paarden en ezels. De berg is zelfs nog hoger dan de naast gelegen berg waar het Mooren kasteel is op gebouwd. Vanuit Palace van Pena heb je uitzicht op de ruïnes van het kasteel.
Eenmaal boven staat het paleis prachtig in de zon te schitteren. Helaas staat een deel van het paleis in de steigers, waardoor het niet zijn volle schoonheid toont. Het muren van het paleis zijn in de kleuren grijs, rood en geel gestukadoord en geschilderd waardoor het bont overkomt. Andere delen zijn weer betegeld met blauwe of bonte tegeltjes.
Net als het paleis in Sintra is ook dit paleis rijk uitgevoerd met meubilair, kunst en schilderijen, houtsnijwerk, parket, tegels enz. Het is dus wederom een en pracht en praal. Wat is hier veel rijkdom geweest om het paleis te bouwen. Dit paleis staat ook op de Unesco Werelderfgoedlijst.
Ik besteed niet veel tijd om het park om het paleis. Het park is meer een bos dan een echte tuin. Het is schitterend, maar eigenlijk moet je het in de zomer zien als er nog meer bloemen bloeien. In het park leven nog vliegende herten. Deze kevers kunnen een lengte bereiken van wel 9 centimeter en de mannetjes hebben enorme grote kaken die doen denken aan een gewei. Maar helaas zie ik er geen.
Ik besluit toch maar weer naar beneden te lopen, omdat de weg naar beneden veel makkelijker is.
Het is nu maar een klein stukje doorlopen naar Quinta Da Regaleira. Dit landgoed is echte heel bijzonder. In de grote tuin er omheen staan nog diverse gebouwtjes, poorten en een kapel. De tuin is rijk aangekleed met bijzondere gewassen, vijvers en grotten. Het hoofdgebouw is zeer rijk gedecoreerd met beeldhouwwerken, beschilderingen, houtsnijwerken, parket e.d. Wat moeten deze mensen rijk zijn geweest. Gelukkig is dit object nu een museum en voor iedereen te bezichtigen.
Het is nog maar een klein stukje lopen naar het Palace van Seteais. In het complex is het Tivoli 5 sterren hotel gehuisvest. Het is dus niet toegankelijk voor publiek. Het zijn in feite twee gebouwen die met een poort met elkaar verbonden zijn. De bouwen hebben een eenvoudige gevel die niet kan tippen aan de voorgenoemde paleizen. Gelukkig kan ik nog een blik werpen in de mooie tuin achter het hotel.
Het is pas 14:45 uur en heb nog tijd zat om het Park en Palace van Monserrate te bezichtigen. Lopen dan maar? Mijn benen en voeten zijn nog niet verzuurd of pijnlijk. De afstand valt behoorlijk tegen. Op de weg zie je niemand lopen, alleen ik zij de gek!
Dit park is wellicht nog mooier dan van Quinta Da Regaleira, maar ik heb al genoeg gewandeld en laat het park voor een groot deel links liggen en ga naar het paleis. Ook dit schitterende paleis staat boven op een heuvel. Binnen ontdek ik dat er haast niets te zien valt in het gebouw. Ik zie een groepje studenten bezig met de restauratie van een ornament. In de andere kamers, voor zover die te bezichtigen zijn, is niets te zien. De renovatie van het gebouw is duidelijk nog lang niet klaar en daardoor is, in ieder geval van binnen, het bezoek nauwelijks de moeite waard.
Volg mijn reis 