Turkije 2006

Afgelopen jaren heb ik Tom en Nick flink zien groeien. Evenredig hieraan groeide de behoefte naar verre reizen. Onze eerste vakanties waren aanvankelijk nog in Nederland en België. Daarna volgden onze eerste echte buitenlandreizen: Frankrijk en Tsjechië. Tom en Nick wilden dit jaar wel eens graag vliegen, want dat hadden ze immers nog nooit gedaan. Turkije werd het vakantieland. Ik zelf was er ook nog nooit geweest.
Turkije staat bekend om zijn vele all inclusive resorts. Een soort luilekkerland waar je de hele dag kunt luieren en onbeperkt mag eten en drinken. All inclusive is o.a. weer te onderscheiden in ultra, standaard, e.d. Nadeel van die resorts is, dat ze meestal (te) ver van de ‘bewoonde wereld’ liggen, waardoor je letterlijk niets ziet van de omgeving. Voor zonaanbidders, vreetzakken en dronkenlappen die de hele dag op hun luie reed liggen ideaal. Dit alles wilden we dus niet. Ik besloot wel een all-in hotel te kiezen, maar dan ín een stad. Het werd Marmaris.

Marmaris is een Turkse badplaats, gelegen in de provincie Muğla. Het heeft een inwoneraantal van 32.000 (2004), echter in de zomer kan het aantal inwoners een piek bereiken van rond de 200.000 mensen. De stad is gelegen in een besloten baai aan de Lycische Kust. Er is genoeg te doen en te zien voor een weekje vakantie.
Het hotel ‘Serin’ ligt op ca. 50 meter vanaf het strand. Tussen het hotel en het strand bevindt zich alleen een klein straatje. Het strand is smal en bestaat uit kiezelstenen. We zitten op de derde verdieping en de kamer heeft een balkon met een uitzicht over de prachtige baai. In de verte zien we de stad, het gebergte en de bootjes op het water. Het stikt hier van de hotels met gemiddeld zes bouwlagen en een zwembad. Parallel aan het strand ligt een boulevard met een aaneenschakeling van winkeltjes maar vooral restaurants.

Als we ’s-avonds over deze boulevard lopen worden we haast bij ieder restaurant aangesproken. Vaak is dat gewoon in het Nederlands huh! of anders in het Engels. Ze proberen ons stuk voor stuk binnen te halen voor een diner. “Is het jullie eerste dag hier?” “Hoe laat zijn jullie aangekomen?” “Jullie moeten hier echt komen eten.” Er gaan allerlei gedachten door ons heen. Hoe weten zij, dat we nieuw zijn? Hoe weten zij, dat we uit Nederland komen? We zijn meteen gecharmeerd van de Turken. Wat een aardig volk zeg. We ervaren de Turken heel anders dan in Nederland niet beseffende, dat het hier allemaal om commercie gaat. Deze Turken zijn meer westers en niet opgegroeid in een binnenlands streng orthodoxe gemeenschap waar vrouwen gesluierd lopen en mannen de baas zijn. In een stad als Marmaris zijn de Turken veel loyaler en vertrouwd met westerse toeristen.
De restaurantmedewerkers observeren de toeristen aandachtig en schatten in uit welk land ze komen. Vervolgens spreken ze je aan in die taal. Ze zijn veel talen machtig. Het Nederlands hebben ze geleerd in de tijd dat ze in Nederland verbleven of gewoon van de Nederlandse toeristen. Aan onze ‘kaaskoppen’ zien ze waarschijnlijk dat we uit Nederland komen. De Turken houden de toeristen nauwlettend in de gaten en proberen in ieder geval de ‘nieuwelingen’ binnen te halen voor een diner.
We vertellen dat we in een all-in hotel zitten, maar dat deert ze niet om je niet binnen te halen.

Tien meter verder bij het volgende restaurant weer hetzelfde verhaal. Weer dat hele verhaal aanhoren en vertellen. En zo gaat het maar door.
Op onze tweede dag gaan we er al op uit. Met de bus rijden we naar het naastgelegen dorp Icmeler. Dit dorpje ligt slechts op 6 kilometer van Marmaris. Icmeler is een mooi dorpje. We slenteren er wat rond, drinken wat op een terras en voetballen op het heerlijke zandstrand. Het strand is hier aanzienlijk beter en breder dan in Marmaris. Het heeft mooi geel zand in plaats van kiezels.
Eenmaal terug bij het hotel nemen we een duik in het zwembad. Door de lekkere temperatuur is prima uit te houden in het water of op de ligbedden. Ondertussen bestellen we lekkere drankjes. Biertje voor mij. (Heb ik verdiend.) We hebben geen volledige all-in op de drank. Vanaf 16:00 uur gaat de bar open.
Er zitten nogal wat Engelsen in het hotel en die laten zich lekker vollopen. Het is altijd hetzelfde met die Engelsen.
De meeste Islamieten drinken in principe geen alcohol, maar het schenken van alcohol aan toeristen is blijkbaar geen probleem voor Turken.
Het avondeten is een buffet. Je mag dus zelf bepalen wat, hoeveel en hoe vaak je opschept. Wij als Nederlanders gaan daar heel beheerst mee om. Maar de Russen die in het hotel zitten scheppen volle borden op en laten vervolgens (bijna) alles liggen om weer een nieuw bord te halen. Stelletje horken!

We bezoeken het centrum van de stad Marmaris. We slenteren met een laag tempo over de boulevard, dat parallel ligt aan het strand. In het centrum bevindt zich de bekende bazar. Dit is een overdekt winkelcentrum met ontelbare (honderden) winkeltjes, voornamelijk kleding en souvenirs. Ze verkopen allemaal merkkleding. Al deze merkkleding is echter imitatie en spotgoedkoop. Marco Polo, Diesel, Lacoste noem maar op, het ligt hier.
Ook hier worden we haast iedere winkel ingesleurd. “Kom gerust even binnen kijken”. “Kijk eens wat voor mooie T-shirts ik heb voor jou.” Als je niet oppast, kleden ze je nog aan ook. Bij één van de winkels laat ik me verleiden om binnen te komen kijken. De verkoper vraagt rustig om even te gaan zitten. “Kopje thee?” Ik aarzel en stem in met de thee. Ach, wat kan het kwaad? Van het één komt het ander en de waterpijp wordt weldra onder me neus geschoven. “Ik rook niet.” “Maakt niet uit jòh”, zegt de verkoper en voor ik het weet zit ik aan een waterpijp te lurken. De man houdt zich tactisch stil. Ik ben blijkbaar aan zet. Hij heeft mij verwend en nu is het blijkbaar mijn beurt om iets bij hem te kopen, maar dat wil ik helemaal niet. Ik vertel hem dat we verder gaan. De man trekt alle trucken uit de doos om mij iets te laten kopen. Ik baal wat van deze mentaliteit en heb door hoe de Turken je bespelen. Oké, de volgende keer maar wat meer afzijdig houden.

Nick heeft een voetbal bij zich en die gebruikt hij regelmatig, zelfs ín de bazar. Nick loopt meestal in voetbal T-shirts. Turken zijn gek van voetbal en regelmatig wordt er midden in de bazar een klein wedstrijdje gespeeld. Een een-tweetje, een kopbal, de bal zolang mogelijk hooghouden. Er volgen diverse gesprekken over voetbal. De Turken kennen alle Nederlandse topspelers: Cruijff, Van Basten, Gullit, De Boertjes, you name it. Prachtig. Nick geniet er zichtbaar van.
Op diverse plaatsen in de stad staan infokraampjes voor toeristische uitstapjes. We laten ons op diverse plaatsen voorlichten voor de activiteiten. Ik onderhandel wat over de prijs, want dat werkt zo hier. In Turkije moet je nooit betalen wat ze vragen.
We gaan een safaritocht maken. Met drie open jeeps rijden we door de een schiereiland van Turkije. Via een leuk parkoers van smalle bochtige verharde en onverharde bergweggetjes rijden we naar allerlei leuke plekjes en plaatsjes. We rijden door rivierbedden. Dit is kicken, het water spat alle kanten op. Op de top van een berg hebben we een prachtig panorama over het landschap.

Onderweg stopt de chauffeur voor een schildpad, die over de weg loopt. We krijgen het beestje in onze handen geduwd en zijn helemaal enthousiast over het wilde dier. Zoiets maak je in Nederland toch niet mee? We stoppen bij meertjes, rivieren en watervallen waar we heerlijk zwemmen. Een van die meertjes heet ‘Jesus Beach’. Over een grote oppervlakte lopen we tot onze enkels in het ondiepe water, waardoor het net lijkt of je óp het water loopt, vandaar de naam.
De lunch nemen we in leuk plaatsje waar we een barbecue krijgen. Er staat een biljarttafel waar we even spelen. Bij het volleyveldje wordt spontaan een team gevormd met mensen uit diverse landen. We vermaken ons uitstekend. Dit is echt een geweldige belevenis in ons leven. Kickuhhhh…!
Een boottochtje staat op het programma. We zonnen wat op het dek in de luie ligstoelen. We varen vlak langs de kust en zien mooie onbereikbare grotten. Onderweg stoppen we een paar keer dicht bij de kust. We zwemmen en springen op 4 meter hoogte vanuit de boot in het mooie water. De temperatuur van het water is heerlijk.
De kinderen krijgen een vislijntje en een haakje om te vissen. De kleine visjes zwemmen langs de boot in het kraakheldere water.
In de avond gaan we vaak na het avondeten naar de boulevard. We weten ondertussen beter hoe we de Turken kunnen afschudden, die ons proberen binnen te halen voor een diner. Vriendelijk blijven en snel doorlopen.
De straatjes met souvenirwinkeltjes zijn gezellig zo laat in de avond. De straatjes zijn romantisch verlicht. Maar we blijven Nederlanders. Kijken, kijken, nie kopen!
We gaan met de boot naar Dalyan. Het zonnetje staat heerlijk aan de hemel. Petje op en lekker luieren op de boot over de Middellandse Zee van Marmaris naar Dalyan. In de verte ligt het bekende eiland Rhodos. We varen langs de kust. Onderweg zwemt er nog een dolfijn langs het schip. Niet zo vreemd, want het eiland waar we langs varen heet niet voor niks ‘Delphin Insel’. De mensen gillen het bijna uit van enthousiasme en lopen allen naar één kant van het schip.
De grootste trekpleister van Dalyan is ongetwijfeld het İztuzu-strand (turtle beach). Het is een van de belangrijkste nestplaatsen voor de bedreigde karetschildpad (Caretta caretta) in het Middellandse Zeegebied. Het ongerepte strand en haar achterland kregen in 1988 een beschermde status. Iedereen luiert wat op het prachtige strand. De schildpadden komen blijkbaar alleen in de avond aan land en dan alleen in het legseizoen.
We varen verder door mooie rietvelden die tierig welen waar het zoete water in de zee stroomt. De boot slingert door het dichtbegroeide riet. Het is een mooi gezicht.
Het natuurbeschermingsgebied Köyceğiz-Dalyan heeft niet alleen een bijzondere ecologische waarde; het gebied is ook cultuurhistorisch belangrijk, vanwege de stadsmuren, de rotsgraven en de oude Karische stad Kaunos (een paar km ten westen van het hedendaagse Dalyan). De zes rotsgraven aan de Dalyan-rivier zijn uit de 4e – 2e eeuw voor Christus. De façades van de rotsgraven doen denken aan het vooraanzicht van Hellenistische tempels met twee Ionische zuilen, een driehoekig fronton, een architraaf (lijst) met getande friezen (verhalende voorstelling van mensen/mythologische figuren) en akroterions (ornament) in de vorm van palmbladen. Wat is dat mooi zeg. Knap dat de mensen in die tijd zulke mooie graven konden hakken in de steile en moeilijk bereikbare bergwand.

Verderop stoppen we in Dalyan waar we thermale bronnen bezoeken. Deze thermale bronnen en modderbaden langs de breukzone aan het Meer van Köyceğiz vinden met name onder zomergasten veel belangstelling. Het stinkt er geweldig naar zwavel. Bijna iedereen gaat in het zijn zwemkleding in het modderbad. Blanke huiden veranderen in een dikke grijze laag modder. Tot hun nek gaan ze er in en zelfs de gezichten worden ingesmeerd. Mooi moment voor de foto. Dat kan, want ik ben wijselijk niet in het modderbad gegaan en mijn handen zijn dus schoon. De badgasten worden met een koude waterstraal helemaal weer schoon gespoten. Het warme bad erna voelt vast heerlijk aan.
De bootreis terug naar Marmaris verloopt wat minder. Nick wordt wat zeeziek en kan het net ‘droog’ houden.
Ons vliegtuig vertrekt vroeg in de ochtend. We moeten er dus vroeg uit. Zo vroeg zelfs, dat we niet in het hotel kunnen ontbijten. We kopen wel wat op het vliegveld is mijn gedachte. Een klein busje brengt ons in 1:20 uur naar het vliegveld in Dalaman. Het gaat echter niet goed met Nick. Omdat hij niets gegeten heeft wordt het wagenziek. We zijn bijna op het vliegveld, maar helaas Nick redt het net niet en moet in het busje kotsen. Gelukkig is het niet veel, dat is dan het geluk van een lege maag, maar het stinkt wel erg. Opgelucht stappen we uit, eten een broodje op het vliegveld, checken in en nemen afscheid van alweer een leuke vakantie.

Advertentie