Om 9:45 uur lokale tijd landen we op het koude en mistige Beijing. Het is 7 uur vroeger dan in Nederland. De reis is goed verlopen. We hebben nog wat geslapen in het vliegtuig. In Beijing moeten we 14 uur doorbrengen voor ons vliegtuig naar Auckland vertrekt. Op het vliegveld zien we dat terminal 3 aanzienlijk moderner en nieuwer is dan terminal 2. Deze terminal is gebouwd vanwege de Olympische Spelen van 2008. De Olympische spelen hebben waarschijnlijk een grote financiële boost gegeven aan het land/stad. De mondaine luchthaven is op en top, modern, met design, erg groot en erg hoog. Er zijn vele winkeltjes en eetgelegenheden.
We besluiten naar het centrum van de wereldstad te gaan. We vinden al snel de trein richting het centrum. Tenminste dat dachten we. Als we op het station uitstappen, zien we helemaal niets dat maar op een centrum lijkt. Chinese informatieborden van busroutes zijn echt niet te lezen. Taxichauffeurs begrijpen niet waar we naar toe willen. Daar staan we dan. Gelukkig kan een jongen die bij een bushalte staat ons aardig op weg helpen. Als we bij de metro aankomen, loopt plots deze jongen achter ons aan. Heù, hij stond toch op de bus te wachten? We raken weer met hem in gesprek en hij begeleidt ons helemaal door de drukke metro met het kopen van de kaartjes en diverse overstappen naar andere metro’s. Onze ‘gids’ raakt met een andere jongen in gesprek die nog beter Engels kan. Vreemd genoeg neemt hij de taak over om ons naar het centrum te brengen. We begrijpen er niet veel van dat deze jongens ons helemaal wegbrengen, maar het is wel makkelijk natuurlijk. Zonder hun hulp zouden we het nooit gevonden hebben. We stappen een paar keer over op een andere metro. Telkens lopen we door lange verbindingsgangen waar het krioelt van de mensen. De metro’s puilen uit van de mensen, omvallen is haast niet mogelijk al zou je van de stank soms wel willen. Ik vraag me af hoe wij ooit weer de weg terugvinden naar de trein naar het vliegveld, maar dat is zorg voor later. We zijn in een miljoenenstad. Beijing telt 15 miljoen mensen en behoort tot de aller grootste steden van de wereld. Nu stappen we vrolijk in de metro alsof we het iedere dag doen. LOL
We komen in het centrum van Beijing aan en zien een hele grote moderne winkelstraat met grote winkels en galerijen. De verwestering heeft hier ook al plaats gevonden. We zien o.a. KFC, McDonald’s en C&A. Kleine winkeltjes in Chinese stijl kleden de winkelstraat aan.
Ik word aangesproken door een ‘lief’ meisje, maar als Marcel me gebaart door te lopen begrijp ik pas dat het een hoertje is. Ik mag niet eens meer iets gaan drinken met haar en ze bood het nog wel zo vriendelijk aan!
We zien helaas geen cafeetjes en terrasjes. Eetgelegenheden zijn er ook niet veel. Onze magen beginnen te knorren en we dineren uiteindelijk bij een Chinees, haha waar anders? Dit is pas een Chinees restaurant. Bij binnenkomst speelt een Chinees in klederdracht op een vreemd instrument om de gasten te verwelkomen. We worden naar een tafeltje geleid waar we via de kaart met foto’s eten bestellen. We leren onze eerste woordje Chinees: “sica”, dat bedankt betekent.
Als de serveerster in Chinese klederdracht de grote flessen bier komt brengen slaan we een vreugdekreet van geluk. Het is 7 uur in de ochtend Nederlandse tijd als we de grote flessen achterover slaan!
Het eten blijkt behoorlijk pittig te zijn, zeg maar té pittig voor mij in combinatie met té vet vlees. De kip die ik bestel blijkt eend te zijn. Het lijkt wel of de eend letterlijk met botjes en al in blokjes is gehakt en probeer dan maar eens met stokjes het vlees tussen de botjes te peuteren. Gelukkig zijn de garnalen die Marcel bestelt nog wel te eten en gelukkig smaakt het bier goed. De fooi die Marcel geeft komt de serveerster netjes terugbrengen! Dat zijn ze dus niet gewend.
We slenteren nog wat door de hoofdstraat en als we bijna bij het begin van de winkelstraat terug zijn lopen we een klein volksstraatje in. Het barst er van de kraampjes met etenswaren en souvenirs. Om de vijf meter worden we aan onze mouwen getrokken en roepen de Chinezen “loekie, loekie”. Ik voel er echter niets voor om een uur over de ca. 40 meter steeg te doen en loop soms stoïcijns door. Bij een kraampje krijg ik zelfs een gratis schaakbord aangeboden, dat ik uiteraard echt niet kan aannemen.
De etenswaren in het steegje zijn echt uniek en lijken op de beelden van reisprogramma’s op TV. We zien veel kramen vol ‘vleesspiesen’ waarbij het vlees zeer divers is: wit, bruin, geel vlees met en zonder krokant laagje, maar ook torren, sprinkhanen, schorpioenen, zeepaardjes, salamanders, zeesterren. Ja, alles prikken ze aan een satéprikker. De Chinezen zijn er niet vies van en ze eten het gretig, maar aan sommige gezichten is te zien dat ook voor hen het niet alledaags is. Dat het allemaal echt is, blijkt uit de bovenste schorpioen, die nog zit te kronkelen met een stuk hout in zijn lijf gestoken en wachtend om in heet vet ondergedompeld te worden!
In Beijing valt het me op dat Chinezen allemaal erg verschillend zijn van uiterlijk en bovendien in deze stad erg westers gekleed zijn. Het ziet er welvarend uit en de mensen zijn modern gekleed. Waarschijnlijk is er in het laatste decennium erg veel veranderd. De verwestering heeft toegeslagen, terwijl het nog steeds een communistisch land is. Op de reclameborden worden vaak westerse mensen uitgebeeld met westerse woorden. Wat me ook opvalt is, dat je als westerling helemaal niet wordt aangekeken, terwijl je hier toch echt als enige westerling rondloopt.
We pinnen nog wat extra geld bij en besluiten met de taxi terug naar het vliegveld te gaan om zo nog iets van de buitenstad van Beijing te zien. Het lijkt een beetje op het voormalig Oost Duitsland waar veel grote grijze beton blokken staan. Die miljoenen Chinezen moeten toch ergens wonen. We zien echter alleen maar hoge gebouwen al dan niet in moderne architectuur. We rekenen nog even snel uit dat de taxichauffeur, die overigens geen woord zegt, waarschijnlijk nog geen 5 euro per uur verdient.
Tijdig komen we op het vliegveld. We kunnen dus zeggen dat we echt in China zijn geweest en niet alleen op de luchthaven. We zetten onze reis voort in Nieuw Zeeland.
Volg mijn reis 